Loin Des Hommes (Far From Men / Μακριά Από Τους Ανθρώπους)
Στην Αλγερία του 1954 και εν μέσω αναταραχών και εξεγέρσεων των ντόπιων κατά των Γάλλων, ένας φιλήσυχος δάσκαλος θα φορτωθεί το δύσκολο έργο να μεταφέρει έναν κρατούμενο κατηγορούμενο για δολοφονία στο εκτελεστικό απόσπασμα. Βασισμένο σε ένα μικρό διήγημα του Albert Camus, πρόκειται για μια απλή ιστορία, γεμάτη με σιωπές, που στην πορεία αποκτά ορισμένα χαρακτηριστικά road trip καθώς οι δυο πρωταγωνιστές συναντούν στην πορεία τους φίλους και εχθρούς, καθώς και καλούνται να πάρουν δραστικές αποφάσεις. Αν μπορέσει κανείς να μην επηρεαστεί από το αργόσυρτο αυτό ταξίδι, θα ανακαλύψει πως κρύβει μέσα του βαθιά κοινωνικοπολιτική κριτική ματιά και γερή δόση συγκίνησης, αποφεύγοντας εύκολους μελοδραματισμούς. Το ντουέτο Viggo Mortensen και Reda Kateb στηρίζει στους ώμους του ολόκληρη την ταινία, σμιλεύοντας δυο χαρακτήρες με καρδιά που σε κάνουν να νοιάζεσαι. (7/10)
The Second Best Exotic Marigold Hotel (Εξωτικό Ξενοδοχείο Μάριγκολντ 2)
Με το πρώτο Marigold Hotel γεμάτο, οι ιδιοκτήτες Sonny Kapoor και Muriel Donnelly σχεδιάζουν την αγορά ενός δεύτερου ξενοδοχείου, ενώ παράλληλα εντείνονται οι προετοιμασίες για τον γάμο του Sonny με την Sunaina. Ο σκηνοθέτης John Madden συνεργάζεται με τον σεναριογράφο Ol Parker και 3 χρόνια μετά το πρώτο υπογράφουν και το sequel που καταφέρνει να είναι εξίσου δυνατό, συγκινητικό και αστείο. Στο υπέροχο cast προστίθενται οι Richard Gere και David Strathairn σε μικρούς ρόλους, ενώ για ακόμα μια φορά η Maggie Smith κλέβει την παράσταση με τις ατάκες και τον τρόπο της. Οι όμορφες επιμέρους ιστορίες λειτουργούν και όλες έχουν κάτι να προσφέρουν. Χωρίς να είναι απαραίτητο να έχεις δει και το πρώτο, το Second Best Exotic Marigold Hotel δεν πρόκειται να αφήσει κανέναν παραπονεμένο. (6/10)
1000 Times Goodnight (Χίλιες Φορές Καληνύχτα)
Η Rebecca, μια από τις καλύτερες φωτογράφους πολέμου, βρίσκεται στο μεγαλύτερο δίλλημα της ζωής της: να συνεχίσει την δουλειά της ή να ακούσει τον άντρα της, ο οποίος δεν θέλει να συνεχίσει τις επικίνδυνες περιοδίες της, και να μείνει σπίτι με την οικογένειά της. Το δράμα – ισορροπία μεταξύ εργασίας/ζωής – δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στο σινεμά. Παρόλα αυτά όμως ο Erik Poppe σκηνοθετεί ένα συγκινητικό, αλλά άκρως politically correct και συγκρατημένο φιλμ που καταφέρνει να λάμψει με την εκπληκτικά ισορροπημένη, ενίοτε με μαρτυρική ακεραιότητα, ερμηνεία της πάντα υπέροχης Juliette Binoche, η οποία πραγματικά ακτινοβολεί. Ο Poppe ανοίγει με μια εξαιρετικά στημένη και δυνατή σκηνή όμως από εκεί και πέρα φαίνεται πως μαγεύεται και απλά γαντζώνεται πάνω στο ταλέντο της Binoche, καθώς η κάμερα την ακολουθεί σχεδόν ηδονοβλεπτικά, ξεχνώντας ο ίδιος να παραδώσει κάτι το φρέσκο και εξίσου δυνατό. (6/10)
https://www.youtube.com/watch?v=jGCC1zzn5EA
Sadilishteto (The Judgement / Το Πέρασμα)
Ο Mitio είναι πιεσμένος από παντού. Χήρος με έφηβο γιό, πρόσφατα απολυμένος και με την τράπεζα να απειλεί να κατάσχει το υποθηκευμένο σπίτι. Μια λύση για να βρει άμεσα χρήματα παρουσιάζεται, και χωρίς να έχει άλλη επιλογή, αποφασίζει να βοηθήσει στη μεταφορά λαθρομεταναστών στα Βουλγαροτουρκικά σύνορα. Ο σκηνοθέτης Stephan Komandarev (που το 2008 μας είχε δώσει μια από τις σημαντικότερες Βουλγάρικες ταινίες, το Ο Κόσμος Είναι Μεγάλος Και Η Σωτηρία Της Ψυχής Βρίσκεται Στη Γωνία) υπογράφει κι εδώ ένα βαρύ κοινωνικό δράμα σε βραδυφλεγείς ρυθμούς και σχεδόν τραγικές διαστάσεις. Ο Assen Blatechki στον πρωταγωνιστικό ρόλο αποτελεί δυνατό ατού της ταινίες και προσδίδει στωικότητα και την μόνιμη αίσθηση της αγωνίας για συμφιλίωση με τον γιό του και το παρελθόν του… (6/10)
