Ας ξεκινήσουμε με μία διαπίστωση: Η Δανάη Μπάρκα έκανε την ελληνική τηλεόραση λίγο καλύτερη. Και το κατάφερε με το να είναι απλώς ο εαυτός της (αλλά και δίνοντας τις καλύτερες απαντήσεις στις κακοποιητικές φωνές εκεί έξω).
Όταν σκέφτεσαι τα παιδικά σου χρόνια, ποια είναι η πρώτη εικόνα που σου έρχεται στο μυαλό;
Νομίζω, η πλατεία στο σπίτι της γιαγιάς μου. Θυμάμαι να παίζουμε ποδόσφαιρο με τους φίλους μου. Να παίρνουμε τα κουτάκια από τα αναψυκτικά, να τα κόβουμε και να τα κάνουμε κύπελλα. Είναι η πιο ωραία μου ανάμνηση. Μια άλλη εικόνα είναι η δραματική σχολή της μαμάς μου. Η μαμά μου πήγε στη σχολή, όταν εγώ ήμουν ακόμη στο δημοτικό και με έπαιρνε μαζί της. Με θυμάμαι, λοιπόν, πολύ έντονα να μπαίνω στα μαθήματα, να βλέπω ξιφασκία, να ακούω ποιήματα. Νομίζω αυτές είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία.
Και πώς ήταν αυτή ηλικία;
Ήταν μια πολύ χαρούμενη περίοδος για μένα. Βέβαια, αργότερα κατάλαβα ότι εκείνα τα χρόνια ήταν δύσκολα για τη μητέρα μου. Ήταν μια γυναίκα χωρισμένη με ένα παιδί, δεν είχε άμεση βοήθεια και συγχρόνως έκανε δύο δουλειές για να τα καταφέρει. Θυμάμαι, επίσης, πολύ έντονα τον παππού, τη γιαγιά και όλη την οικογένεια να βοηθάει με το μπέιμπι σίτινγκ. Όλη αυτή, όμως, η δυσκολία δεν έφτασε ποτέ σε μένα. Με προστάτευαν πολύ οι δικοί μου, δίνοντάς μου ωστόσο και πολλή ελευθερία. Μπορεί να μην είχα πολλά παιχνίδια, αλλά μόνο το ότι ήμουν ξυπόλητη όλη μέρα σε μια οικογένεια που ήταν μέσα στα τραγούδια και τους χορούς, ήμουν πραγματικά χαρούμενη.
Η σεξουαλικότητα πότε μπαίνει στη ζωή σου;
Από πολύ μικρή. Καταρχάς, όταν ήμουν τριών χρόνων έπαιρνα τα άλλα παιδάκια που έβρισκα στους γάμους και τις βαφτίσεις που με πήγαιναν και τα φιλούσα κρυφά. Μετά, 6 χρόνων αν θυμάμαι καλά, με έπιασε η μαμά μου να φιλιέμαι με τον Νικολάκη από τη γειτονιά, έχοντας βάλει ανάμεσά μας μια πετσέτα. Όταν η μαμά μου με ρώτησε «γιατί είχα βάλει την πετσέτα» της απάντησα ότι φοβόμουν να μην κολλήσω τίποτα. Μάλλον, κάτι θα είχα ακούσει τότε και μου είχε καρφωθεί. Το πρώτο, πάντως, αγόρι που μου άρεσε πολύ ήταν στην 6η Δημοτικού, ο Κώστας. Μετά ο Άρης στην κατασκήνωση. Γενικά, από κοριτσάκι μου άρεσαν πολύ τα αγοράκια. Το καλό ήταν ότι πάντα μιλούσα πολύ ανοιχτά με τους δικούς μου. Θυμάμαι και τη μαμά μου και τον Χρήστο, αλλά και τον μπαμπά μου να μην μου δημιουργούν ποτέ κανένα ταμπού σε ζητήματα σεξουαλικότητας. Αυτό νομίζω ότι συνέβαλε στο να γίνω ο απελευθερωμένος άνθρωπος που είμαι τώρα. Μετά άρχισαν οι μεγάλοι έρωτες, οι καψούρες, οι χυλόπιτες και τέτοια.
