Η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Δεκεμβρίου, σε ανάμνηση της υπογραφής της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 10 Δεκεμβρίου 1948. Όραμα των εμπνευστών της, ένας κόσμος με δικαιώματα και ελευθερίες χωρίς διακρίσεις.
Αλήθεια, πόσο μακριά πιστεύετε ότι βρισκόμαστε απ’ την υλοποίηση αυτού του οράματος και ποια είναι αυτά τα δικαιώματα, που εμείς οι ΛΟΑΤΚΙ+ έχουμε να γιορτάσουμε;
Κάθε φορά που κάνω αυτή την ερώτηση, πάντα θα βρεθεί κάποιος/α που θα μου επισημάνει “ότι δεν πρέπει να τα βλέπω όλα υπό το πρίσμα της ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητας” ή “ότι υπάρχουν κι άλλες κοινωνικές ομάδες, που στερούνται δικαιωμάτων”. Και πάντα εγώ χάνω την ψυχραιμία μου. Όχι γιατί αδυνατώ να (αντ)απαντήσω σε τόσο χαζά σχόλια – κάθε άλλο – αλλά, γιατί εξακολουθώ να σοκάρομαι με τους ανθρώπους που τα έχουν όλα και ζητούν από εμάς, που δεν έχουμε καν τα μισά, να κάνουμε υπομονή ή να μην ζητάμε περισσότερα, γιατί άλλοι έχουν σειρά τώρα.
Λες και τα δικαιώματα είναι ένα καρβέλι ψωμί που πρέπει να το μοιράσουμε για να ταΐσουμε τους περισσότερους, αδιαφορώντας αν κάποιοι δεν έχουν φάει για καιρό. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, όμως, είναι μια απόλυτη έννοια και αναφέρονται στον καθένα και την καθεμιά από εμάς ξεχωριστά. Γι΄αυτό κι όταν υπάρχουν άτομα που τα στερούνται κι εσύ ζητάς απ΄αυτά τα άτομα να μην κάνουν τόση φασαρία διεκδικώντας τα, είσαι απλά ηλίθιος. Είτε είσαι φίλος, συγγενής είτε μια εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση.
Σήμερα είναι (αυτή) η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και εγώ ως ΛΟΑΤΚΙ+ έχω να γιορτάσω λιγότερα απ΄ότι ο περισσότερος κόσμος. Δεν μπορώ να παντρευτώ, να κάνω οικογένεια, να κυκλοφορώ ανοιχτά και ελεύθερα χωρίς να κινδυνεύω κ.ο.κ.
Σήμερα, λοιπόν, που είναι αυτή η μέρα, για ποια δικαιώματα μου μιλάς;
