Ο μήνας υπερηφάνειας μόλις πέρασε και δεν ακούμπησε, αλλά το queer μυαλό μου ατενίζει περήφανο το ηχοτοπίο μιας Αθήνας που ακόμα σοκάρεται!
Οι φωνές της πόλης
Το ποδήλατό της ήταν πεσμένο στο έδαφος, ενώ εκείνη ήταν μισοσταθερή, επανατοποθετημένη σχεδόν στην κάθετη αρχική της θέση. Ο τύπος που προκάλεσε την πτώση της την κρατούσε από τους αγκώνες- προφανώς τη βοηθούσε να σηκωθεί, αν και θα προτιμούσα να την βοηθούσε για την προετοιμασία κάποιου τριπλού άξελ. Δυο χορευτές στη μέση του δρόμου. Αλλά δεν ήταν. Πλησιάζοντας μπορούσα να ακούσω τις φωνές τους και τελικά προσπερνώντας τους, άκουσα και την εύστοχη επίκληση: “Δε θέλω κάτι, μόνο να προσέχεις την επόμενη φορά!”.
Μια έκκληση, ένα αίτημα από την υπό κατάρρευση ποδηλάτισσα, κάτι περισσότερο από μια απάντηση στην ερώτηση του δράστη “Χρειάζεσαι κάτι;“.
Δυο άκρα ενωμένα σε μια στιγμή ανεπιθύμητης οικειότητας. Η ποδηλάτισσα και ο απρόσεκτος πεζός.
Απομακρύνθηκα από τη δραματική σκηνή, ποδηλατώντας πιο προσεκτικά από πριν, προσπαθώντας να αποφύγω προς το παρόν λέξεις, εικόνες και ηλιακές ακτίνες που αναβόσβηναν άθελά τους σε κάθε διασταύρωση. Προσπαθούσα μα επέστρεφα στα δύο άκρα.
Σκεφτόμουν ότι το ένα άκρο (η ποδηλάτισσα) ήταν ίσως σε μεγαλύτερο σοκ, προφανώς αναστατωμένο και ίσως με κάποιες εκδορές, και ότι ζητούσε από το άλλο άκρο -το υπεύθυνο για το ατύχημα (τον πεζό)- να παραδεχτεί κάτι παραπάνω από το λάθος του. Ήταν τόσο σοκαριστική η επιλογή του -να διασχίσει το δρόμο από λάθος σημείο- που χρειαζόταν να δώσει κάποιου είδους προφορική εγγύηση για το μέλλον. Του ζητούσε να υποσχεθεί πως δε θα το επαναλάβει. “Δεν θέλω τίποτα, απλά να προσέχεις την επόμενη φορά!” – η φωνή της χάραζε αυλάκια στο κεφάλι μου που επέτρεπαν τρεχούμενες και δροσερές σκέψεις μια ημέρας αναπάντεχης.
Ανείπωτοι διάλογοι μεταξύ των δύο άκρων, έρεαν με υγρή ορμή στο κεφάλι μου (νομίζω) προσπαθώντας να βρουν κατάληξη:
-Σίγουρα δεν θέλεις να σου φτιάξω το τιμόνι του ποδηλάτου σου που στράβωσε ή να σου αγοράσω καινούργιο τζιν για να αντικαταστήσεις αυτό που σκίστηκε;
-Όχι
-Να σε πάω σε κάποιο γιατρό για τον πρησμένο σου αγκώνα;
-Όχι. Δεν θέλω τίποτα! Να προσέχεις θέλω μόνο. Την επόμενη φορά!
Πες μου πως αυτό το ατύχημα ήταν τόσο σημαντικό για εσένα όσο και για εμένα. Υποσχέσου το! Υποσχέσου ότι θα το θυμάσαι κάθε φορά που θα διασχίζεις το δρόμο. Ότι η ανάμνηση θα είναι τόσο καθοριστική για τις μελλοντικές επιλογές των περιπάτων σου σε αυτή την πόλη που μοιραζόμαστε εσύ κι εγώ, ώστε δεν θα σου επιτρέψει να παραβλέψεις ξανά τους κανόνες. Πες μου ότι αυτό το ατύχημα σε άλλαξε. Πες μου ότι δεν είμαι μόνη με το σοκ που μου προκάλεσες. Δείξε μου, αναθεωρώντας την επιλογή σου, ότι δεν είμαι υπερβολική στο συναίσθημά μου. Μη με αφήσεις μόνη μου στο ένα άκρο της πιο προσωπικής μας στιγμής- σε αυτή τη σύγκρουση! Δύο σώματα που δεν θα έρθουν ποτέ ξανά τόσο κοντά, ποτέ ξανά, το ένα στο άλλο.
Δεν κατάλαβα για πότε έφτασα στο supermarket -τον αρχικό μου προορισμό πριν το ατύχημα μεταφέρει την προγραμματισμένη πορεία μου προς το μη συνειδητό.
