Kraftidioten (In Order Of Disappearance / Με Σειρά Εξαφάνισης)
Ο εσωστρεφής και εργατικός Νιλς οδηγεί το εκχιονιστικό του διατηρώντας τους δρόμους καθαρούς και τα βουνά προσβάσιμα στο αφιλόξενο παγωμένο τοπίο όπου ζει. Έχοντας μόλις ανακηρυχθεί πολίτης της χρονιάς για τον ζήλο του, ενημερώνεται πως ο γιος του πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης. Αρνείται όμως να αποδεχτεί την επίσημη εκδοχή του θανάτου του γιου του και ξεκινά μια μυστική έρευνα που τον οδηγεί στους δολοφόνους του παιδιού του. Νεονουάρ θρίλερ με γερές δόσεις μαύρης κωμωδίας που συνδέει το ιδιαίτερο σκανδιναβικό χιούμορ με την απαράμιλλη Ταραντίνικη ιδιοσυγκρασία. Όλοι δίνουν το καλύτερό τους εαυτό, αλλά ο Skarsgård καταφέρνει με την ήρεμη και ταυτόχρονα στιβαρή ερμηνεία του να ξεχωρίσει. Μπορεί σαν ταινία, κυρίως η σκηνοθετική ματιά του Hans Petter Moland, να μην πετυχαίνει πάντα τον σκοπό της αλλά σίγουρα καταφέρνει να προσφέρει, σε όσους εξερευνήσουν τα παγωμένα και σκοτεινά μονοπάτια αυτής της μικρής Νορβηγικής κωμόπολης, ένα αρκετά διασκεδαστικό δίωρο. (6/10)
Furious 7 (Μαχητές Των Δρόμων 7)
Το φινάλε του 6 μας είχε δείξει τι θα ακολουθήσει. Ο μεγάλος αδελφός Shaw ορκίζεται εκδίκηση για τον μικρό του αδελφό και βάζει στο μάτι τους Dominic, Brian και την φαμίλια τους. Η ομάδα θα πρέπει να επανασυνδεθεί και με τη βοήθεια ενός πράκτορα να εντοπίσει μια hacker που θα τους οδηγήσει στον Shaw, πριν αυτός προλάβει να τους ξεπαστρέψει. Ποιός θα το πίστευε ότι μια σειρά ταινιών που ξεκίνησε με χαζές κόντρες αυτοκινήτων θα εξελισσόταν έτσι;.. O Jeremy Lin έδωσε νέα πνοή από όταν ανέλαβε το τιμόνι (δίδοντας μας την καλύτερη ταινία της σειράς, το Fast Five). Τώρα που αποχώρησε, στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθησε ο James Wan (Saw, Insidious, The Conjuring) και μας παραδίδει μια αρτιότατη ταινία δράσης, που ναι μεν διατηρεί τα χαζοχαρούμενα στοιχεία της –αυτοκίνητα, κυνηγητά, ξύλο και 2-3 απιστευτότατες σκηνές- αλλά περιλαμβάνει αρκετό χιούμορ δε. Έτσι καταφέρνει και να αυτοσαρκάζεται αλλά και να σέβεται τον θεατή. Κρίμα που για να εγκριθεί ως PG13 κάνει εκπτώσεις. Για τους φίλους της σειράς συνιστάτε να έχουν μαζί τους χαρτομάντιλα, καθώς το τελευταίο 5λεπτο-αποχαιρετισμός στον πρόωρα χαμένο Paul Walker είναι εξαιρετικό και άκρως συγκινητικό. (6/10)
Danny Collins