Προβληματίστηκες ποτέ με τη σεξουαλικότητά σου; Σχετικά με το ποια άτομα σε ελκύουν;
Δεν προβληματίστηκα, γιατί δεν το θεωρούσα ποτέ πρόβλημα το να μ΄αρέσει και ένα κορίτσι. Από μικρή, ωστόσο, κατάλαβα ότι με ελκύουν τα αγόρια. Δεν τον σκεφτόμουν όμως με φόβο, γιατί στο σπίτι μου είχαμε την ελευθερία να μιλάμε γι΄αυτά. Επίσης, ανέκαθεν στο περιβάλλον μου υπήρχαν γκέι άτομα. Άρα, για μένα ήταν κάτι πολύ φυσιολογικό. Μεγάλωσα βλέποντας πολλά ζευγάρια. Straight και γκέι. Θυμάμαι, μάλιστα, την πρώτη φορά που είδα δύο άτομα του ίδιου φύλου να είναι μαζί, να ρωτάω τη μαμά μου για το αν είναι ζευγάρι και εκείνη να μου απαντά: «ναι, και είναι πολύ ευτυχισμένοι». Νομίζω, ότι εκεί κλείδωσε για μένα. Γιατί όλα αυτά ξεκινούν από το σπίτι. Είναι σπουδαίο πράγμα οι γονείς να μεγαλώνουν τα παιδιά τους απενοχοποιημένα, να τα στηρίζουν και να μην περιθωριοποιούν κανένα χρώμα τους. Γι΄αυτό και με στενοχωρεί πολύ όταν λαμβάνω μηνύματα από παιδιά που μου λένε ότι φοβούνται να μιλήσουν στους δικούς τους. Μου κόβονται τα πόδια και το παίρνω πολύ προσωπικά. Ό,τι χειρότερο μπορεί να κάνει ένα άτομο είναι να κόψει την ελευθερία κάποιου άλλου. Και επειδή η ζωή είναι δική μας και δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει, οφείλουμε να τη ζούμε ελεύθερα. Είναι ο Νο1 κανόνας. Γεννιέσαι για να ζήσεις, να αγαπήσεις και να κάνεις ό,τι θες. Όταν, λοιπόν, κάποιος από το περιβάλλον σου -ή από την τηλεόραση – σου λέει ότι αυτό δεν είναι φυσιολογικό, κάνει στην ουσία ένα έγκλημα.
Θέλω να μείνουμε λίγο στο κομμάτι της οικογένειας. Τι σημαίνει για σένα;
Για μένα η οικογένεια είναι οποιοδήποτε σύνολο δημιουργείται και λειτουργεί με γνώμονα τον σεβασμό, την αγάπη και την ειλικρίνεια. Γι΄αυτό και αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερή που υπάρχει ο Χρήστος στη ζωή μου. Με συγκινεί η ύπαρξή του, κλαίω όταν τον βλέπω και νιώθω πολλή χαρά που μεγάλωσα στην ουσία με δύο μπαμπάδες. Γιατί είμαι ένα κορίτσι που μεγάλωσε με δύο μπαμπάδες. Ο ένας έχει διαφορετικό ρόλο από τον άλλον. Ο ένας είναι βιολογικός και ο άλλος επίκτητος. Νομίζω πως το μεγαλύτερο δώρο που μου έχει κάνει στη ζωή μου η μαμά μου είναι ο Χρήστος και η δημιουργία μιας οικογένειας που δεν φάνταζε καθόλου συνηθισμένη.
Υπήρξαν φορές που η οικογένειά σου προβλημάτισε ανθρώπους γύρω σου;
Ίσως κάποια παιδιά, όταν πήγαινα σχολείο. Με ρωτούσαν διάφορα και τους εξηγούσα ότι «ο μπαμπάς δεν χρειάζεται να είναι μόνο ένας». Μπαμπάς είναι και αυτός που σε μεγαλώνει, σε φροντίζει, που σου μαγειρεύει και σου μαθαίνει τόσα πράγματα. Είναι ευλογία ένα παιδί να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον με πολλή αγάπη. Είτε αυτή έρχεται από τους βιολογικούς γονείς είτε από αυτούς που το βρήκαν και το επέλεξαν. Γι΄αυτό και είμαι τόσο υπέρ στο να μπορούν όλοι οι άνθρωποι να γίνονται γονείς, ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου ή οτιδήποτε άλλο. Αν κάποιος έχει αγάπη να δώσει, μόνο καλό μπορεί να κάνει. Ο Χρήστος, όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος, δεν σκεφτόταν ποτέ τη δημιουργία οικογένειας. Κι όμως, όταν βρεθήκαμε είχε τόση αγάπη να δώσει, που έγινε ο καλύτερος γονιός που υπάρχει.
