Η ρητορική μίσους είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Πολιτικοί, εκπρόσωποι της Εκκλησίας και δήθεν διανοούμενοι, φτύνουν απερίφραστα και άκοπα ο,τιδήποτε εναντιώνεται στις νόρμες τους. Είναι λογικό, λοιπόν, να υπάρχουν και φωνές που ξεμπροστιάζουν αυτές τις εμετικές δηλώσεις, μέσα από άρθρα και αναλύσεις. Ταυτόχρονα, υπάρχουν και εκείνοι που διαφωνούν με την αναπαραγωγή των απαράδεκτων αυτών θέσεων, υποστηρίζοντας ότι κάθε κίνηση αντίδρασης δίνει ακόμα περισσότερη δύναμη και δημοτικότητα στους καταπιεστές. Η πραγματικότητα, όμως, δεν είναι ακριβώς αυτή.
Η κούρασή μας απέναντι σε κάθε λογής μισάνθρωπη δήλωση, είναι απόλυτα φυσιολογική. Από νεαρή ηλικία, βιώνουμε έναν πόλεμο ενάντια σε αυτό που είμαστε. Είναι λογικό, λοιπόν, να μη θέλουμε να ακούμε άλλο τη “γνώμη” κάθε αδαή που θέλει να μας φιμώσει. Έτσι, μια από τις ενστικτώδεις αντιδράσεις μας είναι η αγανάκτηση, αλλά και η αποστροφή. Θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε, χωρίς να δίνουμε σημασία σε επαναλαμβανόμενες φράσεις μίσους. Αυτή είναι μια στάση αυτοσυντήρησης και επιβίωσης, μιας και δεν μπορούμε να καταναλώνουμε την πολύτιμη ενέργειά μας, ασχολούμενοι με τις συνεχείς προσπάθειες κατάργησης της αξιοπρέπειάς μας. Η απαξίωση μας για τις κουταμάρες κάθε μισογύνη, σεξιστή, ομοφοβικού και πάει λέγοντας, λειτουργεί. Μέχρι ένα σημείο, όμως.
Η αναπαραγωγή ειδήσεων ή και δηλώσεων που θίγουν την υπόστασή μας, δε δίνει βήμα μονάχα σε εκείνους που τις δημιούργησαν. Είναι και μια ευκαιρία για εμάς, προκειμένου να αντιδράσουμε σε αυτά. Απαντώντας ψύχραιμα και με επιχειρήματα στα κακώς κείμενα που βιώνουμε τόσα χρόνια, δίνουμε το παρόν και υπενθυμίζουμε την ύπαρξη μας. Με το να χαρακτηρίζουμε τα πρόσωπα που μας καταπιέζουν ως γραφικά, ψεκασμένα, ηλίθια και ανάξια προσοχής, πέφτουμε στην παγίδα που εκείνα κατασκεύασαν. Λειτουργώντας αφοριστικά σε αφορισμούς, γινόμαστε ίδιοι με εκείνους που δε θέλουμε να μοιάσουμε.
Είναι δύσκολο να βρισκόμαστε σε διαρκή επαγρύπνηση για ο,τιδήποτε απειλεί το είναι μας. Από την άλλη, η πλήρης απόσταση από άτομα που θέλουν να εισβάλλουν στον χώρο μας, είναι ένδειξη φυγής και αποδοχής των λεγόμενών τους. Δε χρειάζεται να απαντάμε σε όλους. Μπορούμε να κρατάμε ουδέτερη στάση προφυλάσσοντας τον εαυτό μας, και ταυτόχρονα να αντιδράμε σθεναρά, όποτε έχουμε τη δύναμη. Μια ισορροπημένη και υπολογισμένη θέση απέναντι στον κίνδυνο, είναι το κλειδί για την καθημερινή μας ελευθερία.