Γερόλυκος της ροκ αποφασίζει να γυρίσει σελίδα και να αλλάξει ζωή μετά από ένα δώρο με καθυστέρηση 40 ετών. Πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του σεναριογράφου Dan Fogelman (Cars 1 και 2, Tangled, Crazy Stupid Love) με τον Al Pacino στον πρωταγωνιστικό ρόλο –στην καλύτερή του ερμηνεία τα τελευταία χρόνια-, και άξιους τους Christopher Plummer, Annette Bening και Jennifer Garner σε δεύτερους ρόλους, με τον Bobby Cannavale να κλέβει την παράσταση. Μια απλή ιστορία επανεκτίμησης του τι έχει σημασία στη ζωή. Παρόλο που είναι από αυτές τις ταινίες που σε πιέζουν κάπως να γελάσεις αλλά και να συγκινηθείς, του το συγχωρείς. Παρά τα κάποια συμβατικά σημεία, έχει τις στιγμές του και διακρίνεις τις καλές προθέσεις της ιδέας. Και μπορεί να νιώσεις ότι κάπου το έχεις ξαναδεί το έργο, αλλά κάποια αδιόρατα υπαινικτικά στοιχεία για το τι πραγματικά αξίζει μπορείς να αποκομίσεις. (5/10)
https://www.youtube.com/watch?v=6N6yNuqUXOo
Miss Julie (Δεσποινίς Τζούλια)
Θερινό ηλιοστάσιο, αρχοντικό στην εξοχή, Ιρλανδία, 1880. Η Miss Julie είναι η μοναχοκόρη του σπιτιού, ο John είναι ο προσωπικός υπηρέτης του πατέρα της. Αυτή την περίεργη ημέρα, που τα ήθη και οι καθωσπρεπισμοί καταρρέουν, θα ξεκινήσουν ένα επικίνδυνο παιχνίδι αποπλάνησης, διαφθοράς, χειραγώγησης και διαστροφής. Έλκονται και απωθούνται, κάθε είδους ευπρέπεια, τάξη και ιεραρχία αμβλύνεται και όλα οδηγούν σε ένα απρόσμενο φινάλε που θυμίζει έντονα τραγωδία. Βασισμένο στο θεατρικό έργο του August Strindberg και με την Liv Ullmann να σκηνοθετεί μετά από 14 χρόνια. Η έντονη θεατρικότητα μεταφέρεται αυτούσια, καθώς το 90% της ταινίας διαδραματίζεται σε εάν τεράστιο κάστρο –μεν-, αλλά διατηρώντας έντονα κλειστοφοβικό ύφος –δε-, και με μόλις 3 σκηνές στον περιβάλλοντα χώρο. Οι 3 μόλις ηθοποιοί (Jessica Chastain, Colin Farrell, Samantha Morton) δίνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, και όλοι έχουν πετυχημένα και μη σημεία, αλλά το συνολικό έργο φαντάζει άνισο στις μέρες μας. Έτσι ορισμένοι διάλογοι έχουν σημασία και λόγο ύπαρξης, ενώ κάποια ξεσπάσματα μοιάζουν βεβιασμένα, ώστε δύσκολα κάποιος κερδίζεται ολοκληρωτικά. (5/10)
Home (Επιτέλους Φτάσαμε Σπίτι)
Όταν τα μέλη της εξωγήινης φυλής των Μπουβ, κυνηγημένοι από τον άσπονδο εχθρό τους αποφασίσουν να κατακτήσουν τη Γη, θα διώξουν το ανθρώπινο είδος προκειμένου να αναδιοργανώσουν ολόκληρο τον πλανήτη και να τον μετατρέψουν σε νέο τους σπίτι. Ένα πολυμήχανο κορίτσι όμως, η γλυκύτατη Τιπ, θα καταφέρει να ξεφύγει από την ομηρία των Μπουβ με τη βοήθεια του ταπεινού Ουπς και μαζί ξεκινούν για ένα υπέροχο ταξίδι. Μια ταινία κινουμένων σχεδίων, αλληγορία της μετανάστευσης, η οποία δεν έχει καθόλου από την μαγεία και το πιο ενήλικο χιούμορ των ταινιών της Pixar κάνοντας την έτσι να απευθύνεται αποκλειστικά στις μικρότερες ηλικίες. Οι χαρακτήρες του μπορεί να είναι αρκετά ζωηροί και γοητευτικοί για να μαγέψουν τα παιδιά, η ταινία ως σύνολο παραείναι ανέμπνευστη και αυτό το «Σπίτι» μοιάζει αρκετά οικείο για να σε παρασύρει να το εξερευνήσεις παραπάνω. (Η ταινία θα παιχτεί μόνο στα ελληνικά) (5/10)
