Hoje Eu Quero Voltar Sozinho (The Way He Looks / Με την Πρώτη Ματιά)
Ο Leonardo είναι ένας τυφλός έφηβος που πασχίζει να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία του. Σχεδιάζει να φύγει στο εξωτερικό με ένα πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών, προς απογοήτευση της κολλητής του Giovana. Τα πάντα όμως θα αλλάξουν με την έλευση ενός καινούργιου μαθητή στην τάξη, του Gabriel, που γεννά στον Leonardo πρωτόγνωρα συναισθήματα. Ο Daniel Ribeiro μεταφέρει την μικρού μήκους ταινία του σε μεγάλου μήκους, ταξιδεύει σε πολλά φεστιβάλ παγκοσμίως και κερδίζει –εκτός του Teddy στο Βερολίνο- και το Βραβείο Κοινού στις Νύχτες Πρεμιέρας του 2014! Γλυκό, ρομαντικό και ειλικρινές δράμα ενηλικίωσης και συνειδητοποίησης, που μπορεί να θυμίζει λίγο ταινίες προηγούμενων δεκαετιών αλλά δεν παύει να σέβεται στο έπακρο τους ευαίσθητους και χαρισματικούς ήρωες του αλλά και τους θεατές. Τολμώ να πω πως είναι μια από τις καλύτερες gay ρομαντικές δραμεντί που έχω δει ποτέ. Αυθεντικά feelgood, θα σε κάνει να δακρύσεις και να χαμογελάσεις. Ομολογουμένως ευχάριστη έκπληξη η κινηματογραφική του διανομή στις Ελληνικές αίθουσες. (7/10)
Mandariinid (Tangerines / Μανταρίνια)
Βρισκόμαστε στο 1992 -και μετά τη πτώση της ΕΣΣΔ- πόλεμος μαίνεται ανάμεσα σε Γεωργιανούς και αυτονομιστές. Στη μέση του πανικού βρίσκονται δυο ηλικιωμένοι Εσθονοί μετανάστες αγρότες, οι μόνοι που έχουν απομείνει με σκοπό να μαζέψουν τα μανταρίνια και έπειτα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Ξαφνικά μια διαμάχη θα ξεσπάσει έξω από τα σπίτια τους και θα κληθούν να προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες στους μοναδικούς δυο επιζώντες, έναν από κάθε πλευρά… Ένα ήπιων τόνων δράμα “δωματίου”, γεμάτο καρδία και συναισθήματα. Πρόταση της Εσθονίας που έφτασε στην πεντάδα των υποψηφιοτήτων στα Oscars και τις Χρυσές Σφαίρες, κερδίζοντας στην πορεία βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ. Οι δυνατές ερμηνείες υποστηρίζουν το καλογραμμένο σενάριο, που σιγοντάρεται από ένα στοιχειωτικό soundtrack. Συγκινητικό χωρίς να είναι μελό, βγάζει συναίσθημα χωρίς να φαντάζει διδακτικό. Μερικές φορές η ανθρωπιά είναι πιο δυνατή απ’ όσα μας χωρίζουν. (7/10)
Tomorrowland: A World Beyond (Η Χώρα Του Αύριο)
Η μοίρα φέρνει κοντά μια έξυπνη και αισιόδοξη έφηβη με έντονες επιστημονικές αναζητήσεις κι ένα πρώην παιδί θαύμα και νυν απογοητευμένο, γκριζομάλλη εφευρέτη. Οι δυο τους θα αναλάβουν μια επικίνδυνη αποστολή, καθώς θα αποκαλύψουν τα μυστικά ενός αινιγματικού μέρους, κάπου στον χώρο και στον χρόνο, που ακούει στο όνομα Η Χώρα Του Αύριο (Tomorrowland). Αυτό που καλούνται να κάνουν, θα αλλάξει τον κόσμο και τους ίδιους για πάντα. Από τις πρώτες κιόλας σκηνές του φιλμ κάποιος θα νομίζει ότι παρακολουθεί ταινία γυρισμένη από τον Stephen Spielberg. Οι επιρροές του πάλαι ποτέ σκηνοθέτη μεγάλων επιτυχιών της Pixar, Brad Bird, από τον Spielberg είναι αρκετά εμφανείς σε αυτή την άκρως διασκεδαστική οικογενειακή περιπέτεια φαντασίας με την υπογραφή της Disney. Ο Bird και ο Lindelof κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν κόσμο γεμάτο δράση, φαντασία και πάνω από όλα ψυχή χωρίς εκπτώσεις. Από την αρχή μέχρι και σε σχεδόν το τέλος, η ταινία δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει. Υπάρχουν αμέτρητες αναφορές και easter eggs από διάφορες άλλες ταινίες του είδους, τις οποίες πολλοί φανς θα βρουν διασκεδαστικές. Αλλά, όσο τέλεια τα πάει στον τομέα της δράσης και της φαντασίας, υπάρχουν πολλά επεξηγηματικά, μέχρι αηδίας, σημεία που κουράζουν, ενώ προς το τέλος αποφασίζει να πατήσει ξαφνικά φρένο, να κάνει ένα «κήρυγμα» και να το γυρίσει σε πολιτικο-οικολογικές αμπελοφιλοσοφίες με αποτέλεσμα να μοιάζει σαν μια politically correct διαφήμιση της Benetton, και εντέλει φαντάζει ως κάτι τουλάχιστον αφηγηματικά αφελές. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποια αρκετά καλά στοιχεία στην Χώρα Του Αύριο, η οποία θα διασκεδάσει μικρούς και μεγάλους. (6/10)
Son Of A Gun (Ο Νόμος Των Όπλων)
Νεαρός μπαίνει για πρώτη φορά στη φυλακή και ξεκινάει παρτίδες με διαβόητο ληστή που τον παίρνει υπό την προστασία του. Στην πορεία καλείται όχι μόνο να τον βοηθήσει στα σχέδιά του, αλλά και να έρθει αντιμέτωπος με κρίσιμα διλήμματα περί εμπιστοσύνης, προτεραιοτήτων και το παιχνίδι μεταξύ σκύλου, γάτας και ποντικού ξεκινά… Ο Julius Avery -μετά από έξι μικρού μήκους ταινίες- γράφει και σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, εμπνευσμένος από ένα υπαρκτό δίδυμο ληστών στην Αυστραλία. Ο Νόμος Των Όπλων ξεκινάει σαν δράμα φυλακής κι εξελίσσεται σαν heist movie με καταδιώξεις. Παρά την έλλειψη πρωτοτυπίας και τη διαρκή αίσθηση πως ξέρεις πως θα εξελιχθούν οι καταστάσεις, η ταινία είναι καλογυρισμένη και δείχνει πως ο δημιουργός της έχει δυνατότητες. Στο πρωταγωνιστικό δίδυμο ο Ewan McGregor είναι σταθερά οκ ενώ ο ανερχόμενος Αυστραλός Brenton Thwaites (Maleficent, The Giver) διαθέτει την απαραίτητη γοητεία. Στο ρόλο μια εναλλακτικής femme fatale η Σουηδέζα Alicia Vikander αποδεικνύει πως είναι καλή σε οποιοδήποτε ρόλο και έτοιμη για μεγάλα πράγματα. Old school περιπέτεια που θα κρατήσει όποιον ξέρει τι να περιμένει. (5/10)
Poltergeist (Το Πνεύμα Του Κακού)
Η πενταμελής οικογένεια Bowen μετακομίζει σε ένα καινούριο σπίτι, έτοιμη να ξεκινήσει τη νέα φάση της ζωής της, όμως έρχεται αντιμέτωπη με κακόβουλες υπερφυσικές δυνάμεις που στοιχειώνουν την κατοικία. Όταν οι επιθέσεις των ανατριχιαστικών αυτών δυνάμεων ενταθούν και η μικρή κόρη καταλήξει όμηρός τους, η οικογένεια, με τη βοήθεια «ειδικών» στα υπερφυσικά φαινόμενα, πρέπει να ενωθεί για να τη σώσει πριν εξαφανιστεί για πάντα. Το Hollywood, πιστό στην παράδοση των