Διανύουμε δύσκολες και ζοφερές ημέρες. Η ελληνική κοινωνία επιδεικνύει τα χειρότερο δυνατό της πρόσωπο. Δυστυχώς, όχι το πρόσκαιρο, όχι το συγκυριακό, το «κατ’ εξαίρεση», αλλά τον κανόνα. Αυτή είναι η ελληνική κοινωνία, μισαλλόδοξη, εθνικιστική, ρατσιστική, οπισθοδρομική και θρησκόληπτη, βαθειά προβληματικά θρησκόληπτη. Είτε έχει να κάνει με τα λοατκ ζητήματα, είτε με το προσφυγικό, είτε με φτώχεια, είτε ακόμα και με θέματα υγείας, η ελληνική κοινωνία θα προτάξει την «πίστη» της και το φόβο που κυρίως απορρέει από αυτή.
Ο ξένος ειδικά και το «ξένο» γενικά απειλεί την πίστη μας, την ελληνικότητας μας, την εθνική μας ταυτότητα και στα μεγάλα ζόρια και την εθνική ακεραιότητα. Μεγάλα Αφηγήματα βασιζόμενα σε ένα συλλογικό εθνικό φαντασιακό διαπλασμένο από μεγάλες δόσεις κατασκευασμένης «ιστορίας» και μακροχρόνιας μεροληπτικής εκπαίδευσης και διαπαιδαγώγησης.
Με πρόταγμα την εθνική περηφάνια και την έννοια της πατρίδας (επιπέδου «η πατρίδα η δίκη μου είναι καλύτερη απτή δίκη σου») και συνοδευόμενο πάντα από το πασπαρτού “Χριστιανισμός”, ο Έλληνας ενθαρρύνει και επιδοκιμάζει τον, εκ νέου διωγμό, των μεταναστευτικών πληθυσμών. Δεν τον ενδιαφέρει αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν, που θα πάνε και τι θα κάνουν. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να μην έρθουν στην Ελλάδα. Η πατρίδα οδηγεί στην αποκτήνωση και τον απανθρωπισμό. Έτσι όπως δια τέμνονται οι έννοιες του έθνους, της καθαρότητας της φυλής και της θρησκείας αναπόφευκτα η απάντηση είναι ναι. Αν προσθέσουμε στα παραπάνω και την πάντα βαρύνουσα έννοια της πατριαρχίας και φυσικά του καπιταλισμού έχουμε απλωμένο μπροστά μας όλο το φάσμα που συνθέτει τους αποκλεισμένους και τους αποκλεισμούς.
Οι εκτοπισμένοι πληθυσμοί, γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται, είτε είναι μετανάστες, είτε σε καθεστώς πρόσφυγα, είναι άνθρωποι που αναγκάζονται άλλες φορές βίαια, άλλες όχι να εγκαταλείψουν τις εστίες τους προς αναζήτησή μιας πιο βιώσιμης ζωής. Το επιχειρήματα εναντίων των μεταναστευτικών πληθυσμών ενέχουν μόνο ρατσιστικό και ξενοφοβικό υπόβαθρο και μόνο ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζονται. Δεν μπαίνουμε σε διάλογο με τίποτα και κανέναν που δεν σέβεται την ανθρώπινη αξία, τα ανθρώπινα ιδανικά και τα αναπαλλοτρίωτα ανθρώπινα δικαιώματα. Εγώ τουλάχιστον, σίγουρα δεν θα μπω.
Δεν μπαίνουν ούτε στη ζυγαριά, ούτε σε απόψεις, ούτε σε επιχειρήματα. Είναι απλό. Ή είσαι με τον άνθρωπο ή δεν είσαι. Τον απάνθρωπο που αδικείται, που υποφέρει, που διώκεται, που δε μπορεί να ζήσει, ούτε καν να επιβιώσει.
Τα κινήματα στη βάση τους συνήθως συναντιούνται και οι αγώνες τους έχουν πολλά κοινά σημεία, κυρίως αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω. δυστυχώς όμως τα κινήματα δεν αντιπροσωπεύουν πάντα την πλειοψηφία, ούτε καν το «μέσο όρο» (απ’την άλλη αυτό είναι και το καλό των κινημάτων, ότι δεν εκφράζουν τη μέση λύση και γι αυτό είναι ριζοσπαστικά και πρωτοπόρα-όχι πάντα βέβαια).
Είναι λυπηρό και απογοητευτικό άτομα που ανήκουν στη λοατκ κοινότητα να στρέφονται απροκάλυπτα κατά των μεταναστών και να χρησιμοποιούν Ακροδεξιά ρητορική. Όχι ότι είναι πρωτοφανές, όχι ότι μια ταυτότητα αναιρεί την άλλη. Ίσα ίσα έχουμε διαχρονικά πολλά παραδείγματα και είναι κάτι που το γνωρίζουμε πολύ καλά. Από τότε που ψήφιζαν Χρυσή Αυγή, από τότε που ψηφίζουν δεξιά κόμματα που δεν στηρίζουν τα λοατκ δικαιώματα, από τότε που δεν ήθελαν τους «βρωμοαλβανους» και από τότε που δεν θέλουν τους «βρωμοπακιστανους». Μια λοατκ ταυτότητα δεν σε κάνει ούτε ευαισθητοποιημένο, ούτε πιο άνθρωπο, ούτε είναι απόδειξη καλλιέργειας.
Μόνο όταν η ταυτότητα σου αποτελέσει σημείο αναφοράς για την ευαλωτότητα σου ίσως υπάρξει κάποια ενσυναίσθηση, αλλά και πάλι αυτό θέλει πολύ «δουλίτσα». Όσο τα προνόμια της φυλής, του έθνους, του φύλου και της τάξης μας είναι ισχυρά και ακμαία κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να συμβεί. Η αίσθηση του άτρωτου και της ανωτερότητας είναι τέτοια που οι συσχέτιση είναι δύσκολη.
Πρέπει όμως να φτάσουμε στο βίωμα για να μπορούμε να συν-αισθανθούμε, να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε; Όπως πάντα λέω στις φοιτήτριες και τους φοιτητές μου διαβάζουμε και μορφωνόμαστε για να μπορούμε να αναλύουμε και να κατανοούμε την κοινωνία με βάση τις θεωρίες των κοινωνικών επιστημών. Δεν μπορούμε και δεν απαιτείται να έχουμε εμπειρία και βίωμα από όλες τις ανθρώπινες συνθήκες και καταστάσεις για να τις διαχειριστούμε ως επιστήμονες. δυστυχώς, αυτό ισχύει για του επαγγελματίες και όχι για όλους. Όπως φαίνεται τα άτομα, όταν δεν έχουν τη γνώση, χρειάζονται το βίωμα. Κι επειδή αυτό δεν είναι κάτι ρεαλιστικό για να επενδύσουμε πάνω του, το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε για να αλλάξει αυτή η απάνθρωπη κοινωνία είναι η μόρφωση και η χειραφέτηση.
