Ex Machina (Από Μηχανής)
Ένας νεαρός προγραμματιστής επιλέγεται να πάει μια εβδομάδα στο απομακρυσμένο σαλέ-καταφύγιο του ιδιοφυούς διευθυντή της εταιρείας του, για να συμμετάσχει σε ένα πείραμα τεχνητής νοημοσύνης και να ανακαλύψει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά ενός θηλυκού ανδροειδούς. Τελικά ονειρεύονται τα ανδροειδή ηλεκτρονικά πρόβατα;… Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Alex Garland δημιουργεί ένα εξαιρετικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, το οποίο αποτελεί από τις μικρές εκπλήξεις της χρονιάς αυτής. Αν και αυτές οι συγκεκριμένες ιδέες δεν είναι εντελώς φρέσκες στην τέχνη του σινεμά (από το Metropolis (1927), μέχρι το Blade Runner (1982) και το πιο πρόσφατο Her(2013)), ο Garland δείχνει να ξέρει πώς να παρουσιάσει μια ιστορία γεμάτη αναφορές -από τον Philip K. Dick αλλά και την Mary Shelley– τυλιγμένη με μια καθηλωτική χιτσκοκική ατμόσφαιρα. Προορισμένο να σε βάλει σε σκέψεις, είναι από τις λίγες ταινίες που θα σε στοιχειώσει ακόμα και ύστερα από το εκπληκτικό της φινάλε. (8/10)
Still Alice (Κάθε Στιγμή Μετράει)
Καθηγήτρια γλωσσολογίας ανακαλύπτει πως αρχίζει να εμφανίζει τα πρώτα συμπτώματα πρόωρου Alzheimer. Συγκλονιστικού θέματος δραματική ταινία με τη Julianne Moore να ξεχωρίζει στον πρωταγωνιστικό ρόλο, μαζεύοντας 23 βραβεία για την ερμηνεία της (μεταξύ των οποίων Oscar, Χρυσή Σφαίρα, Bafta, Sag). Μεστή σκηνοθετική ματία που επικεντρώνεται σε λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά, αποφεύγοντας εύκολα χιλιοειπωμένα cliché και μελό απεικονίσεις. Στα θετικά και ο δεύτερος ρόλος, της μικρότερης wannabe-ηθοποιού κόρης, ίσως στην καλύτερη ερμηνεία της Kristen Stewart. (7/10)
Τετάρτη 04.45
Ο Στέλιος χρωστάει. Ο Στέλιος έχει λίγες ώρες να σώσει την οικογένειά του και το αγαπημένο jazz στέκι του. Οι επόμενες 32 ώρες θα είναι απρόβλεπτες. Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Αλέξη Αλεξίου (μετά το mind-fucking αξιοπερίεργο Ιστορία 52– ψάξτο!) είναι ένα αστικό noir δράμα. Ο συνδυασμός ενός δυνατού χαρακτήρα, με την μεστή και γεμάτη υπόγεια ένταση ερμηνεία του Στέλιου Μάινα, και της υπερστυλιζαρισμένης φωτογραφίας βοηθούν την ταινία να φωνάξει πως ο δημιουργός της έχει κάτι να πει. Παρά τους κάπως μονοδιάστατους δεύτερους χαρακτήρες και ορισμένες σεναριακές ευκολίες, η Τετάρτηστέκεται ως μια αυθεντική και άρτια ελληνική πρόταση για κινηματογραφική έξοδο. (6/10)
Cinderella (Σταχτοπούτα)
