«Αν με ρωτάς πως γεννήθηκε το happy house θα σου πω από σπόντα, δεν ήταν ο σκοπός μου να μαζεύω ταλαιπωρημένα από τη ζωή ζώα και να γίνω ο φροντιστής τους. Εγώ ήθελα να μετακομίσω στη μέση του πουθενά και να απομονωθώ, να ζήσω κοντά στη φύση, το είχα ανάγκη. Το ένα έφερε το άλλο και όσο αυτό γινόταν εγώ ένιωθα όλο και πιο δυνατός και ξεκίνησα να βρίσκω το νόημα της δικής μου ζωής».
Θα ήθελα να μου πεις λίγα πράγματα για σένα.
Τώρα τι να σου πω… Μια 45άρα γεροντοκόρη είμαι, που ζει μόνη της, Μια μπαχαλοσατανίστρια μάγισσα, που ταΐζει γάτες, σκύλους, άλογα και κατσίκια. Αυτό μέσες άκρες.
Και πώς φτάνουμε στο σήμερα και στο Athens Happy House;
Εδώ φτάσαμε μετά από μια απόλυτη κατάρρευση της ύπαρξης μου. Ζούσα στην Αυστραλία και έπαθα burnout από τη δουλειά. Ζούσα με τον σύντροφό μου. Βασικά τον γνώρισα στη Μύκονο, όταν δούλευα εκεί. Εκείνος είναι Ελληνοαυστραλός. Κάπως έτσι έγινα ερωτικός μετανάστης. Και έζησα μαζί του έξι γεμάτα χρόνια.
Μέχρι τότε εργαζόσουν ως φωτογράφος αλλά και σε μαγαζιά το βράδυ, σωστά;
Ναι. Από το 2004 έως το 2009 δούλευα στο Sodade και σε άλλους χώρους. Νύχτα ρε παιδί μου. Αλλά το πρωί κανονικά φωτογράφος στη δουλειά μου. Άλλες φορές κοιμόμουν, άλλες φορές πήγαινα κατευθείαν. Τα καλοκαίρια δούλευα σεζόν στη Μύκονο και για να δουλέψω στα μαγαζιά αλλά και για να φωτογραφίσω. Έκανα πολλές δουλειές. Και κάπου εκεί γνώρισα και τον πρώην σύντροφό μου.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, αποφασίζεις να φύγεις από την Αυστραλία και να επιστρέψεις στην Ελλάδα.
Ναι. Τη σχέση την τελείωσα εγώ. Ήμουν πάρα πολύ κουρασμένος. Έκανα πολλές δουλειές ταυτόχρονα. Έπρεπε να φωτογραφίζω, δούλευα και σε έναν corporate χώρο. Μετά μπήκε κι ο κορονοϊός, είχαν περάσει και τα χρόνια… Άρχιζε να με τρώει το πώς θα μεγαλώσω μόνος σε μια ξένη χώρα. Γιατί ουσιαστικά είσαι μόνος σου, όταν είσαι μετανάστης. Εγώ ήθελα να φτιάξω και τη δική μου οικογένεια και να γίνω μπαμπάς, αλλά δεν υπήρχε ταύτιση σ’ αυτό το κομμάτι. Είχα πάθει κι ένα πολύ δυνατό burnout. Ταλαιπωρήθηκα και με την κατάθλιψη και με τις κρίσεις πανικού… και κάπως έτσι πήρα το σκυλί μου και έφυγα.
Όλα αυτά τα χρόνια και σε σχέση με τους ανθρώπους που είχες εδώ, είχες αντιμετωπίσει ποτέ ζητήματα αποδοχής σε σχέση με τη σεξουαλικότητά σου;
Και «ναι» και «όχι». Ως παιδί φυσικά το bullying ήταν σκληρό, βαρύ. Ήμουν, ωστόσο, ένα ιδιαίτερα τυχερό άτομο, γιατί μεγάλωσα μέσα στην κοινότητα και ήρθα και θωρακίστηκα. Οι άνθρωποί μου ήταν μόνο γκέι, τρανς, λεσβίες κλπ. Μετά χρειάστηκε να δουλέψω και έξω από την κοινότητα. Και εκεί μετά τα τριάντα μου, έμαθα να μη φοβάμαι τους straight και να τους αγαπώ.
Επιστρέφεις, λοιπόν, στην Ελλάδα. Τι ακολούθησε μετά;
Επιστρέφω στην Ελλάδα με ένα σκυλί, έχοντας πει το φοβερό ψέμα στον φίλο μου τότε, ότι «θα ξανάρθω» και ότι «πάω για να ηρεμήσω». Γυρνάω. Εκείνη την περίοδο ο πατέρας μου ήταν πολύ άρρωστος και δυστυχώς τον έχασα. Βρίσκομαι, λοιπόν, ξαφνικά με αυτόν εδώ τον χώρο (σ.σ. που στεγάζεται το Athens Happy Ηουse) και λέω «ωραία, μάγκα μου, τώρα τι θα κάνεις;». Αποφάσισα να τον φτιάξω και να τον βελτιώσω και έτσι να βελτιώσω και την αυτοπεποίθησή μου. Γιατί σε εκείνη τη φάση περνούσα και την κατάθλιψη κι έπαιρνα μια χούφτα αντικαταθλιπτικά. Και κάπως το ένα έφερε το άλλο. Κι όταν λέω το ένα έφερε το άλλο δεν εννοώ τις καταστάσεις, εννοώ τα ζώα.