https://www.youtube.com/watch?v=x3yAi8L9ls4
Ρυθμοί Αιγαίου
Το ντοκιμαντέρ Ρυθμοί Αιγαίου είναι η τελευταία ταινία του -καταξιωμένου και πρόωρα χαμένου απ’ τη ζωή- σκηνοθέτη Γιάννη Λάμπρου, η οποία ολοκληρώθηκε από τους συνεργάτες του. Από την Κρήτη ως τη Δράμα κι απ’ τη Θεσσαλονίκη ως τα Δωδεκάνησα. Οι λυράρηδες, η καθημερινότητα, η γιορτή, ο κύκλος του χρόνου. Η ροή της ζωής στο Αιγαίο, τα τραγούδια, οι εικόνες, συνηχούν με στίχους του Κωστή Παλαμά και του Φρήντριχ Χαίλντερλιν. Δυστυχώς, στην πράξη δεν δένουν όλα αυτά τα στοιχεία για να κάνουν ένα στιβαρό ντοκιμαντέρ. Το κυριότερο αρνητικό του είναι η έλλειψη κινηματογραφικού ρυθμού. Ας είναι… το άκουσμα της λύρας θα ταξιδεύει πάντα αυτούς που την αγαπούν. (5/10)
Annie
H Annie μαζί με άλλα παιδιά βρίσκονται υπό την προστασία μιας θετής μητέρας, η οποία τα κακομεταχειρίζεται. Η ζωή της μικρής Annie θα αλλάξει όμως όταν θα πέσει πάνω στον πολυεκατομμυριούχο Will Starks ο οποίος κατεβαίνει για δήμαρχος της Νέας Υόρκης και θα προσπαθήσει να τη χρησιμοποιήσει στην προεκλογική του εκστρατεία. Βασισμένο στο θεατρικό του Thomas Meehan αλλά και στο πετυχημένο ομώνυμο μιούζικαλ του 1982, αυτή η βερσιόν της Annie χωλαίνει αρκετά γρήγορα και χάνει την όποια τσαχπινιά προσπαθεί, μάταια, να πετύχει μέσω της κατά τα άλλα γλυκύτατης Quvenzhané Wallis. Η σκηνοθεσία και η όλη ανάπτυξη χαρακτήρων είναι σχεδόν ανύπαρκτη αλλά το καλό είναι ότι τα τραγούδια ακόμα μένουν κλασσικά. Πάντως αν είστε από αυτούς που μισείτε τα μιούζικαλ, σίγουρα αυτή η Annie δεν θα σας κάνει να τα αγαπήσετε. (4/10)
Πανδημία
Μία μαύρη κωμωδία, σε μία χώρα που υφίσταται την επιδρομή ενός ιού, που τον ονομάζουν «Σύνδρομο της Τζοκόντα» – γιατί ο ασθενής παύει να έχει την αντίληψη του περιβάλλοντος και χαμογελά – ενώ η ίδια η χώρα είναι υπό κατάρρευση από χρεωκοπία ενώ παράλληλα συμμορίες λυμαίνονται τη χώρα. Και εκεί που νομίζαμε πως με τα Παιδιά Του Εμφυλίου (Fils De Grece) ο ελληνικός κινηματογράφος είχε πιάσει πάτο, έρχεται και η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία του Δημήτρη Πιατά, για να μας δείξει πως υπάρχουν και χειρότερα. Ασυνάρτητα κακογυρισμένη, τραγικά κακοπαιγμένη, ενίοτε προσβλητική και με ένα σενάριο που δεν βγάζει νόημα, το φιλμ αυτό κάλλιστα θα μπορούσε να διδάσκετε στις σχολές κινηματογράφου για το πως να μην γυρίζεται μια ταινία. Μην ξοδέψετε τα ευρώ σας για αυτό το πράγμα. (0/10)
Συντάκτες: Δημήτρης Βαρελάς, Χρήστος Μπακατσέλος