Ήταν εύκολα για σένα στο σχολείο;
Ήταν εύκολα μέχρι την 5η δημοτικού. Ήταν εύκολα μέχρι που μια Δευτέρα άρχισε να προβάλλεται το «Είσαι το ταίρι μου». Την επόμενη μέρα από Δανάη έγινα η κόρη της πρωταγωνίστριας. Από τότε άλλαξε όλη μας η ζωή. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια για να γίνω και πάλι η «Δανάη». Φυσικά και αισθανόμουν μεγάλη χαρά για τη μαμά μου, αλλά εκεί γύρω στην εφηβεία μου γύρισε λίγο το μάτι. Για μια ακόμη φορά με βοήθησαν η μαμά και ο Χρήστος να το ξεπεράσω και να αποβάλω τις ταμπέλες. Είχα, ευτυχώς και καλούς φίλους αλλά και καθηγητές, οι οποίοι δεν με αντιμετώπισαν ποτέ ως η κόρη κάποιου ή κάποιας και ανακάλυψαν από την πρώτη στιγμή ότι εγώ ήμουν ένα παιδί που είχε συγκεκριμένα ταλέντα. Γιατί το σχολείο συνέβαλε στο να διαμορφωθεί η καλλιτεχνική μου ταυτότητα από την εφηβεία. Αυτό είναι κάτι που τους το δίνω, γιατί ξέρουμε ότι υπάρχουν και πολλοί καθηγητές που ασχολούνται με πράγματα που δεν θα έπρεπε, όπως για παράδειγμα το τι ρούχα πρέπει να φορούν τα παιδιά (αν θυμηθούμε το περιστατικό στον Ίλιον).
Οπότε, η κλίση σου στο θέατρο ήταν κάτι που εκδηλώθηκε στο σχολείο;
Εντάξει, θυμάμαι από πολύ μικρή τον εαυτό μου να έχει ανάγκη και την αποδοχή και την προβολή. Από 4 ετών, επίσης, θυμάμαι να τραγουδάω σε κόσμο. Νομίζω ότι έχει να κάνει λίγο και με το DNA. Aπό τη γιαγιά μου, που είναι μια γυναίκα πολύ μπριόζα και ταμπεραμεντόζα, αλλά και τη μαμά μου. Βοήθησε πολύ, επίσης, που έβλεπα όλη αυτή την αγάπη που είχε ο κόσμος για τη μαμά μου. Όταν έβλεπα να την προσεγγίζουν με τόση αγάπη, είπα αυτό θέλω να κάνω και εγώ.
Τι γίνεται μετά το σχολείο;
Μετά το σχολείο, αποφασίζω να δώσω στο Εθνικό Θέατρο. Δίνω, περνάω την πρώτη φάση, αλλά μετά κόβομαι στη δεύτερη. Ανοίγει η γη να με καταπιεί. Λέω «αυτό ήταν, είμαι ατάλαντη, θα τα παρατήσω». Αποφασίζω να ασχοληθώ με το τραγούδι, που είναι η δεύτερη αγάπη μου. Πάω στο Εθνικό Ωδείο, κάνω κάποια μαθήματα, περνάω πολύ ωραία, αλλά καταλαβαίνω ότι το θέατρο είναι το μεράκι μου. Ευτυχώς, υπήρχαν άνθρωποι γύρω μου που με παρότρυναν να ξαναδώσω, με πρώτο και κύριο τον Θοδωρή Πετρόπουλο. Κάνω αίτηση για το Εθνικό αλλά και για άλλες δύο σχολές. Περνάω την πρώτη φάση του Εθνικού αλλά ξανακόβομαι. Λέω «αυτό ήταν δεν θα ξαναδώσω». Δίνω εξετάσεις στη δραματική σχολή του Γιώργου Αρμένη, στο Ελληνικό Θέατρο και περνάω. Μετά άρχισα να πηγαίνω σε οντισιόν και η πρώτη νομίζω που πέρασα ήταν και η πρώτη μου δουλειά – το «Έπεσε Νέκρα» στο Θέατρο Αποθήκη, όπου έκανα ένα παιδί στο φάσμα του αυτισμού. Μετά με πήρε ο Σταμάτης Φασουλής, που με είχε δει και κάπως έτσι ξεκίνησαν τα πράγματα.