Είχα γεμίσει ολόκληρο καλάθι και στεκόμουν με κάτι πορτοκάλια στα χέρια κάπου στο ενδιάμεσο πάγκου και ζυγαριάς στο τμήμα του μανάβικου. Μια φωνή με επανέφερε (ναι, βίαια) στη στιγμή που το υπόλοιπο σώμα μου για ώρα μάλλον κυκλοφορούσε μόνο του.
“Χρειάζεστε βοήθεια, κύριε;”, την άκουσα να μου απευθύνεται.
Έκανα ένα βήμα προς τα εμπρός και τα πόδια μου μπουρδουκλώθηκαν στο καλάθι που στεκόταν έως τότε εξίσου αμέτοχο. Ένα πορτοκάλι άφησε τα χέρια μου και πέταξε προς το πουθενά και η φωνή που είχε μπει απότομα στο δρόμο μου έγινε τώρα μια τραβηγμένη ανάσα και ένα φωνήεν σε επανάληψη.
“Ιιιιιι”
Δύο σώματα που δεν θα έρθουν ποτέ ξανά τόσο κοντά, ποτέ ξανά, το ένα στο άλλο. Εγώ κι η φωνή αγκαλιαστήκαμε. Ανάμεσά μας δυο στημένα πορτοκάλια και τα στήθια μου. Τα σοκαρισμένα στήθια μου που μόλις είχαν ακούσει κάποια φωνή να τα αποκαλεί “κύριε”!
Η φωνή με βοήθησε να βρω και πάλι την ισορροπία μου.
Μου ζήτησε συγγνώμη και μάζεψε τα ψώνια μου από το πάτωμα. Καθάρισε τα σημάδια του ατυχήματος. Τα ζουμιά από τα πορτοκάλια στο μέτωπό μου, στο μέτωπό της και από τα δάχτυλά μου, που σε μια προσπάθεια να σώσουν το υπόλοιπό σώμα μου, είχαν γραπωθεί από μυρωδάτες φλούδες και Βιταμίνη C διαμελίζοντας τα αθώα φρούτα στην αγκαλιά μου.
“Χρειάζεστε κάτι;”, με ρώτησε αυτή τη φορά χωρίς κάποια προσφώνηση φύλου.
Ήθελα να της πω ότι δε θέλω τίποτα παρά μόνο να μου υποσχεθεί πως την επόμενη φορά θα προσέχει. Τα από νωρίς σκαμμένα αυλάκια στο κεφάλι μου τώρα πλημμύριζαν και..
Ανείπωτοι διάλογοι μεταξύ των δύο άκρων, έρεαν με υγρή ορμή στο κεφάλι μου (νομίζω), καθώς ήθελα να της πω:
Υποσχέσου πως θα προσέχεις να μην πετάς έτσι απερίσκεπτα τις ετεροκανονικές σου προκαταλήψεις. Πως θα βγεις από την σπηλιά σου και θα κατέβεις στα pride, θα ανοίξεις τα μάτια σου και θα αρχίζεις να βλέπεις και τελικά να αναγνωρίζεις γύρω σου ανθρώπους σαν και εμένα. Πες μου σε παρακαλώ πως θα σταματήσεις να πετάς βόμβες υδρογόνου (βλ. “κύριε”, “κυρία”) προς τον άμαχο πληθυσμό, μόνο και μόνο για να ξεπετάς την υποχρέωσή σου προς μια εικονική ευγένεια. Θέλω να υποσχεθείς πως θα καταλάβεις πως ευγένεια δεν είναι κάποια “τυφλή” προσφώνηση, αλλά είναι η διάθεση του προσωπικού σου χρόνου για να “δεις” τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου ή δίπλα σου σε αυτό το κωλο-σουπερμάρκετ ή και έξω από αυτό.
Υποσχέσου ότι θα θυμάσαι αυτά τα πορτοκάλια στο μέτωπό σου κάθε φορά που θα βγαίνεις από το σπίτι σου. Ότι η ανάμνηση θα είναι τόσο καθοριστική για τις μελλοντικές επιλογές των λέξεών σου σε αυτή την πόλη που μοιραζόμαστε εσύ κι εγώ, ώστε δεν θα σου επιτρέψει να παραβλέψεις ξανά τους συμπεριληπτικούς κανόνες. Πες μου ότι αυτό το ατύχημα σε άλλαξε. Πες μου ότι δεν είμαι μόνη με το σοκ που μου προκάλεσες. Δείξε μου αναθεωρώντας την επιλογή σου ότι δεν είμαι υπερβολική στο συναίσθημά μου. Μη με αφήσεις μόνη μου στο ένα άκρο της πιο προσωπικής μας στιγμής- σε αυτή τη σύγκρουση! Δύο σώματα που δεν θα έρθουν ποτέ ξανά τόσο κοντά, ποτέ ξανά, το ένα στο άλλο.
Αλλά απάντησα ένα ξερό, από τον θυμό του, “Όχι” και έφυγα.
Έφυγα γιατί δεν ήξερα πως να εξηγήσω πως το ατύχημα σε εκείνο το σουπερμάρκετ δεν το προκάλεσα εγώ.
