Τα μάτια του ήταν κόκκινα-πόσες ώρες πρέπει να έκλαιγε! Μέσα στην ψυχή του είχαν μαζευτεί τόσα παράπονα , τόσα γιατί αναπάντητα. Η εφηβική του ευαίσθητη ψυχή δικαιολογούσε τα κρυφά γέλια των συμμαθητών, τα ‘’αθώα’’ τους πειράγματα , τα κατά λάθος σπρωξίματα. Σε όλους έδειχνε πάντα την εντύπωση του ‘’δυνατού’’ , αλλά η καρδιά του μόνο γνώριζε τον πόνο που ένοιωθε.
Οι γονείς του υποψιαζόντουσαν, δεν ήταν σίγουροι. Ο πατέρας του πάντα τον φόβιζε γιατί τον είχε ακούσει να λέει ότι ο γιος του δε θα ήθελε να είναι μία ‘’αδελφή’’. Η μητέρα του και πάλι ως πιο ευαίσθητη με αυτό το ένστικτο που θα πρόσταζε η μητρική της φύση, ίσως να τον ένοιωθε περισσότερο. Ήθελε από καιρό να τους μιλήσει, να τους πει ότι δεν είναι εγκληματίας, ούτε έμπορος ναρκωτικών, ούτε ληστής κάποιας μεγάλης τράπεζας. Απλώς, η αγάπη του ήταν λίγο διαφορετική. Χωρίς κομπλεξισμούς, χωρίς ενοχές, χωρίς τα ενοχικά σύνδρομα μίας ολόκληρης κοινωνίας. Ήθελε να τους μιλήσει, θα βρει το θάρρος να το κάνει.
Ήταν στην κουζίνα. Ξαφνικά, έπεσε το μάτι του σε ένα μαχαίρι. Ήθελε- πώς το σκέφτηκε αυτό- να το πάρει και να το χώσει με δύναμη στην καρδιά του- σάμπως η ψυχή του δεν είχε ματώσει από το φόβο εκείνης της αγάπης που πίστευε ότι θα χάσει, εκείνης της πόρτας που τρεμόπαιζε και πίστευε ότι θα κλείσει; Δεν το έκανε-ευτυχώς. Την τελευταία στιγμή σκέφτηκε ότι πρέπει να ζήσει και να βρει σε αυτή την ευτυχία, τη γαλήνη που τόσο αποζητά.
Στον ύπνο του πολλές φορές ξυπνούσε και ήταν κάθιδρος. Έβλεπε να έρχονται καταπάνω του και να του λένε ‘’εσύ δε θα αγαπήσεις, δε θα ερωτευτείς, δεν έχεις δικαίωμα να βιώσεις τη συντροφικότητα’’. Όταν ξυπνούσε, δεν έβλεπε γύρω του κανέναν όμως.
Δεν ήθελε να βλάψει κανέναν , δεν ήθελε. Δεν ήταν κακός άνθρωπος , εγκληματίας, καταχραστής, δεν ήταν. Μόνο να αγαπήσει ήθελε. Και με αυτό το παράπονο ξυπνούσε και κοιμόταν: Γιατί να μην μπορεί να έχει αυτό το δικαίωμα; ‘’
17 Μαΐου, Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας
Μαρία Σκαμπαρδώνη
