Είμαι αμφιφυλόφιλη. Ανήκω στην LGBT κοινότητα και έχω δεχθεί ακριβώς τόση ομοφοβία στη ζωή μου όση μπορεί κανείς να φανταστεί. Μέχρι το λύκειο το έκρυβα, καθώς στο σχολείο η λέξη “γκέι” ήταν βαβά, στο σπίτι ήταν φτου κακά, και στις τότε φιλίες ήταν μάλλον ανέκδοτο. Έκανα coming out στα 18 και στην πορεία μου προς αποδοχή έχασα και φίλους, και συγγενείς, και ψυχικές δυνάμεις. Πρώτα έγινα καταθλιπτική, μετά έγινα δυνατή, και τέλος υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην επιτρέψω να περάσει κανείς τα λούκια που πέρασα εγώ, όσο αυτό περνούσε από το χέρι μου. Έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον ακτιβισμό.
Μία από τις ερωτήσεις που δέχομαι συχνά, τους τελευταίους μήνες, είναι πώς γίνεται η LGBT κοινότητα να υπερασπίζεται τους πρόσφυγες. “Μα είναι μουσουλμάνοι” ακούω. “Μισούν τους γκέι, τους σκοτώνουν, το λέει η θρησκεία τους να τους μισούνε” είναι κάποια από τα ακράδαντα επιχειρήματα όσων “ευχαρίστως θα βοηθούσαν αλλά…”
Η αξία του ακτιβισμού είναι η προσφορά. Η βοήθεια. Αν η βοήθεια τύχει να εξελιχθεί σε αλληλοβοήθεια, καλώς. Ποτέ όμως δεν πρέπει να λειτουργεί υπό τη μορφή προ-συμφωνημένων ανταλλαγμάτων.
Για να το πω απλά: Ακόμα κι αν ήξερα πως όλοι οι πρόσφυγες, ένας προς έναν, είναι ομοφοβικοί, θα τους υποστήριζα και πάλι, και θα έκανα τα πάντα για να φτάσουν ασφαλείς και υγιείς στον προορισμό τους.
Οι διακρίσεις και το μίσος είναι απόρροια προνομίων που θεωρούνται δεδομένα. Ο ρατσισμός συναντάται συχνότερα σε κοινωνικές ομάδες που δεν βασανίστηκαν ιδιαίτερα στη ζωή τους, οικονομικά ή κοινωνικά. Όσο πιο πολύ έχεις αντιμετωπίσει την αδικία και έχεις δεχθεί τη βία, τόσο πιο πιθανό είναι να μάθεις να συμπάσχεις. Και σε ρωτώ, φίλε ακτιβιστή, που “θες να βοηθήσεις, αλλά…”, ποια είναι τα προνόμια των προσφύγων επί του παρόντος; Πόσο αντέχει να μισήσει ένας άνθρωπος που το μίσος διέλυσε το σπίτι, τη χώρα, τη ζωή του;
Έστω ότι η θρησκεία τους είναι “βίαιη”. (Δυτικό σόφισμα στρουνθοκαμηλισμού, καθώς και οι τρεις Αβρααμικές θρησκείες χαρακτηρίζονται από απύθμενη βία στα γραπτά τους, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι.) Έστω ότι διδάχθηκαν πως η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία.
Η ταπεινή μου άποψη είναι πως όταν έχεις δει το παιδί σου να θαλασσοπνίγεται πριν προλάβει να απογαλακτιστεί καλά καλά, λίγο σε νοιάζει αν η Σοφία τα’χει με την Πόπη. Ακόμα και το LGBT κίνημα, που έχει ταλαιπωρηθεί και πονέσει τόσο ανά τους αιώνες, είναι προνομιούχο μπροστά στην τρέχουσα γενοκτονία. Και επειδή και οι LGBT άνθρωποι βίωσαν γενοκτονίες, οι οποίες δεν ξεχνιούνται και δεν συγχωρούνται, είναι σοκαριστικό να γυρίζουμε το κεφάλι από την άλλη.
Στο μεγαλύτεορ βαθμό, η θρησκεία που ακολουθεί κάποιος καθορίζεται από πολιτισμικούς παράγοντες. Πιστεύεις αυτό που πιστεύουν στη χώρα σου. Και αν θεωρείς ότι κάποιος έχει κλειστούς ορίζοντες λόγω του πολιτισμού του (sic) ένας λόγος παραπάνω να τον καλοδεχθείς και να του δώσεις την ευκαιρία να δει περισσότερα. Οι κοινωνικές φοβίες δεν θεραπεύονται με περισσότερες κοινωνικές φοβίες.
Δεν με νοιάζει αν η θρησκεία σου σου λέει να με μισείς. Ξέρω Ορθόδοξους που η θρησκεία τους τους λέει το ίδιο. Ξέρω Καθολικούς που η θρησκεία τους τους λέει το ίδιο. Το πως επιλέγεις να ερμηνεύσεις το οποιοδήποτε βιβλίο, φανερώνει το τι σκανάρει ο δικός σου νους, προσωπικά. Τα βιβλία δεν διδάσκουν τίποτα από μόνα τους. Άλλοι επιλέγουν να ακολουθήσουν μια θρησκεία για να δουν τι πρέπει να αγαπούν και άλλοι για να βρουν πάτημα για να μισούν ό,τι μισούν ήδη. Δεν είναι θέμα Μουσουλμάνων, δεν είναι θέμα Χριστιανών ή Άθεων. Είναι θέμα ανθρωπιάς.
Είναι ο καπιταλισμός αυτός που ορίζει το περιθώριο και ποιοι θα ανήκουν σε αυτό. Μουσουλμάνοι υπήρχαν ανέκαθεν στην Ελλάδα. Και να, έχω αυτή την υποψία, πως ένας ευκατάστατος Μουσουλμάνος επιχειρηματίας δεν θα αντιμετώπιζε ποτέ τον κοινωνικό ρατσισμό που βιώνουν οι εξίσου Μουσουλμάνοι πρόσφυγες. Ουπς.
“Μα αυτοί δεν είναι βάρβαροι που μισούν το διαφορετικό; Δεν θα σφάξουν τις γυναίκες μας;”
Πάμε λοιπόν. Δεν είναι όλοι οι πρόσφυγες Μουσουλμάνοι. Δεν είναι όλοι οι Μουσουλμάνοι ομοφοβικοί. Δεν είναι όλοι οι ομοφοβικοί απρόθυμοι να επανεξετάσουν τις απόψεις τους. Δεν είναι όλοι οι θρησκόληπτοι στρέητ.
Δεδομένα πράγματα που εν έτει 2016 παραβλέπονται.
Τώρα όσο για το σφάξιμο γυναικών, τι να σου πω, σίγουρη δεν είμαι. Καλού κακού κλειδαμπαρώστε τες στο υπόγειο όσοι ανησυχείτε τόσο. Αφορμή ψάχνατε.
Το διαφορετικό δεν ξέρω πόσο το μισούν. Άλλοι καθόλου άλλοι πολύ, φαντάζομαι. By the way, ο Άνθιμος τι κάνει; Καλά είναι;
