‘Η διαφορετικότητα του σώματος στον χώρο του θεάματος‘ από την ηθοποιό και καλλιτέχνιδα Provvidenza Catalan.
“Ταιριάζεις γάντι για να παίξεις το δυστυχισμένο, χοντρό κορίτσι”, μου είπαν όχι μία φορά, αλλά δύο φορές, δύο διαφορετικοί διευθυντές ακρόασης ηθοποιών.
Στη συνέχεια κάνω ένα αστειάκι με μισή καρδιά, για το ότι υπάρχουν πολλές cool χοντρούλες εκεί έξω, “Είσαι πολύ ενδιαφέρουσα. Σ’ ευχαριστούμε που ήρθες.”
Το έχω συνηθίσει. Αυτό είναι ο τύπος μου ως ηθοποιός.
“Είσαι ηθοποιός;“, μία κοπέλα, μάλλον μοντέλο, με ρώτησε σ’ ένα bar. Κοιτούσε τα ψωμάκια μου, τα αφράτα σημεία του σώματός μου από πάνω μέχρι κάτω,το βλέμμα της πλανήθηκε στο στομάχι μου για αρκετή ώρα, αναρωτιόταν, πώς είναι δυνατόν να είμαι ηθοποιός. Αυτό το σώμα μ’ αυτό το επάγγελμα. Κι αυτό το έχω συνηθίσει.
Η ζωή μίας ηθοποιού είναι δύσκολη. Διαρκώς περιμένεις, κι η ζωή σου μοιάζει να είναι τόσο πιθανή όσο κι απίθανη μέρα με τη μέρα, αλλά πιο πολύ, αν διαφέρεις από το πρότυπο λευκή, αδύνατη, cis κι ετεροκανονική, τότε βρίσκεσαι διαρκώς αντιμέτωπη με τον τρόπο που σε βλέπει ο κόσμος.
Εγώ είμαι ένα δυστυχισμένο χοντρό κορίτσι. Αυτός είναι ο τύπος μου ως ηθοποιός. Δεν είμαι ποτέ cool. Δεν ξέρω ποτέ πώς πρέπει να ντυθώ. Δεν αρέσω σε κανέναν, εκτός κι αν ο κεντρικός χαρακτήρας βρίσκεται στις κερκίδες και χρειάζεται σε κάποια να φορτωθεί. Δεν είμαι ποτέ ερωτευμένη, κι αν τύχει να είμαι, τότε ο έρωτας αυτός θα είναι χωρίς ανταπόκριση κι οπωσδήποτε με κάποιο άτομο εντελώς εκτός των δυνατοτήτων μου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Δεν έχω ποτέ οικογένεια. Δεν είμαι ποτέ queer. Αν έχω κάποιον φίλο δεν μου μιλάει. Δεν είμαι κεντρική χαρακτήρας. Αν έχω μία κολλητή, τη μαθαίνω πώς να αγαπάει τον εαυτό της, γιατί η cool χοντρούλα έχει μόνον έναν σκοπό κι αυτός είναι να διδάξει τον κόσμο πώς ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας, παρά το ότι είναι μία χοντρή γυναίκα.
Αυτό το τελευταίο είναι αυτό για το οποίο έχω το μεγαλύτερο θέμα. Σ’ έναν κόσμο που η ανθρωπότητα βρίσκεται διαρκώς κάτω από μία απειλή, ιδιαίτερα εκείνοι που διαφέρουμε από το πρότυπο λευκός, αδύνατος, cis κι ετεροκανονικός, τρέχουμε να βρούμε ένα καταφύγιο στην τέχνη, να βρούμε ένα μέρος αντίστασης και συχνά τρέχουμε ακόμη και στην τηλεόραση για να ξεφύγουμε. Αλλά, όταν οι αφηγήσεις που υπάρχουν σε απομονώνουν, πού να τρέξεις να βρεις καταφύγιο τότε;Όταν υπάρχεις μόνο ως ζωντανό εργαλείο για να ωφεληθεί και να μάθει κάποιος άλλος, τότε είσαι στ’ αλήθεια άνθρωπος; Ή μήπως είσαι απλά ένα στήριγμα; Όταν οι ιστορίες σου εστιάζουν αποκλειστικά στο βίαιο ιστορικό σου, θα μπορέσεις άραγε ποτέ να υπάρξεις ως άτομα που ζει τη ζωή του;
Υπάρχουν ιστορίες που μας επιτρέπεται να ‘χουμε και ιστορίες που δεν μας επιτρέπεται να έχουμε, γιατί υποβιβαζόμαστε σταθερά στο περιθώριο ξανά και ξανά. Είμαστε ένα σημείο αντίστασης, είμαστε μία αλληγορία, ή είμαστε ένα στοιχείο, μέσω του οποίου κάποιος θα μάθει τα βασικά για την κοινωνική δικαιοσύνη. Ναι, οι ιστορίες μας είναι σημαντικές και πρέπει να τις πούμε και ναι, θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις μικρο-επιθέσεις που δεχόμαστε, επειδή είμαστε queer, ή χοντροί, ή τρανς, ή μαύροι. Αλλά, αυτό δε θα πρέπει ν’ αποτελεί την αφετηρία ή το σημείο τερματισμού μας. Χρειάζεται να επεκταθούμε πέρα απ’ αυτό, χρειάζεται να ‘χουμε μία αληθινή ζωή.