remakes, αποφασίζει να καταστρέψει άλλη μια υπέροχη παλιά ταινία. Το κλασσικό, πλέον, φιλμ του Tobe Hooper (σε σενάριο αλλά και παραγωγή του Stephen Spielberg) μετατρέπεται σε ένα σύγχρονο, βαρετό, κλισέ, τσίρκο ψηφιακών τρομαγμάτων. Εκεί που στο πρώτο ο Hooper δημιουργούσε ένταση και πραγματικό τρόμο με όπλα του την κάμερα, την εξαιρετική μουσική του Goldsmith και την υπέροχη φωτογραφία, εδώ ο Gil Kenan αποφασίζει πως ο καλύτερος τρόμος είναι τα ψηφιακά φαντάσματα και οι ντουλάπες που τρίζουν. Σίγουρα, υπάρχουν κάποιες ευφάνταστες στιγμές που προσδίδουν κάποια ένταση στην ταινία, αλλά ακόμα κι αυτές είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Το καστ κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, ακόμα και ο Rockwell προσφέρει μια αξιοπρεπέστατη ερμηνεία, αλλά με τίποτα η μικρή και γλυκύτατη κατά τα άλλα Kennedy Clements που ενσαρκώνει το ρόλο της αδικοχαμένης μικρής Heather O’ Rourke κι ο Jared Harris στον ρόλο του μέντιουμ, που παλιά ενσάρκωσε η φοβερή Zelda Rubinstein, δεν φτάνουν σε αυτό επίπεδο απόκοσμου και ανατριχιαστικού που έφερναν με τις ερμηνείες τους οι δυο original πρωταγωνίστριες. Μπορεί το καινούργιο αυτό Πνεύμα Του Κακού να έχει μια-δυο στιγμές έξυπνης κινηματογράφησης, αλλά σε καμία περίπτωση δεν καταφέρνει να προσφέρει τίποτα καινούργιο στο ήδη ταλαιπωρημένο είδος των ταινιών τρόμου και μια θέαση θα σας πείσει γιατί το φιλμ του ’82 παραμένει αξεπέραστο από όλες τις απόψεις. Ας προστεθεί κι αυτό στην λίστα με τα αχρείαστα remakes/reboots του Hollywood. (4/10)
Amour Fou (Τρελή Αγάπη)
Ο νεαρός Heinrich είναι ένας Βερολινέζος μελαγχολικός ποιητής του ρομαντισμού, που θεωρεί ότι η καλύτερη απόδραση από την απόγνωση είναι η αυτοχειρία. Αποφασίζει να βρει μία γυναίκα που θα τον ακολουθήσει στο απονενοημένο διάβημα. Εν τω μεταξύ, οι γιατροί διαγιγνώσκουν ότι η -γοητευμένη από το αμφιλεγόμενο έργο του Heinrich – Henriette πάσχει από μία καταληκτική ασθένεια. Οι δυο τους αποφασίζουν να εκτελέσουν μαζί το σχέδιο του Heinrich και η εμπειρία τους θα είναι αλλόκοτη και διαφωτιστική. Η σκηνοθέτης Jessica Hausner πήρε την αληθινή ιστορία της αυτοκτονίας του εκκεντρικού Γερμανού συγγραφέα Heinrich von Kleist και της Henriette Vogel το 1811 για να θίξει υπαρξιακά θέματα για την ζωή και τον θάνατο και, όπως όλοι οι τραγικοί συγγραφείς της εποχής εκείνης, να τα συνδυάσουν με την αγάπη, περιτυλίγοντας τα με εκκεντρικό γερμανικό χιούμορ. Το αποτέλεσμα ίσως ήταν καλύτερο αν η κινηματογράφηση που αποφάσισε να ακολουθήσει η Hausner δεν ήταν τόσο αργόσυρτη και άκρως στατική στα επίπεδα κάδρων ζωγραφικής. Δεν υπάρχουν πολλά πλάνα με κίνηση της κάμερας, μάλιστα ίσως μοιάζει και επηρεασμένη από τον Roy Anderson, αλλά δεν καταφέρνει ακόμα και με αυτά να δώσει το επιθυμητό αντίκτυπο, ενώ αρκετά από αυτά μοιάζουν κάπως άψυχα στην εκτέλεσή τους, όπως καταφέρνει κι ο