Η καθημερινότητά μου από την στιγμή που ξεκίνησε η καραντίνα

Από την στιγμή που ξεκίνησε η καραντίνα, έχω περάσει διάφορες φάσεις, όπως οι περισσότερες από εμάς νομίζω.

Στην αρχή είχα πολύ ενέργεια και θεώρησα ότι μπορώ να αξιοποιήσω αυτόν το χρόνο στο σπίτι πολύ δημιουργικά. Μετά από αυτό το αρχικό στάδιο πέρασα μια μελαγχολική περίοδο. Δεν είχα όρεξη να κάνω πολλά πράγματα, κοιμόμουν αρκετές ώρες, είχα πολύ άγχος και έναν επίμονο καθημερινό πονοκέφαλο. Πλέον, έχω βρει μια ισορροπία στην καθημερινότητά μου, ώστε όταν τελειώσει αυτή η περίοδος να είμαι καλά.

Λοιπόν, γενικά προσπαθώ (αποτυχημένα) να ξυπνάω νωρίς το πρωί, ώστε να μπορώ χωρίς μεγάλη δυσκολία να κοιμάμαι το βράδυ.

Η αλήθεια είναι ότι επειδή το άγχος μου έχει αυξηθεί λίγο αυτόν τον καιρό, έχω αρκετές αϋπνίες. Τι θάλασσες βάζω να ακούσω, τι χαλαρωτικά soundtrack, άμα δεν το πάρει απόφαση το σώμα μου, δεν κοιμάμαι. Η γυμναστική από ότι έχω παρατηρήσει βοηθάει πάρα πολύ στο κομμάτι του ύπνου. Για αυτό προσπαθώ κάθε μέρα να κάνω και από λίγο.

Επίσης, για καλή μου τύχη κάνουμε οnline μαθήματα capoeira, τα οποία σίγουρα βοηθάνε και σε συναισθηματικό επίπεδο, καθώς βλέπω αγαπημένα πρόσωπα. Αν και για το δεκαήμερο του πονοκεφάλου δεν έκανα κανένα είδος σωματικής άσκησης. Αυτές τις μέρες κάνω κάθε μέρα γυμναστική βλέποντας βίντεο στο youtube (yoga with Adriene: το αγαπημένο μου κανάλι), και εξασκώ διάφορες κινήσεις και που κάνουμε στην capoeira.

Το highlight της βδομάδας που πέρασε, όμως, ήταν σίγουρα η βόλτα που έκανα με την Φωτεινή. Ωραία είναι να κάνεις βόλτες και μόνη, αλλά μου είχε λείψει πάρα πολύ η παρέα της.

Μεγάλο μέρος της μέρας μου το αφιερώνω στο διάβασμα. Είναι ο μόνος λόγος που θα μπορούσα να πω ότι δεν με ενοχλεί τόσο πολύ η καραντίνα, που δε θα το πω, αλλά κάνει πιο ευχάριστη τη μέρα σίγουρα.

Με το που ξυπνάω, προτιμώ να διαβάζω στο μπαλκόνι με το φως του ήλιου, για να μου φτιάχνει η διάθεση απευθείας.

Ξεκίνησα διαβάζοντας το The master’s tools will never dismantle the master’s house της Audre Lorde. Το προτείνω σε όλες, είναι ένα πολύ ωραίο φεμινιστικό ανάγνωσμα. Επίσης, τελείωσα το Έλα να με βρεις, το sequel του call me by your name. Με κούρασε σε κάποια σημεία, αλλά συνολικά μου άρεσε πολύ και ανυπομονώ να δω και την ταινία. Διάβασα μέχρι και το κομμουνιστικό μανιφέστο, επειδή το έβλεπα να με κοιτάει από την βιβλιοθήκη μου και ήξερα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να το διαβάσω σε άλλη φάση. Τώρα, διαβάζω το Ένα δικό της δωμάτιο της Virginia Woolf, μέχρι τώρα το αγαπημένο μου. Βρείτε το και διαβάστε το και είμαι σίγουρη ότι θα το αγαπήσετε (θα επανέλθω σε αυτό σε ξεχωριστό άρθρο, όπως του αρμόζει).

Εννοείται βλέπω πολλές ταινίες και σειρές, είμαι σίγουρη ότι δεν είμαι η μόνη. Οι ταινίες και τα βιβλία βοηθάνε στο να ταξιδέψεις λίγο εκτός σπιτιού, να θυμηθείς ευχάριστες στιγμές, αλλά και να ξεχαστείς. Οι αγαπημένες που έχω δει αυτές τις μέρες είναι το Portrait of a lady on fire και το Water lilies. Και στα δύο πρωταγωνιστεί η Adèle Haenel και έτσι κάνει και τις δύο ταινίες πολύ καλές.

Ξεκίνησα και τη σειρά Dickinson, όπου βλέπουμε την καθημερινότητα της ποιήτριας Emily Dickinson σε νεαρή ηλικία.

Η σειρά έχει έναν φεμινιστικό χαρακτήρα και πολλά στοιχεία της σημερινής πραγματικότητας κάτι που στην αρχή μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον, αλλά έχοντας δει κάποια επεισόδια καταλήγω στο ότι δε μου αρέσει αυτό το κομμάτι ιδιαίτερα. Είδα, επίσης, το Feel Good στο Netflix, μια σειρά με μόνο έξι επεισόδια, οπότε την τελείωσα μέσα σε ένα βράδυ. Έχει πολύ ωραίο χιούμορ, στιγμές που θα κλάψεις, και σκιαγραφεί με ωραίο τρόπο την ερωτική σχέση ανάμεσα σε δύο γυναίκες. Δεν έχω αφήσει κουήρ ταινία, ή σειρά να μου ξεφύγει ευτυχώς, και για αυτό δε συνεχίζω με τη λίστα, γιατί είναι τεράστια.

Αυτή η αγχωτική και αβέβαιη περίοδος που διανύουμε γίνεται πιο εύκολη για μένα επειδή έχω καθημερινή επαφή με πάρα πολύ αγαπημένα πρόσωπα.

Μιλάω συνέχεια με τις φίλες και τους φίλους μου, κανονίζουμε διαδικτυακά ραντεβού, πίνουμε κρασί μέσω skype και περνάμε πολύ ωραία, ακόμα και μακριά η μία από την άλλη. Είναι κουραστικό να μένεις μέσα σε ένα σπίτι, τόσο καιρό, με τα ίδια άτομα, να μην μπορείς να αγκαλιάσεις τις φίλες σου, ακόμα και να μην μπορείς να δεις το γκομενάκι που θέλεις. Ωστόσο, ξέρω ότι είμαι πολύ τυχερή που έχω το σπίτι μου και μπορώ να κάνω όλα αυτά.

Οπότε, κάνουμε λίγη υπομονή και θα ξαναβρεθούμε με τις φίλες μας, θα πάμε βόλτες, θερινό σινεμά και για κρασί στα αγαπημένα μας μαγαζιά.

https://avmag.gr/121593/i-diki-moy-karantina-echei-aroma-vanilias/