Με την απονομή του βραβείου ‘Screen Actors Guild‘ για το “Fences“, η Viola Davis μίλησε για την ομορφιά της γραφής του August Wilson: “Αυτό που ο Wilson έκανε μοναδικά είναι ότι τίμησε το μέσο άνθρωπο, ο οποίος έτυχε να είναι ένας μαύρος άνθρωπος, και μερικές φορές δεν χρειάζεται να διαμορφώσουμε έναν κόσμο και ν’ αλλάξουμε το δικός μας κόσμο και να δημιουργήσουμε κάτι, που το συναντά κανείς μόνο στα βιβλία ιστορίας. Το γεγονός, ότι αναπνέουμε και ζούμε μια ζωή, και είχαμε ένα θεό για τα παιδιά μας, αυτό και μόνο, σημαίνει ότι έχουμε μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί. Μας αξίζει να είμαστε ο κανόνας όλων, να είμαστε στο κέντρο κάθε αφήγηση, που γράφεται εκεί έξω.”
Αυτή είναι η ομορφιά της αφήγησης και της υποκριτικής, το γεγονός, ότι καλλιεργούμε την ενσυναίσθηση και το συναίσθημα και την απόλαυση ενός φάσματος συναισθημάτων χωρίς ντροπή.
Όταν βλέπεις την ιστορία σου να λέγεται, αισθάνεσαι ότι έχεις αξία. Γι’ αυτό, η τέχνη είναι αντίσταση – μπορούμε να γράψουμε για όψεις του κόσμου, που μας μοιάζουν, για εκείνα τα σημεία, που η ζωή μας είναι ολοζώντανη, γεμάτη συναίσθημα, ποικιλομορφία και πραγματικότητα. Μπορείς να δεις τον εαυτό σου μ’ όποιον τρόπο υπάρχεις, όπως εμένα με τον τρόπο ενός χοντρού, queer, χρονολογικά άρρωστου σώματος. Αυτός είναι ο τρόπος αντίστασής μας.
Οπότε, επιτρέψτε μου να σας πω κάτι, αν γράφετε σενάρια, αν κάνετε casting για ταινίες, αν είστε διευθυντές σε στούντιο παραγωγής και δεν σκέφτεστε την μεγαλύτερη εικόνα, τότε είστε μέρος του προβλήματος. Είστε μάρτυρες. Είστε συνένοχοι της αποκτήνωσής μας. Είστε αυτοί που πολεμάμε.
Οπότε είναι καιρός.
Σταθείτε δίπλα στην απελευθέρωση των χοντρών σωμάτων. Κάντε σεξ με περισσότερο ριζοσπαστική ποικιλία σωμάτων – επιλέγετε χοντρούς και ποικιλόμορφες ηθοποιούς, αυτούς που σπάνε το δίπολο, αυτούς που ζουν queer ζωές, εκείνες που δεν είναι πάντα η καλύτερη φίλη κάποιου, εκείνους που πραγματικά επιθυμούν και θέλουν να είναι επιθυμητοί, εκείνες που η ιστορία τους δεν είναι σχετικά με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν με την χαμηλή αυτοπεποίθησή τους, κι αν έχουν τέτοιο θέμα, συμπεριφερθείτε τους με φροντίδα, φέρνοντας στο προσκήνιο τον χαρακτήρα εκείνον, που μαθαίνει να αντιστέκεται ριζικά.
Μπορείτε κι εσείς να γίνετε μέρος της επανάστασης. Ας κάνουμε όλοι την προσπάθεια που μας αναλογεί. Έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και σε εσάς, ότι θα δημιουργήσουμε μεγαλύτερες και καλύτερες ιστορίες. Ιστορίες με επιδεξιότητα και συναισθηματική ακρίβεια, που κανείς δεν θα μπορεί να αρνηθεί την αξία και την ανθρωπιά μας μέσα από αυτές.
Αφήστε μας να πετύχουμε την κατανόηση και την ενσυναίσθηση. Αφήστε μας να θυμώσουμε. Αφήστε μας να μάθουμε μαζί σας. Να γελάσουμε μαζί σας, να μεθύσουμε μαζί σας, να χορέψουμε ως τις 4 το πρωί, να μοιραστούμε τις ιστορίες της καψούρας μας, να κλάψουμε μαζί, να την πατήσουμε μαζί, να καταλάβουμε όλα αυτά τα θέματα μαζί.
Αφήστε μας να πούμε τις ιστορίες μας.
Πηγή: www.advocate.com