Δηλαδή;
Εγώ ήρθα εδώ έχοντας το σκυλί μου. Ο χώρος ήταν ένα γιαπί. Δεν είχε πόρτες, δεν είχε παράθυρα. Τίποτα. Στην κουζίνα ζούσαν δύο σκυλιά η Μπάνι και η Κούκη. Τις βρήκα και είπα να τις αφήσω, τουλάχιστον μέχρι να τους βρω ένα σπίτι. Ακόμη εδώ ζουν. Μετά κάπου ήμουν στα social και είδα μια φωτογραφία του Άρη και της Ήρας, δύο άλλα σκυλιά που τα είδες μπαίνοντας. Και λέω «κάτσε να τα πάρουμε, να τους βρούμε ένα σπίτι, να μην τα σκοτώσουν». Και έτσι, μετά με παίρνει μια κολλητή μου από τη Μύκονο, ήταν Φεβρουάριος, και μου λέει: «άκου ξέρω ότι έχεις πάρει το κτήμα, είναι ένα άλογο που πεθαίνει από ασιτία, το έχει ένας τρελός παππούς, πρέπει να το σώσουμε». Και χωρίς να το δω της λέω «στείλ΄το μου» Το κτήμα δεν ήταν έτσι. Ήταν ένα χωράφι άδειο, ξαμολημένο με φυτά. Κατεβαίνει ο τύπος με το τρέιλερ, το ανοίγει εκεί και βγαίνει ένα πλασματάκι, ισχνό, μια τρέλα, η Φρέγια. Και παθαίνω έρωτα. Αυτή με κράτησε στην Ελλάδα, αυτή το ξεκίνησε όλο αυτό. Μάγισσα ήταν. Την έχασα πρόπερσι. Τις προάλλες που καθόμουν έξω πολύ στεναχωρημένος, γιατί είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα εδώ, η Φρέγια έσκασε πάνω από το κεφάλι μου σε σύννεφο (σ.σ. δείχνει τη φωτογραφία με ένα σύννεφο που έχει το σχήμα αλόγου). Και όπως ήμουν δυστυχισμένος, κλαμένος, για το πώς θα τα φέρω βόλτα, σηκώνω το κεφάλι μου και τη βλέπω. Και λέω «φίλε σήκω να ξεσκατίσεις και σκάσε».
Και τώρα πόσες ψυχές μένουν εδώ;
Αυτή τη στιγμή είμαστε 25 σκύλοι, πολλά ζώα σε φιλοξενίες, επτά άλογα, κατσικάκια, προβατάκια, ένα γουρούνι, πολλά πουλιά – κότες εννοώ και τέτοια – που τα έχουμε διασώσει από διάφορες καταστάσεις και πάρα πάρα πάρα πολλοί άνθρωποι, 39 στο σύνολο, οι οποίοι είναι εδώ μαζί μου, με βοηθούν και ταυτόχρονα μαζί με τα ζώα γιατρεύουν και τους εαυτούς τους.
Και πώς συντηρείται όλο αυτό;
Μέχρι, πριν από έναν μήνα, αποκλειστικά από εμένα. Με τα λεφτά που έβγαζα ως φωτογράφος, με καραγκιοζιλίκια που έκανα ως ινφλουένσερ, από την τσέπη μου. Δυστυχώς, όμως, δεν έβγαινε. Έτσι, άνοιξα τις δωρεές για να μπορέσει ο κόσμος να βοηθήσει. Γιατί το κόστος για να το συντηρήσεις όλο αυτό είναι τεράστιο. Όπως και η ευθύνη που φέρεις. Γιατί έχω φοβερά μεγάλη ευθύνη για όλα τα πλάσματα εδώ. Για να μη χτυπήσουν, μην πεθάνουν – τα τετράποδα εννοώ – μη δαγκωθούν, μην αρρωστήσουν. Και μετά έχω τα νέα άτομα που έρχονται εθελοντικά εδώ, όπου το καθένα έρχεται για τον δικό του λόγο. Και είμαι πολύ προσεκτικός, γιατί κανένα δε θέλω να τραυματίζεται. Ούτε το έξω τους ούτε το μέσα τους. Χαίρομαι, ωστόσο, γιατί έρχονται εδώ άτομα απ΄όλο το φάσμα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας αλλά και έξω απ΄αυτήν.