Anderson με τις δικές του ταινίες. Ο ρομαντισμός από τις ζωές των χαρακτήρων έχει χαθεί, η συμβατικότητα και ο κυνισμός τους έχουν καταβάλει, κι αυτό φαίνεται από τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών που σκοπίμως μοιάζουν λίγο ξύλινες, απόκοσμες. Όλα αυτά όμως «πνίγουν» την ταινία, την κάνουν απεγνωσμένα να προσπαθεί να αναπνεύσει μέσα από τις ελάχιστες στιγμές όπου ο ρομαντισμός δίνει έναν τόνο αγαλλίασης και ελπίδας σε αυτό το θέατρο του παραλόγου το οποίο ζουν οι χαρακτήρες της, και σε συνδυασμό με τον αργό ρυθμός της να μην βοηθάει καθόλου, μέχρι το τέλος θα σε κάνει να έχεις χάσει το όποιο ενδιαφέρον είχες για τις ζωές αυτές και τις ιστορίες τους. (4/10)
Tu Veux… Ou Tu Veux Pas? (Θέλεις Ή Δε Θέλεις;)
Όταν η -εθισμένη στο σεξ και χωρίς ενδοιασμούς- Judith κάνει αίτηση για μια θέση εργασίας στο γραφείο του -επίσης εθισμένου στο σεξ- Lambert, η έλξη μεταξύ τους θα είναι άμεση και αμοιβαία. Όσο όμως εκείνη προσπαθεί να τον γοητεύσει, τόσο εκείνος προσπαθεί να «κρατηθεί» και να χτίσει μια υγιή σχέση μαζί της, η οποία θα δεν θα βασίζεται μόνο στο σεξ. Κάθε μέρα, όμως, ο στόχος του γίνεται ολοένα και πιο δύσκολος αφού πασχίζει να αμύνεται ενάντια στις συνεχείς ερωτικές της επιθέσεις. Δεν μπορώ να καταλάβω το πάθος, αλλά και την επιμονή των γάλλων με τις ρομαντικές (σεξο)κομεντί, οι οποίες αποσπούν πάντα διφορούμενες κριτικές. Η συγκεκριμένη ταινία της Tonie Marshall είναι από αυτές τις άνοστες, καθόλου αστείες χαζοκωμωδίες, που το μόνο που ίσως καταφέρουν είναι να σου προκαλέσουν είναι κάποιο μειδίαμα μέσα από τις σεξουαλικού περιεχομένου καταστάσεις. Όλη αυτή η ιδέα του σεξομανή που βρίσκεται στα 12 βήματα αποτοξίνωσης του, που συναντά άλλη μια σεξομανή που το μόνο που την νοιάζει είναι πως θα ρίξει τον έναν άντρα μετά τον άλλον, δεν είναι μόνο κακό ως ιδέα αλλά δεν μεταφέρεται με κάποιο πρωτότυπο και, έστω, αστείο τρόπο στην οθόνη. Η Sophie Marceau έχει όλα τα φόντα να ερμηνεύσει μια femme fatale στην μεγάλη οθόνη, αλλά μαζί με τον συμπρωταγωνιστή της Patrick Bruel παραδίδουν μια χάρτινη ερμηνεία και η όποια χημεία μεταξύ τους είναι σχεδόν ανύπαρκτη, ενώ οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, που ίσως κρύβουν κάποιο περισσότερο ενδιαφέρον, παραμένουν ατελείς και επίπεδοι. Ένα φιλμ που ούτε ως ένα καλοκαιρινό guilty pleasure δεν μπορεί κάποιος να απολαύσει. (3/10)
Adieu Au Langage (Goodbye To Language / Αποχαιρετισμός Στη Γλώσσα)