Ας ανοίξουμε τώρα το κεφάλαιο τηλεόραση.
Δεν τη σκεφτόμουν ποτέ, να σου πω την αλήθεια. Αντιθέτως, την φοβόμουν. Εδώ στο θέατρο και για πολλούς ήμουν η κόρη της Βίκυς. Πίστευα πως αν έβγαινα και στην τηλεόραση, θα γινόταν ακόμη χειρότερο. Γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να σε κρίνουν όχι για τη δουλειά σου αλλά για το γενεαλογικό σου δέντρο. Είναι πολύ σκληρό για ένα νεαρό άτομο. Με είχαν πάρει και για σίριαλ, αλλά και για πάνελ εκπομπής. Εγώ, όμως επειδή φοβόμουν ήμουν αρνητική.
Πώς προέκυψε αυτό;
Η πρόταση για το πρωινό και για την κεντρική παρουσίαση ήρθε από σπόντα. Έκαναν ένα ραντεβού με τη μαμά μου, αλλά η μαμά μου αρνήθηκε. Κάπως, λοιπόν, από σπόντα και με ιδέα του Πέτρου Μπούτου η πρόταση έγινε σε μένα. Το είδα σαν τρέλα στην αρχή. Αισθανόμουν ασφάλεια με τους ανθρώπους που είχα γύρω μου και είπα θα το κάνω. Όταν, όμως, μπήκε η υπογραφή, μου βγήκαν όλοι οι φόβοι και τα ψυχοσωματικά και το μετάνιωσα. Φοβήθηκα την έκθεση, φοβήθηκα τα σχόλια, φοβήθηκα τα πάντα. Όσο δημιουργούσαμε, όμως, την ομάδα, οι φόβοι άρχιζαν να φεύγουν και εγώ να χαλαρώνω. Σκεφτόμουν πως είτε πάει καλά είτε όχι, θα έχω ξεπεράσει έναν φόβο και θα έχω κάνει ένα μεγάλο βήμα.
Και κάπως έτσι η Δανάη Μπάρκα μπαίνει σ’ έναν κόσμο, με πολύ συγκεκριμένες (στερεοτυπικές & σεξιστικές) αντιλήψεις γύρω από το πώς πρέπει να είναι η εμφάνιση μιας παρουσιάστριας και γενικά μια γυναίκας. Ακόμη θυμάμαι όλες αυτές τις στήλες για «δίαιτες, κυτταρίτιδα, ρούχα» κλπ.
Νομίζω ότι έχουν αλλάξει οι εκπομπές πια. Εγώ χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους, που 10 χρόνια πριν έλεγαν άλλα πράγματα ή που πριν 4 χρόνια σχολίαζαν εμένα ως χοντρή, να προσπαθούν τώρα να περάσουν κάποια κοινωνικά μηνύματα. Φυσικά, θα μπορούσα να βγω και να τους θυμίσω όλα αυτά που έλεγαν τότε, αλλά νομίζω πως δεν έχει αξία. Αξία έχει που κάποιοι ανοίγουν λίγο τα μάτια τους περισσότερο, επειδή η κοινωνια προσπαθεί να εξελιχθεί. Αν η εκπομπή μας συμβάλλει σ΄αυτό, τότε μόνο χαρά μου δίνει. Γιατί σε αυτή την εκπομπή έχουμε όλοι -λίγο πολύ- το ίδιο όραμα. Καταλαβαίνω, πάντως, αυτό που λες με το στερεοτυπικό του πρωινού, γιατί και εμένα ήταν ένα από τα πράγματα που με είχε τρομάξει. Όταν, όμως, εμείς αποφασίσαμε να φτιάξουμε τις στήλες της εκπομπής, απομακρυνθήκαμε αρκετά από αυτό που είχαμε συνηθίσει. Και κάπως μας βγήκε. Μακάρι να μας βγαίνει πάντα και να σκορπάμε γέλιο.
