Οι gay ανέκαθεν αποτελούσαν κόκκινο πανί για τα κανάλια, την Αρχή Ραδιοτηλεόρασης και μερίδα του τηλεοπτικού κοινού (όχι απαραίτητα τη μεγαλύτερη αλλά σίγουρα την πιο θορυβώδη). Τι να πρωτοθυμηθούμε; Το άκυρο που είχαν φάει οι “Απαράδεκτοι” λόγω του χαρακτήρα του Γιάννη; Την εξαφάνιση του gay ζευγαριού από τους “7 Ουρανούς” επειδή ο δημιουργός Δημήτρης Τοκκαρής βαρέθηκε να σβήνει βρισιές από τον τοίχο του στο Facebook; Το προληπτικό κόψιμο ενός λεσβιακού φιλιού από τον “Όρκο Σιωπής” υπό τον φόβο αντιδράσεων και προστίμων; Την επίθεση που δέχθηκε η Γωγώ Αλεξανδρινού από τις κυράτσες επειδή φιλοξένησε στην “Ανοιχτή Γραμμή” τον Κύπριο που παντρεύτηκε τον σύντροφό του ή την αυστηρή σύσταση που δέχθηκε η ίδια η εκπομπή από την Αρχή επειδή προέβαλλε σε “οικογενειακή ζώνη” άντρες που χόρευαν φορώντας τακούνια; Ή την άρνηση του -τότε- γενικού του ΡΙΚ Θέμη Θεμιστοκλέους να μεταδώσει φιλμάκια της ΕΕ κατά του ρατσισμού επειδή έδειχναν gay ζευγάρια να πιάνονται χεράκι (δεν σας διέφυγε η διάχυτη ειρωνεία έτσι;).
Η μόνη gay εικόνα που φαίνεται να είναι κοινώς αποδεκτή είναι το απαρχαιωμένο στερεότυπο της “κραγμένης” με φτερά και πούπουλα που χοροπηδά χαρωπά, λέει διαρκώς “άντε καλέ” και κουνάει το χεράκι (όπως ο Ηράκλης Γεωργαλλής στην “Πρώτη Σταγόνα”). Οποιαδήποτε απεικόνιση των gay ως κανονικοί άνθρωποι χωρίς κέρατα, διχαλωτή γλώσσα και ουρά, προκαλεί για κάποιο λόγο νευρικότητα.
(απόσπασμα του Μαρίνου Νομικού για το Like.com.cy)