Όταν η Ella χάνει τον πατέρα της ξαφνικά, αναγκάζεται να μείνει με την σκληρή και άκαρδη μητριά της και τις δυο ετεροθαλείς αδερφές της. Αλλά η ίδια πότε δεν χάνει την ελπίδα της ότι η μοίρα της κάποια στιγμή θα αλλάξει. Το κλασσικό παραμύθι της Σταχτοπούτας αναβιώνει σε αυτή την live action ταινία από την Disney σε σκηνοθεσία του Kenneth Branagh, ο οποίος αν και με καλές προθέσεις, παραδίδει μια ταινία που δεν έχει τίποτα να δείξει πέρα από ένα πανέμορφο αλλά πομπώδες περιτύλιγμα. Ναι, όλα τα τεχνικά κομμάτια της ταινίας παίρνουν σχεδόν άριστα, από τα εφέ μέχρι τα σκηνικά και τα κοστούμια, η παραγωγή καταφέρνει να σε πείσει ως έναν βαθμό για την μαγεία του παραμυθιού. Αλλά κάτω από όλο αυτό υπάρχει ένα ανέμπνευστο και γεμάτο καρικατουρίστικους χαρακτήρες σενάριο, χωρίς να προσφέρει κάτι αξιόλογο. Και εκεί είναι που η μαγεία αρχίζει να ξεθωριάζει. Ακόμα και η Σταχτοπούτα Lily James, πέρα από την ομορφιά και το χαμόγελό της, μοιάζει να είναι κάπως κενή. Τουλάχιστον η Cate Blanchette ως passive aggressive κακιά μητριά φαίνεται να το διασκεδάζει, αλλά και πάλι δεν είναι φτάνει την Faye Dunaway στο Mummy Dearest (1981). (5/10)
https://www.youtube.com/watch?v=WRuHM6rLSF8
Wild Card (Τζόκερ)
Ένας σωματοφύλακας στο Λας Βέγκας, και μεγάλος τζογαδόρος, αποφασίζει να τα βάλει με την μαφία και να τα παίξει όλα ή τίποτα όταν κάποιοι σπάνε στο ξύλο μια φίλη του. Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του William Goldman, το οποίο είχε ξαναγίνει ταινία το 1986 με τίτλο Heat (Ο Μεξικάνος), πρόκειται για άλλη μια από αυτές τις ταινίες με τον Jason Statham να το παίζει σκληρός μάτσο άντρας αλλά με καρδιά πιο μεγάλη και από αυτή των Care Bears, ο οποίος δεν διστάζει να δείξει τις πολεμικές του ικανότητες γιατί -όπως λέει και ο χαρακτήρας που υποδύεται- έχει μάθει καράτε στο Τόκυο… Κλασσική action ταινία, χωρίς σενάριο και ουσία, αλλά και με πολύ λιγότερο ξύλο ακόμα και για τα στάνταρ του Statham. Μόνο για τους σκληροπυρηνικούς φανς του ηθοποιού. (2/10)
Τα Παιδιά Του Εμφυλίου (Fils De Grece)
Ιδιόρρυθμο μείγμα μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ με χρήση αρχειακού υλικού, αναπαραστάσεων, υπαρκτών προσώπων και επινοημένων χαρακτήρων. Κάπου υπάρχει ενδιαφέρον υλικό και μια αληθινά συγκλονιστική ιστορία: το «παιδομάζωμα» 60.000 παιδιών στη διάρκεια του Εμφύλιου Πολέμου, εκ των οποίων τα μισά στάλθηκαν σε ιδρύματα του εξωτερικού και τα άλλα μισά σε «Παιδοπόλεις» που ίδρυσε η Βασίλισσα Φρειδερίκη. Η ταινία του Διονύση Γρηγοράτου όμως έχει μια ανεκδιήγητη αφήγηση και η συνεχείς εναλλαγές το μόνο που καταφέρνουν είναι να αποσυντονίζουν. Η εξοντωτική διάρκεια, η ασύνδετη ροή, ο ερασιτεχνισμός στις ερμηνείες, αλλά πολύ περισσότερο στην προσέγγιση του θέματος, καθιστούν Τα Παιδιά Του Εμφυλίου ένα αποτυχημένο πείραμα το οποίο δεν θα ικανοποιήσει ούτε αυτούς που θα ήθελαν να το παρακολουθήσουν. (2/10)
Συντάκτες: Δημήτρης Βαρελάς, Χρήστος Μπακατσέλος
