Κάθε φορά που καλούμαι να ψηφίσω με πιάνει πάντα ένας έντονος προβληματισμός. Προβληματισμός που δεν έχει να κάνει τόσο με το πρόσωπο που θα έχει την τύχη να κερδίσει την πολύτιμη ψήφο μου (ή όπως το λέει η γιαγιά μου «τον ψήφο»), αλλά που σχετίζεται με τα κριτήρια εκείνα που θα χρησιμοποιήσω για να βγάλω την εκλογική μου «ΣΤΑΡ ΕΛΛΑΣ».
Εντάξει, το πάλαι ποτέ γνωμικό που ακούω κατά καιρούς και θέλει να ψηφίζω με γνώμονα «το καλό του τόπου μου» (τοπικό ή εθνικό ή ευρωπαϊκό) το βρίσκω κομματάκι αναχρονιστικό ή στην καλύτερη σουρεαλιστικό. Όχι γιατί δεν αντιλαμβάνομαι ή δεν υποστηρίζω την φονταμενταλιστική αξία της κοινοπραξίας, τουναντίον. Απλώς γιατί –με μια διάθεση ενδοσκόπησης- δεν γνωρίζω ποιο είναι αυτό το καλό, ώστε να επιλέξω και αυτόν που το εκφράζει. Και για να σε προλάβω, για να μη νομίζεις ότι είμαι κάποιος αδαής και οπαδός του «ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας» (έμφαση στο τελευταίο), σου λέω πως στις μέρες μας απαιτείται μια ομάδα έμπειρων κοινωνιολόγων-ψυχολόγων –ιατρών (διαφόρων ειδικοτήτων) για να αποφανθούν για αυτό το «κοινωνικό βέλτιστο». Οπότε μόνος μου μάλλον είμαι κομματάκι χαμένος.
Η επόμενη λοιπόν επιλογή είναι να χρησιμοποιήσω τη μέθοδο της ταύτισης. Να επιλέξω δηλαδή αυτόν που ταυτίζεται περισσότερο με τα δικά μου πιστεύω και με τις δικές μου αντιλήψεις. Με αυτόν τον τρόπο μετατοπίζω τον κέρσορα από το συλλογικό «καλό του τόπου», στο εγωιστικό «καλό δικό μου». Βέβαια για να αποφύγω τις παρεξηγήσεις, μιλώντας για το «δικό μου καλό» δεν εννοώ τις υποσχέσεις ρουσφετικού χαρακτήρα που θα μου τάξουν οι εκάστοτε ψηφοθηρικοί μνηστήρες. Αλλά για τα προβλήματα που με απασχολούν πρώτα ως αυτόνομο κοινωνικό μέλος και μετά ως ένα επιπλέον κομμάτι μιας απρόσωπης κοινωνικής μάζας.
Για τους έξυπνους και τους ενημερωμένους αυτά τα δύο είναι ταυτόσημα. Τα θέλω μου όσο και προσωπικά κι αν είναι δεν είναι μοναδικά. Σίγουρα αναφέρονται και σε χιλιάδες άλλα άτομα που ζουν στις ίδιες ακριβώς συνθήκες, όπως και εγώ. Που θέλουν να βελτιώσουν τη ζωή τους όπως και εγώ. Επομένως η επιλογή αυτή ξεκινά κάπως αυτοαναφορικά καταλήγει όμως με έναν καθολικό χαρακτήρα.
Με βάση το παραπάνω σκεπτικό και μιας και αυτοπροσδιορίζομαι ως ένας σκεπτόμενος νεαρός ομοφυλόφιλος άνδρας, είναι απόλυτα λογικό να επιθυμώ ομοφυλόφιλα άτομα σε διάφορες πολιτειακές-κυβερνητικές και λοιπές θέσεις εξουσίας.
Όχι αποκλειστικά γιατί θα προσπαθήσουν να κάνουν την κοινωνία ένα gay προτεκτοράτο (πολύχρωμες πόλεις γεμάτες με glitter) αλλά γιατί προφανώς θα μπορέσουν να καταλάβουν καλύτερα ότι χρειάζεται να φροντίσουν περισσότερο τις λεγόμενες κοινωνικές μειονότητες (μιας και οι ίδιοι θα ανήκουν σε μία). Όπως είναι η LGBT μειονότητα, η μειονότητα των μεταναστών, η μειονότητα των ΑΜΕΑ, η συνεχώς αυξανόμενη «μειονότητα» των φτωχών και άπορων και κυρίως η μειονότητα των αγανακτισμένων πολιτών. Με αυτόν τον τρόπο θα μειωθούν οι ανισότητες που μας διαχωρίζουν και ίσως θα είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε πλέον ποιο είναι το καλό ετούτου εδώ του τόπου.
