Dheepan (Ο Άνθρωπος Χωρίς Πατρίδα)
Τρεις άγνωστοι σχηματίζουν μια οικογένεια για να ξεφύγουν από τον εμφύλιο της Σρι Λάνκα. Ένας στρατιώτης, μια κοπέλα κι ένα 9χρονο κορίτσι υιοθετούν τις ταυτότητες μιας νεκρής οικογένειας και προσγειώνονται στη Γαλλία, όπου καλούνται να προσαρμοστούν σε πρωτόγνωρες αλλά εξίσου δύσκολες συνθήκες. Τι κοινό έχουν τα ghetto στα προάστια του Παρισιού με μια εμπόλεμη χώρα; Μπορεί κανείς να ξεφύγει αληθινά από τον πόλεμο ή είναι κάτι που θα κουβαλάει πάντα μαζί του;
Ο (με)Γάλος Jacques Audiard (Un Prophète, De Rouille Et D’Os) βραβεύτηκε με Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, με ένα δράμα που αποφεύγει τις ευκολίες και τους μελοδραματισμούς. Το Dheepan δεν κάνει προβλέψιμες γενικεύσεις για το μεταναστευτικό, αλλά επικεντρώνεται στους πρωταγωνιστές της ιστορίας του. Τα βασικά δομικά στοιχεία της υπόθεσης είναι απλά, αλλά το άγγιγμα του Audiard απογειώνει το αποτέλεσμα. Ισορροπώντας ανάμεσα στο πάθος και την ευγενική προσέγγιση, καταφέρνει να πιάσει τον παλμό των χαρακτήρων και να σε κάνει να ενδιαφερθείς και να συμπάσχεις στις διάφορες καταστάσεις και στα εμπόδια που συναντούν. Ο ρυθμός μπορεί να αυξομειώνεται αλλά το τόνος δεν αλλάζει, πράγμα που το καθιστά μια ταινία που μπορεί να σε ρουφήξει…
Σημαντικότατη συνεισφορά στο συνολικό αποτέλεσμα έχουν οι τρεις πρωταγωνιστές. Οι δύο γυναίκες (Kalieaswari Srinivasan και Claudine Vinasithamby) δεν είχαν ξαναβρεθεί μπροστά σε κάμερα, ενώ ο Jesuthasan Antonythasan μοιάζει προορισμένος για τον ομώνυμο πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς υπήρξε κι ο ίδιος ως παιδί στρατιώτης των Τίγρεων Ταμίλ στη Σρι Λάνκα πριν φύγει για τη Γαλλία και τώρα είναι πια ενεργός ακτιβιστής και συγγραφέας. Όλοι τους προσδίδουν μια φυσικότητα και ο Audiard καταφέρνει να πάρει απ’ αυτούς το 100% των δυνατοτήτων τους.
Κι εκεί που περιμένεις πως το Dheepan είναι μια κλασική δραματική “οικογενειακή” ιστορία, ο Audiard μας επιφυλάσσει μια έκπληξη στο τελευταίο μέρος, που φυσικά δεν γίνεται να σας αποκαλύψουμε… Κάτι που δεν περιμένεις να δεις έτσι όπως κυλάει η ταινία, μα ταυτόχρονα τόσο δικαιολογημένο που δεν μπορείς παρά να το δεχθείς αδιαμαρτύρητα. Αυτά τα πλάνα είναι τόσο διαφορετικά με όσα έχεις παρακολουθήσει πριν, αλλά τόσο καλογυρισμένα και με ενδιαφέρουσα οπτική γωνία κινηματογραφημένα. Το Dheepan είναι κάτι παραπάνω από κοινωνικοπολιτικό σχόλιο. Με βαθειά ανθρωπιά, μια ιστορία συνειδητοποίησης και σίγουρα κάτι που θα “μείνει” μαζί σου και μετά τους τίτλους τέλους. (8/10)
The End Of The Tour (Τέλος Διαδρομής)
Καθώς οι μέρες περνούν, μια περίεργη κι έντονη σχέση αρχίζει να δημιουργείται ανάμεσα στο δημοσιογράφο και το συγγραφέα. Οι δύο άνδρες ανταλλάσσουν πειράγματα, γελούν κι αποκαλύπτουν κρυφές πτυχές του εαυτού τους – χωρίς ποτέ να προδίδουν κατά πόσο είναι ειλικρινείς μεταξύ τους. Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, η συνέντευξη αυτή δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, κι οι κασέτες με τις μαγνητοφωνημένες συζητήσεις τους, παρέμειναν για πάντα στο ντουλάπι του David Lipsky. Οι δύο άνδρες δεν συναντήθηκαν ποτέ ξανά. Η ταινία βασίζεται στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Lipsky, με αφορμή την αξέχαστη αυτή συνάντηση, που συνέγραψε μετά την αυτοκτονία του David Foster Wallace, το 2008. Αυτό που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή σε αυτή, την κατά τα άλλα χαμηλών τόνων, ταινία του James Ponsoldt (Smashed, The Spectacular Now), είναι οι υπέροχες, γεμάτες ένταση, ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών της, Jason Segel και Jesse Eisenberg. Κάθε διάλογος έχει σημασία, κάθε λέξη που ακούγεται ξεδιπλώνει με μαεστρία τις προσωπικότητες των δυο χαρακτήρων της. Κάθε πλάνο της σε γεμίζει με μελαγχολία και συναίσθημα. Κι ενώ μπορεί να μιλάει για το υπαρξιακό μας κενό και το ξεγύμνωμα της ανθρώπινης ύπαρξης, καταφέρνει να είναι τόσο ζωντανή και τόσο όμορφη. Ένα πραγματικό διαμάντι. (8/10)
The Republic
Ένας φωτογράφος που δουλεύει για κορυφαίο –αλλά και διεφθαρμένο– παρουσιαστή πολιτικής εκπομπής, κατά τη διάρκεια μιας αποστολής, βλέπει κάτι που ξεπερνάει τα όρια της ηθικής του και παραιτείται για να ζήσει μια πιο νορμάλ ζωή. Το κύκλωμα όμως το οποίο υπηρετούσε ως τώρα δεν τον αφήνει να ξεμπλέξει κι ο μόνος δρόμος που μένει στον ήρωα για να ακολουθήσει είναι αυτός της εκδίκησης Ο Δημήτρης Τζέτζας με την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους μας δίνει ένα αξιοπρεπές action film (θα την χαρακτήριζα γκανγκστερική σπλατεριά για να πω την αλήθεια) για τα δεδομένα των ελληνικών παραγωγών. Με ένα επιτελείο γνωστών (είτε από το θέατρο είτε από τον κινηματογράφο) ηθοποιών -που θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουν όλοι ίσης σημασίας για την εξέλιξη της ιστορίας ρόλους- ο σκηνοθέτης αναπτύσσει την ιστορία του με απλή γραμμική αφήγηση κάνοντας ξεκάθαρο το timeline της δράσης στον θεατή. Οι ηθοποιοί δίνουν καλές ερμηνείες σε σχετικά απαιτητικούς ρόλους, από τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο, το λιγομίλητο φωτογράφο, ως και τον τελευταίο μπράβο του κυκλώματος. Ειδική μνεία στη Ζωή Λάσκαρη, η οποία συμμετέχει με έναν μικρό ρόλο μεν, σημαντικό δε, πρώτη φορά σε κινηματογραφική ταινία μετά από 32 χρόνια. Το μόνο που ίσως μου φάνηκε κάπως υπερβολικό είναι οι σκηνές μάχης και οι θάνατοι. Το αίμα ρέει άφθονο, ίσως περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε, και οι μονομαχίες με πολεμικές τέχνες φαίνονται μη σωστά χορογραφημένες, ιδίως αυτή στο φινάλε, αλλά το συγχωρούμε καθώς δεν βλέπουμε συχνά τέτοιες σκηνές σε ελληνικές παραγωγές. Γενικά θα έλεγα ότι είναι μια διασκεδαστική ταινία, η οποία δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από αντίστοιχες ευρωπαϊκές παραγωγές. Σε κρατά σε όλη της τη διάρκεια καθηλωμένο, καθώς μετά τον πρώτο αναπάντεχο θάνατο, περιμένεις αν μη τι άλλο, να δεις αν και πως θα τιμωρηθούν τα διεφθαρμένα στοιχεία της κοινωνίας. Αν δε, υποθέσουμε ότι το στόρι θα μπορούσε να συμβαίνει και στην πραγματικότητα (που εκτός από ένα-δύο στοιχεία της ιστορίας, δεν είναι πολύ απίθανο γενικά ως σενάριο) είναι τέρμα καταθλιπτικό και απαισιόδοξο για το μέλλον της κοινωνίας και του έθνους. (7/10)