Chappie
Στο κοντινό μέλλον, που η εγκληματικότητα περιορίζεται με αστυνομικούς ρομπότ, ένα από αυτά τα ρομπότ/ανδροειδή με το όνομα Chappie, κλέβεται και προγραμματίζεται έτσι ώστε να μπορεί να σκέφτεται και να νιώθει από μόνο του. Ο Neil Blomkamp, γνωστός από τις ταινίες District 9 (2009) και Elysium (2013), επιστρέφει για άλλη μια φορά στην Νότια Αφρική, αυτή την φορά όχι για να σκηνοθετήσει μια αλληγορική ιστορία περί μειονοτήτων και ρατσισμού, αλλά προσπαθώντας να κάνει κάτι με περισσότερο θρησκευτικό και φιλοσοφικό χαρακτήρα, όπου ο Robocop συναντά τον Πινόκιο. Αν και έχει αρκετές καλές προθέσεις και ιδέες, το Chappie παραμένει ένα ημιτελές, πολλές φορές μπερδεμένο, εγχείρημα το οποίο χάνεται μέσα στο υπαρξιακό κομφούζιο που προσπαθεί να ξεδιαλύνει. Πέρα από το στιλιστικό σήμα κατατεθέν του Blomkamp και τις κάποιες σεναριακές εκλάμψεις της, το τρίτο μεγάλου μήκους φιλμ του σκηνοθέτη παλεύει μάταια να ξεπεράσει την μετριότητα. (5/10)
The Gunman (The Gunman: Σε Θέση Βολής)
Ο Terrier βρίσκεται στο Κονγκό το 2006 όπου αναλαμβάνει να δολοφονήσει τον υπουργό ορυχείων και να εξαφανιστεί από τη χώρα, αφήνοντας πίσω την αγαπημένη του. 8 χρόνια μετά αντιλαμβάνεται πως τον κυνηγούν και ότι αυτό κάπως σχετίζεται με το Κονγκό… Ο Pierre Morel, σκηνοθέτης του πρώτου και επιτυχημένου Taken που καθιέρωσε τον Liam Neeson ως action star στα γεράματα, προσπαθεί να κάνει το ίδιο και με τον Sean Penn. Ο βασικός λόγος που αποτυγχάνει είναι το σενάριο που είναι βασισμένο στο βιβλίο του Jean-Patrick Manchette. Ναι μεν έχει ένα ‘90s action στυλ, αλλά η γραμμική ιστορία και οι μονοδιάστατοι χαρακτήρες δεν σε βάζουν στο κλίμα ούτε στιγμή. Με μόνα θετικά στοιχεία το απλοϊκό background της εκμετάλλευσης της Αφρικής και δυο σκηνών μάχης σώμα με σώμα, δεν έχει κάτι άλλο αξιομνημόνευτο. Απορίας άξιο το πως δέχτηκε ο –φουσκωμένος- Sean Penn να παίξει αυτό το ρόλο, όσο και ο Javier Bardem σε ένα ρόλο καρικατούρα. (3/10)
Kidnapping Mr. Heineken (H Απαγωγή Του Κου Χάινεκεν)
Βασισμένη στη αληθινή ιστορία της απαγωγής του μεγιστάνα της μπύρας Alfred Heineken, που είχε ως αποτέλεσμα την πληρωμή του μεγαλύτερου ποσού που έχουν δοθεί ποτέ στην ιστορία σε λύτρα για απαγωγή κάποιου ατόμου. Ο Σουηδός σκηνοθέτης Daniel Alfredson έχοντας γυρίσει τις δυο τελευταίες ταινίες της τριλογίας Millenium, The Girl Who Played With Fire (To Κορίτσι που Έπαιζε με την Φωτιά) και το The Girl Who Kicked The Hornet’s Nest (Το Κορίτσι στη Φωλιά της Σφήγκας), δεν είναι άγνωστος με αστυνομικά θρίλερ, αλλά εδώ φαίνεται πως βρίσκεται έξω από τα νερά του. Ακόμα και οι σκηνές δράσης δεν έχουν την απαιτούμενη ένταση η οποία μάταια προσπαθεί να κάνει την εμφάνισή της στην διάρκεια της ταινίας, ενώ το δράμα τον χαρακτήρων παραμένει αδιάφορα βαρετό. Ακόμα και ο Anthony Hopkins, στις λίγες στιγμές που εμφανίζεται, φαίνεται να τον συνεπαίρνει η απόλυτη μετριότητα. Σίγουρα η απαγωγή του Heineken ως γεγονός θα ήταν κάτι πολύ κάτι το πολύ ενδιαφέρον και συνταρακτικό, κάτι όμως που δεν μπορεί να ειπωθεί και για την ίδια την ταινία. Τουλάχιστον, το Άμστερνταμ για άλλη μια φορά δείχνει υπέροχο, ακόμα και πίσω από όλα αυτά τα φίλτρα. (2/10)
Συντάκτες: Δημήτρης Βαρελάς, Χρήστος Μπακατσέλος
