Χωρίς αμφιβολία δεν μπορεί να υπάρξει «αρκετή» ορατότητα για την LGBT+ κοινότητα της χώρας μας, αν – μεταξύ άλλων – δεν αρχίσουμε να μιλάμε ανοιχτά και χωρίς φόβο. Γι΄αυτό τον λόγο, σε κάθε μας τεύχος ζητάμε και από ένα άτομο να μοιραστεί μαζί μας την υπέροχη out & proud ιστορία του. Αυτή τη φορά είναι η σειρά του Πάνου Σκεπαδιανού.
Πώς αυτοπροσδιορίζεσαι;
Gay, cis άντρας by day, όπως σε βολεύει by night. Στο σημείο αυτό όμως να πως είμαι κυρίως ενεργός τη νύχτα.
Πες μας λίγα πράγματα για εσένα;
Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω στη Θεσσαλονίκη την οποία και αγαπώ παρά τα ελαττώματα της και τις πολλές άσχημες αναμνήσεις. Διεκδικώ όμως τη θέση μου σ’αυτήν και αρνούμαι να την αφήσω βορά στους Tαλιμπάν του μίσους, οπότε ονειρεύομαι μία πόλη ελεύθερη, πολύχρωμη όπου όλες, όλοι κι όλα μας θα έχουμε τη θέση μας σ’αυτήν. Είμαι ενεργό μέλος στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα τα τελευταία 8 χρόνια παίρνοντας μέρος σε δράσεις για την ορατότητα μας. Είμαι μέλος στο Thessaloniki Pride κι έχω τον ρόλο του υπεύθυνου εθελοντισμού. Η τριβή μου με άλλα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα και κυρίως με τα πιο νεαρά παιδιά που έρχονται σ’εμάς είναι κάτι που εκτός του ό,τι με κάνει χαρούμενο, νιώθω πως μέσα από αυτό, μπορώ να βοηθήσω άλλα άτομα στα οποία βλέπω κομμάτια του εαυτού μου. Α, επίσης είμαι Λέων με ωροσκόπο Παρθένο (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), έχω ένα γάτο τον Ερμή και περνάω τ’απογεύματα μου προσεύχοντας να πέσει ένας πολύ πολύ πολύ μεγάλος κομήτης στη γη.
Τι σηµαίνει να ζεις περήφανα ως LGBT στην Ελλάδα;
Σημαίνει ότι μαθαίνεις ν’αγαπάς τον εαυτό σου, όσο κι αν άλλοι γύρω σου θα σε μισήσουν γι’αυτό ή ακόμα χειρότερα να θέλουν εσύ να μισήσεις εσένα γι’αυτό που είσαι. Το να είσαι ανοιχτά ΛΟΑΤΚΙ+ στην Ελλάδα, ήταν, είναι και θα είναι για καιρό ακόμα ένα μεγάλο fuck you στο μίσος και τη πατριαρχία.
Υπήρχε κάποιο κόστος σ΄αυτό;
Ναι, φυσικά. Το να είσαι out είναι μια πράξη ελευθερίας και αυτό πάντα θα έχει κάποιο κόστος. Για εμένα, το κόστος αυτό είναι πολύ μικρό μπροστά σε όσα κέρδισα. Αν κάποιοι άνθρωποι επιλέξουν να μη σε έχουν στη ζωή τους γι’αυτό, σημαίνει πως σίγουρα αυτοί χάνουν και πως μόνο καλό κάνουν σε εσένα εν τέλει.
Έχεις αντιµετωπίσει ποτέ κάποιο φοβικό περιστατικό;
If I had a penny… Αυτό είναι κάτι που δυστυχώς δε σταμάτησε ποτέ. Το ζούσα στο σχολείο, σε καθημερινή βάση, σε σημείο αηδίας και πολύ σκοτεινών σκέψεων από μεριάς μου. Θεώρησα πως αυτό κάποια στιγμή θα σταματήσει, αλλά συνειδητοποιώ πως δεν τελείωσε ποτέ. Πολύ πρόσφατα δέχτηκα ξανά ομοφοβική επίθεση που μέσα σ’όλα συμπεριλάμβανε και σωματική βία. Ήταν κάτι που όσο κι αν δεν θέλω να θυμάμαι, το να μιλάω γι’αυτό με κάνει να αντιμετωπίζω τη πραγματικότητα κατάματα. Παρά τη καταγγελία που ακολούθησε και τη μεγάλη βοήθεια που δέχτηκα από το τμήμα αντιμετώπισης ρατσιστικής βίας στη Θεσσαλονίκη, ο δράστης δεν εντοπίστηκε. Είχαν περάσει πολλά χρόνια από τη τελευταία φορά που έζησα περιστατικό σε τέτοια μορφή. Συνήθως αυτό που έχω να αντιμετωπίσω είναι από σύντομα σχόλια ή γελάκια στο δρόμο μέχρι και επίμονη λεκτική βία. Να σου πω όμως και κάτι; Ε χέστηκα. Ότι τι; Ότι θα αλλάξω εγώ; Θα είμαι κάποιος άλλος; Θα φοβάμαι να κυκλοφορώ και να ζω όπως νιώθω και γουστάρω; Όχι βέβαια! Οι άνθρωποι αυτοί, είναι οι ίδιοι άνθρωποι εξ’αιτίας των οποίων φοβόμουν να πάω στο σχολειο ως παιδί. Στη ντουλάπα δε μπαίνω ποτέ ξανά για κανένα τέτοιο μαλάκα και την ελευθερία μου δεν τη διαπραγματεύομαι – πόσο μάλλον μαζί τους.
Τι θες να πεις στα άτοµα που φοβούνται να βγουν από τη ντουλάπα;
Ότι τα καταλαβαίνω γιατί φοβούνται. Άνθρωποι που θα γνωρίζουν στη ζωή τους – ακόμα και πολύ κοντινοί, θα είναι σκληροί και κακοί μαζί τους, θα τα κάνουν να νιώθουν ότι φταίνε εκείνα για κάτι χωρίς να μπορούν να κατάλαβουν γιατί. Θα υπάρξουν όμως άλλοι άνθρωποι, που θα σε αγκαλιάσουν και θα είναι οικογένεια για εσένα. Όταν καταφέρεις και βγεις από τη ντουλάπα, θα καταλάβεις πως δεν άξιζε ούτε ένα λεπτό που έζησες μέσα σ’αυτήν.