Πιστεύεις ότι έχεις αλλάξει κάτι στην ελληνική τηλεόραση;
Μου φαίνεται πολύ αλαζονικό να το πω. Επίσης, ποτέ μου δεν σκέφτηκα ότι πάμε να αλλάξουμε κάτι στην τηλεόραση και ποτέ μου δεν σκέφτηκα ότι μόνο εγώ είμαι διαφορετική. Πιστεύω ότι και τα κορίτσια που κάνουν στα άλλα κανάλια τις εκπομπές τους είναι πολύ διαφορετικές. Απλώς, αντιλαμβάνομαι, ότι στο κομμάτι της εμφάνισης υπήρχε για καιρό κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό του κόσμου. Αλλά και πάλι δεν μπορώ να πω ότι λόγω αυτού αισθάνθηκα ότι κάνω κάτι διαφορετικό. Αυτό το αισθάνθηκα σε συγκεκριμένες εκπομπές, όταν πέρσι αφιερώσαμε μια εκπομπή με το σύνθημα “σιγά μη φοβηθώ” την ημέρα της δίκης για τον Παύλο Φύσσα και μετά μας έστελναν μηνύματα οι φίλοι του με μεγάλη αγάπη. Ή όταν κάναμε μια εκπομπή για την ιστορία μιας ντραγκ κουήν ή μιας τρανς γυναίκας που διεκδικούσε να βλέπει το παιδί της. Γενικά, χαρούμενοι αισθανόμασταν όταν αγγίζαμε θέματα που μια πρωινή εκπομπή δεν ήταν συνηθισμένο να αγγίζει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα παίξουμε θέματα ή στήλες που έχουμε μάθε να βλέπουμε. Όλα είναι απαραίτητα και αναγκαία. Ο τρόπος του καθενός τα κάνει διαφορετικά. Είναι ωραία να υπάρχει ποικιλία στις εκπομπές και να επιλέγει ο τηλεθεατής ό,τι του αρέσει. Νομίζω πάντως πως έχουμε φτάσει στην εποχή που χρειαζόμαστε περισσότερη αντιπροσώπευση, γιατί ο κόσμος έχει πλέον την ανάγκη να ταυτίζεται περισσότερο και να βλέπει ότι όλοι μπορεί να έχουν θέση στην τηλεόραση, όπως και όλοι πρέπει να έχουν θέση στην κοινωνία.
Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν κάποιοι/ες που σχολιάζουν αρνητικά αυτή την αντιπροσώπευση, κοροϊδεύοντας άτομα και χλευάζοντάς τα για τις ταυτότητές τους, τον σωματότυπό τους κλπ. Τα παραδείγματα πολλά και πρόσφατα.
Δυστυχώς, τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν ανάμεσά μας. Ωστόσο, δεν θεωρώ ότι χρήζουν πολέμου. Πιστεύω πως οι άνθρωποι αυτοί χρήζουν κατανόησης – γιατί σίγουρα υπάρχει κάποιο θέμα για να είναι ρατσιστές. Μου φαίνεται τρελό να είσαι ρατσιστής με κάτι που τυχαία δεν είσαι εσύ. Γιατί μιλάμε για τύχη. Τυχαία δεν γεννήθηκα εγώ λεσβία, όπως τυχαία δεν γεννήθηκα με καστανά μάτια. Όλα είναι τυχαία στη φύση. Μου φαίνεται κουτό να περνάμε τη ζωή μας κρίνοντας τους άλλους γύρω μας. Πρέπει να είναι πολύ άδεια η ζωή κάποιου. Αυτό βέβαια με κάνει να πιστεύω ότι όλοι οι λογικοί άνθρωποι που ονειρευόμαστε έναν δίκαιο κόσμο και έχουμε δημόσιο βήμα, πρέπει να μιλάμε και να τονίζουμε την έννοια της ελευθερίας ξανά και ξανά.