Τώρα που μιλάμε και τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, να πω πως ένα από τα πράγματα που με τράβηξαν σε σένα στα social (πέρα από τα καλιαρντά) είναι οι αναφορές σου σε αυτή.
Δεν είναι κάτι που γίνεται συνειδητά. Είμαι εδώ για να στηρίξω, και στο λέω και ανατριχιάζω, οποιοδήποτε παιδί δεν νιώθει ότι ανήκει. Το σπίτι μου και η τρέλα μου έχουν προστεθεί μέσα σε αυτό το πολύχρωμο φάσμα. Γιατί έναν τύπος σαν εμένα δεν τον βλέπεις πολύ συχνά μέσα στην κοινότητα.
Πώς το εννοείς αυτό;
Ένας παλαβός που μένει μόνος του στη μέση του πουθενά και έχει 500 ζώα. Υπάρχω κι εγώ όμως και σαν εμένα υπάρχουν κι άλλοι. Και μπορεί να μην είναι ακριβώς σαν εμένα στην όψη. Μπορεί να είναι ένας τρανς άνδρας, μια τρανς γυναίκα, ένα non-binary άτομο. Μπορεί να είναι η πιο σκληροπυρηνική λεσβία του κόσμου, μπορεί να είναι η πιο θηλυπρεπής λεσβία του κόσμου. Και να κάνουν αυτό το πράγμα και να μην τους αναγνωρίζεται. Και μέσα από όλη αυτήν την ολότητα αυτού του πράγματος, είμαστε παντού. Και επειδή εμένα με ακολουθεί και πολύς straight κόσμος, είμαι εδώ για να του δείξω ότι «είναι OK για τα παιδιά τους αυτό όλο». Υπάρχει φυσιολογικότητα, υπάρχει κανονικότητα, είμαστε μία χαρά. Ελάτε, δεν δαγκώνουμε. Σε αυτό το σημείο να σου πω, πώς θα φτιάξουμε κι έναν οικίσκο θεραπείας. Πολλά από αυτά τα ζώα έχουν πιστοποιηθεί ως ζώα θεραπείας, έτσι ώστε παιδιά στο φάσμα, καρκινοπαθείς, άτομα με τερματικές ασθένειες, queer youth, πενθούντες και γενικά όποιο το έχει ανάγκη να κάνει θεραπεία με τα ζώα.
Πώς μπορεί ένα άτομο που θέλει να βοηθήσει;
Μπορεί να στείλει ένα μήνυμα σε όλες τις πλατφόρμες και να έρθει. Ο χώρος είναι ανοιχτός, ειδικά για οποιοδήποτε γράμμα της κοινότητας. Οποιασδήποτε ηλικίας, οποιαδήποτε μορφή ανάγκης έχει αυτός ο άνθρωπος μπορεί να έρθει εδώ και να κάνει εθελοντισμό. Εθελοντισμός είναι από το να καθαρίσει κακά ζώων, να πάρει ένα ζώο και να το πάει βόλτα μέχρι να κάτσει στην αιώρα και να με κοιτάει και να μιλάμε. Κι αυτό εθελοντισμός είναι. Οπότε μπορεί να βοηθήσει έτσι. Μπορεί να στηρίξει το έργο φυσικά κάνοντας μια δωρεά. Όποιος γουστάρει μπορεί να το κάνει. Επίσης, παίρνουμε συνέχεια φάρμακα για ζώα, όποιος θέλει μπορεί να μας στείλει. Ο τρόπος, ωστόσο, που μπορεί πραγματικά να με βοηθήσει είναι ένας. Όταν βρίσκει ένα χτυπημένο ζώο να προσπαθεί να αναλάβει την ευθύνη για αυτόν τον λίγο χρόνο που χρειάζεται μέχρι να γίνει καλά και να του βρει μια οικογένεια. Γιατί όλοι όσοι ασχολούμαστε με αυτό έχουμε καταρρεύσει. Είναι πάρα πολύ μεγάλος ο αριθμός των ζώων που χρειάζεται νοσηλεία. Οπότε, ναι, βοηθήστε κι εσείς κάπως τα ζωάκια.
Τι θες να πούμε για τέλος;
Να αγαπάμε και να φροντίζουμε ένας τον άλλο. Δεν έχει σημασία τίποτα άλλο πια. Πάμε ρε παιδί μου να πιάσουμε ο ένας λίγο πιο σφιχτά τα χέρια του άλλου. Το έχουμε ανάγκη. Σε αυτή τη φάση εδώ που ζούμε. Βλέπεις τι γίνεται έξω, είναι μια τρελή κατάσταση και χειροτερεύει. Αυτά. Και φυσικά Να αγαπάμε τους σκύλους και τις γάτες και τα κατσίκια και τα γουρούνια και τα άλογα.
Μάθετε περισσότερα για το Athens Happy House στο athenshappyhouse.gr
