Η υγεία σαν κοινωνικό κι ατομικό αγαθό δεν είναι ισότιμα προσβάσιμη σε όλα μας.
Σε ένα έντονο debate μεταξύ των κριτών του GNTM σχετικά με το diversity, δηλαδή την ποικιλομορφία και διαφορετικότητα στα σώματα που επιλέγονται από διαγωνισμούς ομορφιάς, ακούσαμε τη Δευτέρα δια στόματος του κριτή Τάσου Σωφρονίου, πως «δεν είναι δυνατόν σε μία αγορά η οποία είναι 3,2 δισεκατομμυρίων να φύγουμε από την ψηλή, αδύνατη που μπαίνει σε size 40 και να πάμε ξαφνικά μόνο [μέγεθος] 52, μόνο [μέγεθος] 56 και να βλέπουμε περιπτώσεις παιδιών που είναι represented, αλλά δεν είναι healthy».
Μόνο που η ποικιλομορφία στα σώματα δεν έχει να κάνει με την υγεία.
H κοπέλα που μπαίνει σε ρούχο μεγέθους 40, που στα ευρωπαϊκά στάνταρ είναι το αντίστοιχο medium, δεν γνωρίζουμε πόσο υγιής είναι αποκλειστικά βάσει του βάρους της. Δεν γνωρίζουμε αν τρώει ισορροπημένα ή αν απλά δεν παχαίνει λόγω καλού μεταβολισμού, αν καπνίζει, πίνει πολύ ή κάνει ναρκωτικά, αν γυμνάζεται ή αν έχει κάποια διατροφική διαταραχή.
Βλέπουμε πλέον όλο και περισσότερες μαρτυρίες ανθρώπων που εξηγούν πως, όταν βρίσκονταν στην καλύτερη φυσική κατάσταση που είχαν ποτέ, ήταν δυστυχισμένοι, επειδή έτρωγαν ελάχιστα, περιορισμένης ποσότητας και μη γευστικά γεύματα αμφίβολης θρεπτικής αξίας. Είχαν όμως σώματα που κριτές σαν τον κ. Σωφρονίου θα συγκατέλεγαν στο πάνθεον της ομορφιάς, καθιστώντας τα χωρίς δεύτερη σκέψη πρότυπα, και που δεν θα διανοούνταν να χαρακτηρίσουν δημόσια μη υγιή.
Είναι η υγεία το πραγματικό ζητούμενο ή μια πρόφαση για να κρίνουμε τα χοντρά σώματα;
Ο υγιεινισμός (healthism), δηλαδή η ηθική επιταγή του να είμαστε υγιείς, μετατρέπει την υγεία από δικαίωμα σε ατομική υποχρέωση, και αγνοεί πως η υγεία σαν κοινωνικό κι ατομικό αγαθό δεν είναι ισότιμα προσβάσιμη σε όλα μας, αλλά αποτελεί (ταξικό) προνόμιο. Μετατρέποντας την υγεία σε βούρδουλα εις βάρος των μη υγιών ατόμων που «δεν έχουν απλώς προσπαθήσει αρκετά» για να την αποκτήσουν, μεταθέτουμε την ευθύνη από τους θεμελιώδεις δομικούς παράγοντες, όπως ένα κατεστραμμένο σύστημα υγείας, κακές εργασιακές συνθήκες που δεν αφήνουν χρόνο για γυμναστική και προετοιμασία θρεπτικών γευμάτων, κακοπληρωμένες δουλειές που εμποδίζουν την πρόσβαση σε φρέσκα υλικά, στο υποκείμενο που είναι τεμπέλικο κι έχει κάνει πολλές κακές προσωπικές επιλογές, στιγματίζοντας με αυτό τον τρόπο τα σώματα που με οποιονδήποτε τρόπο νοσούν.
Σε κάθε περίπτωση, παρόλο που διασκεδάζουμε με το υποκριτικό ενδιαφέρον για την υγεία των χονδρών ανθρώπων, το θέμα μας δεν είναι να αποδείξουμε ότι κάθε χονδρό σώμα είναι υγιές, καθώς -spoiler alert- κανένας τύπος σώματος δεν είναι εκ προοιμίου, αλλά να του επιτρέψουμε να υπάρχει, να απολαμβάνει και να πιάνει χώρο ανενόχλητο ακόμη κι όταν δεν είναι ή δεν προσπαθεί να είναι.