Δεν σε κουράζει όμως αυτό; Που καλείσαι να παίρνεις θέση δημόσια και να απαντάς στα χονδροφοβικά και λοιπά κακοποιητικά σχόλια που μπορεί να δέχεσαι;
Όχι. Τουλάχιστον, όχι ακόμη. Αντιθέτως, νιώθω περήφανη με το να μιλάω δημόσια γι΄αυτά τα θέματα, καταφέρνοντας ίσως να ξεκλειδώσω κάποιους ανθρώπους και να τους κάνω να δουν τα πράγματα διαφορετικά. Προτιμώ, δηλαδή, να κουράσω κάποιον που δεν έχει περάσει αυτό που έχουμε περάσει εμείς, παρά να μην μιλήσω καθόλου. Υπερθεματίζω γιατί υπάρχει όλη αυτή η κακοποίηση. Όταν βλέπω κορίτσια και αγόρια εκεί έξω που μπορεί να έχουν υποστεί μπούλινγκ για το σώμα τους βάζω τα κλάματα. Μου φαίνεται αδιανόητο που μια κοινωνία έχει οδηγήσει ένα άτομο να ντρέπεται για το σώμα του. Μου φαίνεται αδιανόητο που μια κοινωνία έχει οδηγήσει ένα γκέι ή τρανς παιδί να βρίσκεται στην ντουλάπα. Όταν αυτά τα συνειδητοποιώ, πέρα από το ότι τρομάζω, νιώθω και ένα χρέος να αξιοποιήσω το βήμα μου και να τους υπερασπιστώ και ως ένα άτομο που έχει υποστεί και το ίδιο μπούλινγκ. Αυτό, λοιπόν, που λέω και θα το λέω μέχρι να πεθάνω είναι: «όπως κι αν είσαι, όπως κι αν έχεις γεννηθεί αγάπα τον εαυτό σου. Είναι το μόνο σπίτι που έχεις σε αυτόν τον πλανήτη».
Ξέρω ότι σε αρκετές εκπομπές τα άτομα που σχολιάζουν έχουν κάποιους -συγκεκριμένους- ρόλους, όπως αυτός του κομψά ομοφοβικού. Στη δική σου υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο;
Όχι και ούτε μας ζητήθηκε ποτέ. Αυτό που λες, πάντως, το έβλεπα και εγώ ως τηλεθεάτρια. Θυμάμαι ανθρώπους σε εκπομπές να παίρνουν θέση υπέρ της ομοφοβίας ή της χονδροφοβίας για να γίνει ντόρος. Ευτυχώς, δεν μου έχει συμβεί γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις σίγουρα θα αντιδρούσα. Δηλαδή αν κάποιος στην εκπομπή μου έβγαινε και έλεγε «εντάξει, με τους γκέι φτάνει», δεν θα κρατούσα την ψυχραιμία μου.
Σοβαρά κοινωνικά ζητήματα, όπως το metoo, ανάγκασαν τις ψυχαγωγικές εκπομπές να ακολουθήσουν ένα πιο ενημερωτικό μονοπάτι. Δυστυχώς, όμως, είδαμε και περιπτώσεις που εκπομπές εκμεταλλευτήκαν εμμονικά αυτές τις καταστάσεις για να κάνουν νούμερα. Εσύ πώς το διαχειρίστηκες όλο αυτό;
Εμείς ως εκπομπή ασχοληθήκαμε με το metoo στον χώρο του θεάματος. Ωστόσο, θεωρώ ότι το διαχειριστήκαμε με μια διακριτικότητα, γιατί ακριβώς δε θέλαμε να πατήσουμε πάνω στον πόνο του άλλου για να κάνουμε νούμερα. Δε λέω ότι το έκαναν κάποιες εκπομπές, αλλά ότι εμείς δεν το κάναμε. Θεωρώ ότι σε αυτές τις περιπτώσεις είναι σωστό να δίνουμε την είδηση, να δίνουμε χρόνο και χώρο στα φερόμενα ως θύματα και μετά να αφήνουμε τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους. Κάποια στιγμή πέρυσι κατάλαβα ότι εμείς στην τηλεόραση κάναμε περισσότερο θόρυβο από τους ανθρώπους που έχουν βιώσει όλα αυτά τα περιστατικά. Εκεί είπα «φτάνει». Εμείς πρέπει να ακουγόμαστε μέχρι εκεί που πρέπει. Οπότε βάλαμε ένα φρένο για να μην συμβεί αυτή η εκμετάλλευση που ανέφερες.
