Πολλοί gay με παιδιά αντιμετωπίζουν τις ίδιες προκλήσεις με τους straight. Πώς μαθαίνουμε τις αξίες στα παιδιά μας; Πώς τα κάνουμε να σκεφτούν λογικά; Πώς τα μαθαίνουμε τρόπους;
Αλλά υπάρχουν και κάποιες προκλήσεις που δημιουργούνται σε εκείνο το περιβάλλον, στο οποίο ο gay της οικογένειας είναι ο γονιός ή οι γονείς. Τα παιδιά μεγαλώνουν και κάπου μεταξύ της γλυκιάς παιδικότητας και της ώριμης ενηλικίωσης υπάρχει μια περίοδος που είναι επαναστάτες έφηβοι. Και η περίοδος αυτή, κυρίως για τα αγόρια, ξεκινά όταν συνειδητοποιούν ότι μπορούν να νικήσουν τον πατέρα τους.
Ένα μέρος αυτής της επανάστασης ξεκινά από την ανάγκη ενός αγοριού να διαφοροποιήσει τον εαυτό του από τον πατέρα του. Και αυτό είναι κάτι που όλοι κάναμε. Υπάρχει για κάθε παιδί, gay ή straight ή ό,τι, η στιγμή που καταλαβαίνει ότι ο γονιός του δεν είναι παντογνώστης. Για εμένα αυτή η στιγμή ήρθε στην 4η Δημοτικού. Καθόμουν στο τραπέζι της κουζίνας, μελετώντας για ένα τεστ ιστορίας, ενώ η μάνα μου μαγείρευε χοιρινό.
Διαβάζοντας μία ερώτηση από το βιβλίο μου, την ρώτησα: “Ποιος ανακάλυψε τη Φλόριντα;”
Ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι γνώριζα κάτι που δεν ήξερε η μητέρα μου. Από τότε δεν πέρασαν πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι η σοφή μητέρα μου δεν ήταν τελικά και τόσο έξυπνη.
Και έτσι, όπως εκατομμύρια άλλα παιδιά, αντιμετωπίζουν την εφηβεία, οι γιοί μου Zane και Aidan, ξεκίνησαν να αμφισβητούν την “ατελείωτη” γνώση μου. Αλλά μια από τις διαφορές που υπάρχει στις περιπτώσεις των gay γονιών, είναι ότι ένα παιδί μεγαλώνει σε μια οικογένεια που αποτελεί (για την κοινωνία) μειονότητα, επομένως υπάρχει και μια αμφισβήτηση ως προς αυτό.
Έτσι, ένα απόγευμα και ενώ ήμουν εγώ αυτός που έφτιαχνε τώρα το χοιρινό, ο Zane ήρθε και έκατσε στο τραπέζι της κουζίνας. Ενώ ετοίμαζα το δείπνο, του είπα πως πρέπει να τελειώσει με τα μαθήματά του για να μπορέσει να παίξει με το Ipad.
Τον άκουσα να μουρμουρίζει: “Σ΄ευχαριστώ πολύ, αδερφή!”
Αλήθεια τι κάνεις όταν ο γιος σου σε αποκαλεί αδερφή;
Δεν είμαι σίγουρος αν αντέδρασα σωστά, αλλά το πρώτο πράγμα που δεν έκανα ήταν να το ξεπεράσω. Το δεύτερο πράγμα που δεν έκανα ήταν να το αγνοήσω. Όχι, αν το αγνοούσα θα σήμαινε ότι τον φοβόμουν. Ότι φοβόμουν να αντιδράσω. Οπότε του είπα. “Ωραία, αυτή είναι η πρώτη σου”.
“Τι εννοείς ‘πρώτη’;”, με ρώτησε;
“Χωρίς πολλά πολλά, αυτή είναι η πρώτη σου φορά. Όταν φτάσουμε στην τρίτη, θα χάσεις το iPad σου για μία εβδομάδα”, του απάντησα.
“Είσαι απλά θυμωμένος που σε είπα αδερφή”, μου είπε.
“Ναι είμαι θυμωμένος. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που είμαστε στην ‘πρώτη φορά’. Η οικογένειά μας είναι σαν σκαθάρια. Σύμφωνα με τους επιστήμονες τα σκαθάρια έχουν αρκετή μάζα και γι΄αυτό τα φτερά τους δεν μπορούν να τα κρατήσουν στον αέρα. Και όμως μπροστά από την αυλή μας υπάρχει μια φωλιά σκαθαριών, που πετάνε από το ένα λουλούδι στο άλλο…”
Ο Zane σήκωσε τα φρύδια του. “Δεν το κατάλαβα”.
“Αυτό είναι το θέμα. Τα σκαθάρια θεωρητικά δεν μπορούν να πετάξουν, αλλά αυτό δεν το γνωρίζουν και πετάνε. Έτσι και εμείς επιβιώνουμε ως οικογένεια, παρά το γεγονός ότι δύο gay γονείς, δύο τολμηρά αγόρια και τέσσερα σκυλιά αποτελούν θεωρητικά έναν αδύνατο συνδυασμό. Αλλά επιβιώνουμε. Γιατί αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Και δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να μας πατρονάρει. Ούτε κι αν αυτός ο ‘κανένας’ ανήκει σ΄αυτή την οικογένεια…”
Kevin Fisher-Paulson για τη σελίδα Gays With Kids
