Συνέντευξη έδωσε ο Γιώργος Καπουτζίδης στο περιοδικό Down Town, σχολιάζοντας τη σειρά “Εθνική Ελλάδος”, τον gay ρόλο που υποδύεται αλλά και την απόφαση του Mega Kύπρου να κόψει μια σκηνή από τη σειρά.
Μιλώντας προηγουμένως για ελευθερία, πες μου, πώς αντέδρασες όταν έμαθες ότι το Mega Κύπρου επενέβη στο 7ο επεισόδιο και έκοψε αυθαίρετα μία σκηνή, για την οποία έγινε τόσος σάλος σε Κύπρο και Ελλάδα;
Δεν αντέδρασα. Από τη στιγμή που αποφάσισα να γράψω αυτή τη σειρά, είπα ότι σε όλη τη διάρκεια του χρόνου θα κρατήσω την ψυχραιμία μου. Πρέπει να είμαι αποφασισμένος γι’ αυτά που έχω να πω και να γράψω και, από την άλλη, να είμαι ψύχραιμος γι’ αυτά που έχω να ακούσω. Δεν εκνευρίστηκα, ούτε έγινα «έξαλλος», όπως αδίκως γράφτηκε από κάποιους. Δεν επικοινώνησα καν με το Mega Κύπρου! Μίλησα με το Mega Ελλάδος, λίγες μέρες μετά, και έμαθα ότι εκείνοι ζήτησαν από την παραγωγή μας μία κόπια χωρίς αυτή τη σκηνή, με τη φοβερή και τρομερή ζωγραφιά. Κι ο λόγος ήταν, σε περίπτωση που παίξει κάποια στιγμή η «Εθνική Ελλάδος» επανάληψη σε κάποια απογευματινή ώρα, να μπορεί να γίνει χωρίς να υπάρξει πρόβλημα από το ραδιοτηλεοπτικό. Επομένως, το Mega Ελλάδος έδωσε στο Mega Κύπρου την κόπια με την κομμένη σκηνή, γνωρίζοντας ότι η σειρά στην Κύπρο προβάλλεται σε απογευματινή ώρα, στις 19.30. Εκεί η νομοθεσία και τα πρόστιμα είναι πολύ πιο αυστηρά. Επομένως, δεν έκοψε το Mega Κύπρου τη σκηνή… Αυτή είναι η αλήθεια. Από εκεί και πέρα, χαίρομαι πολύ! Και χαίρομαι γιατί με βάση αυτό το περιστατικό, ξεκίνησε στην Κύπρο μία συζήτηση ουσιαστική: «Γιατί να λογοκρίνουμε κάποια πράγματα; Γιατί να μην αφήνουμε κάποια άλλα να ειπωθούν;». Έγραψε ένα πολύ ωραίο κείμενο ο Λεόντιος Φιλοθέου, με τον οποίο συμφωνώ απόλυτα. Είπε ότι αφήνουμε στα παιδιά μας να δούνε πράγματα τα οποία δεν θα έπρεπε να δουν και αυτό είναι κάτι το οποίο, ναι, έχει μία σκληρότητα, αλλά είναι και κάτι το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ξεκινήσει μία κουβέντα με τα παιδιά στο σπίτι. Να ειπωθούν κάποια πράγματα και να εξηγηθούν όπως πρέπει! Να τους πούμε για τον σεβασμό, για το πώς πρέπει να είμαστε απέναντι στους συνανθρώπους μας, για το περιβόητο bullying… Να αρχίσει μία υγιής κουβέντα. Στην Κύπρο, με την αφορμή αυτή, άρχισε!
Πιστεύεις ότι διαφέρει η Ελλάδα με την Κύπρο κοινωνικά;
Η Κύπρος είναι πιο κλειστή κοινωνία και πιο συντηρητική. Αλλά και πιο ψύχραιμή! Πιστεύω ότι πρέπει να αφήσουμε την Κύπρο να συζητήσει αυτό το θέμα, έτσι όπως άρχισαν. Δεν βοηθούν οι κραυγές από την Ελλάδα, ούτε οι παρεμβάσεις. Εμείς δεν είμαστε τόσο ήρεμοι, είμαστε της φασαρίας. Στην Κύπρο γίνεται πιο σωστή δουλειά.
Γιατί επέλεξες να υποδυθείς έναν gay ρόλο;
Πολλές φορές το κοινό μπερδεύει τους ρόλους και τους ταυτίζει με τις πραγματικές ζωές των ανθρώπων που τους υποδύονται… Δεν με απασχόλησε και δεν με απασχολεί καθόλου αυτό – σχετικά με τη συζήτηση, των gay, των straight κλπ. Έχω μία διαφορετική νοοτροπία από αυτή που επικρατεί στην Ελλάδα. Νιώθω ότι πρέπει να φτάσουμε στο σημείο που, αν κάποιος είναι gay ή όχι, δεν θα είναι θέμα συζήτησης! Ούτε σε καφετέριες, ούτε σε κομμωτήρια, ούτε σε τηλεοπτικά πάνελ, ούτε στο ίντερνετ, ούτε πουθενά! Εγώ αυτό πρεσβεύω.
Εσύ. Η σημερινή κοινωνία όμως;
Δεν με ενδιαφέρει πού είναι η κοινωνία. Ξέρω πού είμαι εγώ! Κι αυτό το σίριαλ το γράφω εγώ, δεν το γράφει η κοινωνία. Αυτός είναι και ο λόγος που, ενώ υποδύθηκα έναν gay χαρακτήρα, δεν βγήκα από το πρώτο επεισόδιο να πω: «γεια σας, ο Χρήστος Μελίτης είναι gay!». Δεν έχω δει ποτέ κανένα straight χαρακτήρα, σε καμία σειρά και σε καμία ταινία να ανακοινώνει από την πρώτη σκηνή, ότι είναι straight! Γιατί να πρέπει ο gay χαρακτήρας να το ανακοινώσει; Το μάθατε πιο μετά, πολύ φυσιολογικά και απλά. Κάποιοι άνθρωποι είναι straight και κάποιοι άλλοι είναι gay. Τόσο απλά και τόσο φυσιολογικά! Για μένα αυτό που είναι απολύτως αφύσικο, για να μην πω ηλίθιο, είναι να ασχολείται κάποιος με τη σεξουαλικότητα των άλλων. Από κάτι τέτοιες «αθώες» ενασχολήσεις, έχει γεννηθεί και το bullying, από κάτι τέτοιες «αθώες» ενασχολήσεις έχουν προκληθεί ακόμα και εγκλήματα. Αυτό πιστεύω, κι από τη στιγμή που πιστεύω αυτό και έτσι αντιμετωπίζω τον κόσμο, έτσι θα το γράψω. Το πώς θα το εισπράξει ο άλλος είναι δικός του λογαριασμός. Και σχετικά με τους γκέι χαρακτήρες, από τη δεκαετία του ‘60 τους γνωρίσαμε μέσα από τις ταινίες και, πλέον, πρέπει να δείξουμε κάτι άλλο. Όχι ότι δεν υπάρχει και ο τόσο χαρούμενος και πολύχρωμος gay χαρακτήρας. Υπάρχει. Και καλά κάνει και υπάρχει. Και έχει και το δικαίωμα να φοράει κι ό,τι θέλει. Αλλά το να παρουσιάζουμε μόνο αυτόν το γκέι χαρακτήρα, πενήντα χρόνια τώρα, είναι πια ανήκουστο, δείχνει έλλειψη φαντασίας και άρνηση στην εξέλιξη.