Είναι η Δανάη Μπάρκα μία σύμμαχος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας;
Σημαία έπρεπε να είμαι (χαχα). Αν και μου κλωτσάει λίγο ο όρος, γιατί δημιουργεί μια απόσταση. Είμαστε όλοι το ίδιο. Δεν αισθάνομαι σύμμαχος της κοινότητας αλλά μέσα σ΄αυτή. Φυσικά, επειδή τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα έχουν πέσει πολλές φορές θύματα χλευασμού, χρειάζονται περισσότερη αγάπη και υποστήριξη. Όπως και το να μη δίνουμε βήμα σε αυτούς που τους χλευάζουν. Δυστυχώς, σ΄αυτό είμαστε πίσω. Ακόμα θα ακούσουμε ανθρώπους δημόσια που θα κάνουν χιούμορ με τους γκέι. Ακόμα θα δούμε σίριαλ και παραστάσεις που μετατρέπουν τους ανθρώπους σε καρικατούρες. Όσο υπάρχει αυτό, δυστυχώς, μένουμε πίσω.
Θέλω να μου μιλήσεις λίγο και για τα όνειρά σου.
Το μεγάλο μου όνειρο είναι να σταματήσουμε να παλεύουμε για τα αυτονόητα. Ένα άλλο όνειρό μου είναι να μην πεθαίνουν οι άνθρωποι μόνοι τους. Αυτό με φοβίζει και με στενοχωρεί πολύ. Θα ήθελα πολύ, επίσης, στο μέλλον να ασχοληθώ με τα παιδιά και την τρίτη ηλικία – οι δύο ηλικίες που μας έχουν περισσότερο ανάγκη. Όπως βλέπεις όλα μου τα όνειρα έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους.
Τι σε εκνευρίζει να σε ρωτούν σε μια συνέντευξη;
Δεν με εκνευρίζει κάτι. Βαριέμαι, ωστόσο, όταν μιλάω για τα αυτονόητα και να απαντάω σε ερωτήσεις «αγαπάς τον εαυτό σου;». Γιατί είναι οριακά ρατσιστικός δρόμος. Δεν νομίζω να έχει ρωτήσει κανείς την Αντζελίνα Τζολί, αν αγαπάει τον εαυτό της. Τη Lizzo όμως γιατί τη ρωτούν; Αυτά με ενοχλούν. Γιατί κάπως υποχθόνια είναι σαν να λες ότι «εσύ δεν πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου». Τι λες αγάπη μου; Επίσης, ποτέ δεν θα δεις να κάνουν τέτοιες ερωτήσεις σε κάποιον άνδρα.
Τι θα ήθελες να πεις στα άτομα που θα διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη;
Να μην αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους ως διαφορετικό, αλλά ως μοναδικό. Ο εαυτό μας είναι το μόνο σπίτι που έχουμε σε αυτό το πλανήτη και γι΄αυτό και είναι ωραίο να το φροντίζουμε και να το αγαπάμε και να το στηρίζουμε. Θα ήθελα να τους πω, επίσης, ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα. Να χαμογελάτε πάντα.
Πώς θες να κλείσουμε;
Θα ήθελα πολύ κάποιος/α, αφού διαβάσει αυτή τη συνέντευξη να κλείσει το περιοδικό, να βγάλει μια πολύ ωραία φωτογραφία με ένα τεράστιο χαμόγελο, να τη βάλει φόντο στο κινητό του και στα δύσκολα να σκέφτεται πόσο όμορφος/η είναι χαμογελαστός/ή.