H ιδέα είναι απλή: Μια παντρεμένη γυναίκα κι ένας ανύπαντρος άνδρας συναντιούνται. Αγαπούν, τσακώνονται, τα αίματα ανάβουν. Ένας αδέσποτος σκύλος περιδιαβαίνει από την πόλη στην εξοχή. Οι εποχές περνούν. Ο άνδρας και η γυναίκα συναντιούνται ξανά. Ο σκύλος βρίσκεται ανάμεσά τους. O ένας είναι ο άλλος, και ο άλλος ο ένας και είναι τρεις. Ο πρώην σύζυγος διαλύει τα πάντα. Μία δεύτερη ταινία ξεκινά: ίδια με την πρώτη, κι όμως όχι. Από την ανθρώπινη φυλή περνάμε στη μεταφορά. Αυτό τελειώνει με γαβγίσματα και με τα κλάματα ενός μωρού. Στο μεταξύ, θα έχουμε δει ανθρώπους να μιλούν για την πτώση του δολαρίου, για την αλήθεια που κρύβεται στα μαθηματικά και για τον θάνατο ενός κοκκινολαίμη. Και αν καταφέρατε να βγάλετε νόημα από την υπόθεση και μόνο, τότε η ταινία αυτή είναι, ίσως, για σας. Ο Jean-Luc Godard έμαθε για το 3D και μάλλον αποφάσισε να πειραματιστεί με αυτό, δημιουργώντας μια ταινία η οποία το μόνο που καταφέρνει είναι να προσφέρει κάποιες ημιτελείς ιδέες και ανούσιες φιλοσοφικές θεωρίες και σκέψεις. Ο Godard ποτέ δεν ήταν από τους πιο συμβατικούς σκηνοθέτες και εδώ πειραματίζεται με τον ήχο και την εικόνα προσπαθώντας, μάταια, να βγάλει κάποιο νόημα από όλα αυτά. Το αποτέλεσμα φέρνει περισσότερο σε video art πάρα σε ολοκληρωμένη ταινία, η οποία εν τέλει απευθύνεται σε ένα πολύ μικρό κοινό, το οποίο ίσως να ασπάζεται αυτή την μη γραμμικότητα της ταινίας. Και εδώ αναρωτιέμαι, ποια η σημασία οποιασδήποτε μορφής τέχνης αν το αποτέλεσμα σου απευθύνεται και, ίσως, το καταλαβαίνουν ελάχιστοι ή, καμιά φορά, και κανείς – ούτε καν και ο ίδιος ο δημιουργός του; (2/10)
Hot Pursuit (Καυτή Καταδίωξη)
Μια αγχωμένη και σχολαστική αστυνομικός προσπαθεί να προστατεύσει την σέξι και πληθωρική χήρα ενός βαρόνου ναρκωτικών, καθώς διασχίζουν το Τέξας, καταδιωκόμενες από διεφθαρμένους μπάτσους και επικίνδυνους εγκληματίες. H Reese Witherspoon ήταν κάποτε μια καλή και αξιοπρεπέστατη ηθοποιός, η οποία στην καριέρα της μετράει κι ένα Όσκαρ. Αλλά η συγκεκριμένη ταινία είναι από αυτές που θα ήθελε να διαγράψει όχι μόνο από το βιογραφικό της, αλλά και από την μνήμη όσων την είδαν. Γεμάτη με φτηνά, άνοστα, και ενίοτε σεξιστικά, αστεία αλλά και γελοίους διαλόγους η ταινία της Anne Fletcher προσπαθεί να προσθέσει το γυναικείο στοιχείο στα buddy flicks αλλά η συνταγή αποδεικνύεται ολική καταστροφή. Όλα δείχνουν λες και έχουν ανακυκλωθεί από άλλες ταινίες του είδους ενώ ακόμα και η ερμηνεία της Sophia Vergara φαίνεται πως είναι η ίδια ακριβώς με τον ρόλο που έχει και στο Modern Family. Η μόνη καλή στιγμή της ταινίας είναι ίσως στα after credits gags, τα οποία ίσως καταφέρουν και ξεκλέψουν ένα χαμόγελό σας. (2/10)
Hundraåringen Som Klev Ut Genom Fönstret Och Försvann (The 100-Year-Old Man Who Climbed Out The Window And Disappeared / Ο Εκατοντάχρονος Που Πήδηξε Από Το Παράθυρο Κι Εξαφανίστηκε)
Βασισμένο στο ομότιλο best seller βιβλίο του Jonas Jonasson, ο τίτλος τα λέει όλα: ένας άνδρας κλείνει τα 100 και αποφασίζει να το σκάσει από το γηροκομείο, αρνούμενος να αποδεχθεί πως τα πάντα έχουν τελειώσει…Τεράστια επιτυχία στη Σουηδία, περιπέτεια μπολιασμένη με κυνικό σκανδιναβικό χιούμορ. (Για την ταινία δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή)
Συντάκτες: Δημήτρης Βαρελάς, Χρήστος Μπακατσέλος
