Την ανάγκη ψήφισης του νομοσχεδίου σχετικά με τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου τόνισε ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, κατά τη σημερινή του ομιλία στην ολομέλεια της Βουλής.
Τα βασικά σημεία της ομιλίας του:
[…] Σήμερα, το κοινοβούλιο καλείται να πράξει το αυτονόητο, απέναντι σε ένα σημαντικό σύνολο συμπολιτών που για δεκαετίες παρέμεινε ηθελημένα από την πολιτεία αόρατο. Καλούμαστε να διασφαλίσουμε τον δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό για τον κάθε άνθρωπο που ζει μέσα στη χώρα μας. Και καλούμαστε να άρουμε τον παραλογισμό της μη αποδοχής της επιλογής ενός προσώπου να καθορίσει εκείνο την ταυτότητα φύλου του, δίχως προσβλητικές προϋποθέσεις και κριτήρια και κυρίως χωρίς την ψυχιατρικοποίηση της απόφασής του. Και θα έλεγε κανείς πως αυτό είναι το αυτονόητο, αλλά για τον καθένα από εμάς – όχι από όλες τις πτέρυγες, αλλά από τους περισσότερους που είχα την εντύπωση ότι ήταν μεγάλο φάσμα σ΄αυτή την αίθουσα- που θέλουμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε πολιτικά είτε ως προοδευτικοί είτε ως φιλελεύθεροι, εκτός από αυτονόητο είναι και μία πράξη πολιτικής γενναιότητας που θα διαψεύσει ή θα επιβεβαιώσει αν τα στοιχεία που αναγράφονται στην πολιτική μας ταυτότητα αντιστοιχούν στην πραγματικότητα….
[…] Καμία παράδοση, καμία θρησκεία, καμία αντίληψη οικογένειας, δεν μπορεί να επιτάσσει να μένουν άνθρωποι στο περιθώριο ή να πετιούνται στον θεσμικό καιάδα. Θέλω να θυμίζω εδώ σε όλους, καθώς καλούμαστε να εγκρίνουμε, να απορρίψουμε ή και κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλο μας, τους στίχους του Μανώλη Αναγνωστάκη. “Είστε υπέρ ή κατά, έστω απαντήστε με ένα ναι ή ένα όχι. Το έχετε το πρόβλημα σκεφτεί”. Και πράγματι όλοι μας το έχουμε σκεφτεί το πρόβλημα, σκοντάφτοντας ή συμμετέχοντας στους αγώνες των ανθρώπων που αφορά αυτό το νομοσχέδιο.
[…] Σε αυτή την αντιπαράθεση διαχρονικά, οι αρνητές της συλλογικής, της κοινωνικής προόδου κατέφευγαν πάντα στην υπεράσπιση μιας συγκεκριμένης τάξης πραγμάτων με την πολύ απλή δικαιολογία ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Και υπάρχει ένα νήμα που ενώνει τον τρόπο και σκέψης και δράσης εκείνων που πιστεύουν σ αυτό ότι υπάρχει μία νομοτέλεια στις ανισότητες…. Εκεί βρίσκεται η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη συντηρητική παράταξη και σε μας. Στο παράδειγμα που θέλει να υπάρχουν ζέβρες και λιοντάρια, εμείς είμαστε με τις ζέβρες. Με αυτούς που πνίγεται η φωνή τους, με τις καταπιεσμένες μειονότητες. Γιατί η συλλογική πρόοδος μιας κοινωνίας έγκειται στη διαρκή μάχη της άρσης των συνεπειών αυτού του αποκρουστικού σκεπτικού περί φυσικής ανισότητας σ΄όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Άλλωστε το τι είναι φυσιολογικό ή όχι καθορίζεται από τους εκάστοτε πολιτικούς και ιδεολογικούς ισχυρισμούς. Κάποτε για παράδειγμα ήταν φυσιολογικό και νομικά κατοχυρωμένο οι εργάτες να δουλεύουν 16 ώρες ή οι γυναίκες να είναι κατώτερες των γυναικών ή να αποτελούν κτήμα του. Κάποτε η μοιχεία ήταν παράνομη. Γιατί έτσι είχαν τα πράγματα. Και οι ισχυροί πάντοτε έντυναν την ανισότητα με σχολές, μεταφυσικές, πατριωτικές.
[…] Η συζήτηση για τη διεύρυνση των ατομικών δικαιωμάτων δεν μπορεί να γίνεται στο έδαφος των στρεβλώσεων ενός συντηρητισμού που καλεί όχι μόνο για το μη σεβασμό στη διαφορετικότητα αλλά και την εκούσια τιμωρία των συνεπειών της διαφορετικότητας. Όσοι μας καλούν να αποσύρουμε στον τον νόμο μας ζητούν να αφήσουμε να συνεχίζεται η περιθωριοποίηση, ο εξευτελισμός και το μπούλινγκ. Εμείς σήμερα τους απαντάμε καθαρά και με ευθύτητα ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει επιλέξει έναν άλλον δρόμο. τον δρόμο της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όπως αρμόζει ένας κράτος δικαίου και επιτάσσει το γράμμα και το πνεύμα του χάρτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πάνω στο οποίο δομήθηκαν οι σύγχρονες κοινωνίες και κάθε άνθρωπος δικαιούται να επικαλείται τα δικαιώματα αυτά χωρίς καμία διάκριση. Περί αυτού πρόκειται κι η νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου.
