Αν με ρωτήσεις τι είναι αυτό που θυμάμαι από τα μαθήματα ιστορίας των σχολικών μου χρόνων, θα σου αναφέρω αποσπασματικά γεγονότα που σχετίζονται με γνωστές προσωπικότητες.
Γενικότερα, έχουμε την τάση να θυμόμαστε γεγονότα στα οποία εμπλέκονται συγκεκριμένα πρόσωπα. Αυτά είναι που μας βοηθούν να τα ανακαλέσουμε στη μνήμη μας και εξασφαλίζουν ώστε να μην περάσουν στη λήθη.
Η ανθρώπινη μνήμη, βλέπεις, είναι αδηφάγα, ικανή να ξεχάσει ακόμα και το πιο αποτρόπαια εγκλήματα. Δεν μπορεί όμως να ξεχάσει πρόσωπα, ειδικά όταν υπάρχουν τόσα άλλα που τα θυμούνται.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και η δολοφονία του Ζακ, η δολοφονία της Ζackie. Πέρα από κάθε άλλο, η προσωπικότητα αυτού του ανθρώπου είναι που δεν μας αφήνει να ξεχάσουμε το τι έχει συμβεί. Κι ούτε θα μας επιτρέψει να το ξεχάσουμε στο μέλλον.
Γι΄αυτό ακριβώς και νευριάζω με την πρόταση που έγινε χθες δεκτή από το δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας, για τη δημιουργία ενός (γενικού) μνημείου κατά του μίσους, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας. Ένα μνημείο δηλαδή χωρίς όνομα, που δε θα μας θυμίζει τίποτα συγκεκριμένο, αφού δε θα αναφέρεται σε κανένα συγκεκριμένο πρόσωπο.
https://avmag.gr/113598/to-dimotiko-symvoylio-aperripse-ti-metonomasia-tis-odoy-gladstonos-se-odo-zak-kostopoyloy/
Θα μου πεις, είναι λογικό που το δημοτικό συμβούλιο πήρε αυτή την απόφαση.
Γιατί ένα μνημείο σαν κι αυτό θα μιλά πιθανότατα για το μίσος, όχι όμως για τα θύματα του και κυρίως όχι για τους θύτες του.
Γιατί ένα μνημείο σαν κι αυτό δεν θα αναφέρεται συγκεκριμένα στη δολοφονία της 21ης Σεπτεμβρίου του 2018, άρα ούτε στον Ζακ αλλά ούτε και στους δολοφόνους του.
Αν τώρα αναλογιστείς ότι οι δολοφόνοι του Ζακ ήταν οι “νοικοκυραίοι”, η αστυνομία και τα φασιστικά αντανακλαστικά των Αθηναίων που έβλεπαν έναν άνθρωπο να λιντσάρεται και δεν έκαναν τίποτα, ίσως καταλάβεις γιατί προτιμήθηκε ένα μνημείο για το μίσος κι όχι ένας δρόμος ή έστω ένα μνημείο για τον Ζακ.
Υ.Γ. Με δρόμο ή χωρίς, εμείς θα συνεχίσουμε να θυμόμαστε!
