«Eίναι προτιμότερο να μεγαλώνει ένα παιδί με δύο γκέι γονείς, παρά σε ένα τέτοιο ίδρυμα».
Σοκαρισμένη φαίνεται να είναι η ελληνική κοινή γνώμη, μετά τις αποκαλύψεις για τις συνθήκες και τα όσα βιώνουν τα παιδιά που φιλοξενούνται στις δομές της «Κιβωτού του Κόσμου». Το σχήμα άλλωστε ήταν τέλειο. Ένας Έλληνας (πατρίς) ιερέας (θρησκεία) με μία οργάνωση που έχει ως στόχο τη φροντίδα των παιδιών (οικογένεια).
Το τρίπτυχο του «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» στη χώρα μας ήταν ανέκαθεν συνυφασμένο με το δικαίωμα στη γονεϊκότητα. Ένα δικαίωμα από το οποίο, όπως καταλαβαίνετε, αποκλείονται τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα στη χώρα μας.
Και αυτό το σημειώνω, γιατί διαβάζω αρκετά σχόλια που – με αφορμή τις καταγγελίες για την Κιβωτό – σπεύδουν να τονίζουν ότι «είναι προτιμότερο να μεγαλώνει ένα παιδί με δύο γκέι γονείς, παρά σε ένα τέτοιο ίδρυμα».
Για να είμαι ειλικρινής, ως ΛΟΑΤΚΙ+, δεν αισθάνομαι άνετα με το παραπάνω σχόλιο. Φυσικά και είναι προτιμότερο ένα παιδί να μεγαλώνει με γονείς που το αγαπούν και το προσέχουν, από το να ζήσει τις συνθήκες ενός ιδρύματος. Είναι προτιμότερο, όμως, ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό προσανατολισμό των γονέων.
Γιατί όταν τίθεται σε αυτή τη βάση (όπως το παραπάνω σχόλιο) είναι σαν να συγκρίνουμε δύο αρνητικές καταστάσεις και να επιλέγουμε αυτή που αναγνωρίζουμε ως «μικρότερο κακό».
Η (από)ιδρυματοποίηση στη χώρα μας είναι ένα τεράστιο ζήτημα που φυσικά και περνάει από την αναγνώριση γονεϊκότητας σε περισσότερα άτομα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι η αναγνώριση αυτή πηγάζει από το δικαίωμα που (πρέπει να) έχουμε ως ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα στο να κάνουμε οικογένεια (όπως δηλαδή και όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός) και όχι επειδή κάποιοι μας θεωρούν ως το «λιγότερο κακό».
Αυτό είναι και το μεγαλύτερο – κατά τη γνώμη μου – λάθος που κάνουμε, όταν μιλάμε για το μεγάλωμα των παιδιών. Χρησιμοποιούμε ως κριτήριο τις ταυτότητες των ανθρώπων (αν είναι στρέιτ, γκέι, cis, τρανς ή ό,τι) και όχι την ικανότητά τους να προσφέρουν ένα ασφαλές περιβάλλον.