Σύμπτωμα
(6/10)
Minuscule: La Vallée Des Fourmis Perdues (Τοσοδούλικα: Η Κοιλάδα Tων Χαμένων Μυρμηγκιών)
Σε ένα μικρό ξέφωτο, τα απομεινάρια ενός πικ-νικ θα γίνουν η αιτία για τον πόλεμο που θα ξεσπάσει ανάμεσα σε δύο φυλές μυρμηγκιών. Μία γενναία πασχαλίτσα θα βρεθεί στη μέση αυτής της μάχης, και θ προσπαθήσει να βοηθήσει τα μαύρα μυρμήγκια να σώσουν τη φωλιά τους από την επίθεση των κόκκινων μυρμηγκιών. Ένα φανταστικό ταξίδι με μικροσκοπικούς ήρωες… Συνδυάζοντας υπέροχα το CGI animation με το live action, η μεταφορά της τηλεοπτικής παραγωγής των Hélène Giraud και Thomas Szabo πετυχαίνει να είναι τόσο cute όσο πρέπει, με τα έντομα να κλέβουν την παράσταση με τον σχεδιασμό τους και τα μεγάλα τους εκφραστικά τους μάτια. Σε αντίθεση με άλλες χολιγουντιανές παραγωγές, δεν υπάρχει κάποιο λαμπερό καστ που να δανείζει τις φωνές του στην ταινία αυτή, αλλά όλοι οι χαρακτήρες βγάζουν αστείους ήχους από καραμούζες, κόρνες και διάφορα άλλα, προσθέτοντας έτσι πόντους στις γλυκύτητα των χαρακτήρων τους. Αλλά μέσα στην διάρκεια της μιάμισης ώρας, όλη αυτή η τρισχαριτωμενιά αρχίζει να σε λιγώνει κάπως κι από τη μέση και μετά αρχίζεις να χάνεις το ενδιαφέρον σου στο ευχάριστο αλλά κατά τα άλλα απλοϊκό της σενάριο. (6/10)
Il Racconto Dei Racconti (Tale Of Tales / Το Παραμύθι Tων Παραμυθιών)
Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Matteo Garrone (Gomorrah), για 125 λεπτά μας βάζει σε ένα σύμπαν στο οποίο οι ήρωες του κυκλοφορούν σε γειτονικά βασίλεια αλλά δεν αλληλεπιδρούν (παρά μόνο στο φινάλε) και μέσα εκεί βλέπουμε είτε να τυραννιούνται επειδή προδόθηκαν, είτε να θυσιάζουν ό,τι αγαπούν για να πετύχουν τον στόχο τους, είτε να μπαίνουν σε δύσβατα μονοπάτια από την αγάπη τους για κάποιον. Τα κλασικά δηλαδή που συμβαίνουν σε όλα τα παραμύθια. Η εξαιρετική μουσική του Alexandre Desplat ντύνει άψογα κάθε πλάνο και με τον τρόπο της δίνει νόημα σε κάθε σκηνή, μιας και οι διάλογοι είναι λιγοστοί. Τα σκηνικά και τα κοστούμια εντυπωσιακότατα και καθόλου «φτηνά» (σε αντίθεση με τα ειδικά εφέ, που ναι μεν εξυπηρετούν το σκοπό τους αλλά φαίνονται πολύ ψεύτικα) και οι ερμηνείες ικανοποιητικές. Με εξέπληξαν ευχάριστα τα αγγλικά του Vincent Cassel και δυσάρεστα αυτά της Hayek (μήπως το κάνει επίτηδες;), ο μικρής διάρκειας ρόλος του John C. Reilly αλλά και του Cassel (όλο εκπλήξεις ο Vincent σε αυτό το φιλμ) όπως επίσης και το ότι το ζευγάρι αλμπίνων διδύμων το υποδύεται όντως ζευγάρι διδύμων (Christian & Jonah Lee) και όχι ένας ηθοποιός σε διπλή διανομή. Η πιο αγαπημένη μου όλων είναι η αδερφή της φιλόδοξης και άπληστης πλύστρας την οποία υποδύεται η Shirley Henderson (που έχουμε δει και στον Harry Potter σε μικρότερο ρόλο). Το «Παραμύθι Των Παραμυθιών» είναι ένα πολύ όμορφα εικονογραφημένο storybook (ποιός μπορεί να ξεχάσει Salma Hayek να τρώει με μανία ένα κομμάτι κρέατος γεμάτο αίμα σε μια κατάλευκη αίθουσα;), με ιστορίες που όμως δυστυχώς δεν έχουν να μας πουν κάτι στο σύνολο τους. Δείτε την κρατώντας μικρό καλάθι (ως άλλες κοκκινοσκουφίτσες). (5/10)
Συντάκτες: Δημήτρης Βαρελάς, Χρήστος Μπακατσέλος, Χρήστος Σφιάτκος
