Δυσκολεύτηκα μια ολόκληρη ζωή με αυτή τη λέξη και αυτό που εκπροσωπεί. Από παιδί ήμουν ανίκανος να αισθανθώ περήφανος για μένα ή για τα κατορθώματά μου.
του Γιώργου Περρή
Μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω το γιατί, ανεξάρτητα από τα οικογενειακά τραύματα της παιδικής μου ηλικίας. Ώσπου κάποια στιγμή κατάλαβα: ήταν αυτή η βία που με ακολουθεί από παιδί για αυτό που είμαι. Μπορεί να μην έχω φάει ξύλο, ωστόσο -όπως τόσοι πολλοί ανάμεσά μας- έχω ίσως δεχτεί το πιο σοβαρό χτύπημα από όλα: με έχουν κάνει να αισθανθώ ντροπή για τον εαυτό μου.
Τα κρυφά γέλια, το κουτσομπολιό, η απομόνωση, ο χλευασμός και η περιφρόνηση έχουν υπάρξει καθημερινά πιάτα στο μενού των παιδικών μου χρόνων. Μεγάλωσα χωρίς να υπάρχει οπουδήποτε στην κοινωνία ένα πρότυπο κανονικότητας μίας ομόφυλης προσωπικότητας ή σχέσης. Στην τηλεόραση και τα περιοδικά έβλεπα μόνο κάποιες καρικατούρες που με έκαναν να ντρέπομαι ακόμα περισσότερο γι’αυτό που είμαι, αλλά και να φοβάμαι μήπως κατά βάθος είμαι εγώ ο ίδιος η καρικατούρα που μου προέβαλλαν. Χωρίς πρότυπο, χωρίς εκπαίδευση στα σχολεία, διαρκώς αναρωτιέσαι πού ανήκεις όταν είσαι διαφορετικός. Δεν χωράς πουθενά και μεγαλώνεις νομίζοντας ότι κάτι είναι μονίμως λάθος πάνω σου.
Ένα πράγμα μου είναι σαφές σήμερα και σε αυτό θέλω να σταθώ: δεν έχω καμία τάση να δείξω το δάχτυλο σε κάποιον, να γυρέψω ευθύνες ή να εκδικηθώ. Θέλω μόνο με το παράδειγμά μου να δείξω στο διπλανό μου ότι είμαστε απλά διαφορετικοί μεν, ισάξιοι δε. Δεν φταίει ούτε εκείνος, γιατί ούτε εκείνου του έμαθαν από κάπου να μην φοβάται το διαφορετικό και να το σέβεται. Απαιτώ την επιείκεια ως στάση ζωής στα πάντα γύρω μας και στους ανθρώπους, ίσως γιατί διαισθάνομαι πως μόνο έτσι θα αλλάξει κάτι πραγματικά. Με τα χρόνια απέβαλλα -νόμιζα- την ντροπή, ζούσα την ζωή μου κανονικά με όλους τους ανθρώπους γύρω μου και είχα την αίσθηση ότι το θέμα αυτό το είχα ξεπεράσει. Με μεγάλο σοκ πριν από τέσσερα χρόνια στις πρώτες μου ψυχαναλυτικές συνεδρίες ανακάλυψα ότι ακόμα στα 34 μου δεν είχα αποδεχτεί τη σεξουαλικότητά μου. Είχα μία μόνιμη υποκείμενη ντροπή μέσα μου.
Γι’αυτό και σήμερα αποφεύγω τις λέξεις «αποδοχή» και «ανοιχτόμυαλος». Δεν ζητάω να μου κάνει κάποιος κάποια χάρη και να με αποδεχτεί, ούτε να είναι ανοιχτόμυαλος γιατί πρέπει να κατανοήσει κάποιο κουσούρι μου. Πάνω από όλα δεν μου αρέσει ο όρος «ανοιχτά γκέι», κρύβει μία περιφρόνηση, ακόμα και υποτίμηση. Ειδάλλως, θα έπρεπε να σας συστήσω στον ανοιχτά Ισπανό φίλο μου και την ανοιχτά ξανθιά φίλη μου. Ζητάω μόνο να με δει ως απόλυτα ισάξιό του. Για μένα αυτός είναι και ο ορισμός ενός τέλειου κόσμου.
Όλοι τελείως διαφορετικοί, αλλά απόλυτα ίσοι. Αισθάνομαι τρομερά περήφανος όμως που ζω στη σημερινή εποχή. Που δεν διώκομαι για αυτόν που αγαπώ. Που οι άνθρωποι της γενιάς μου και οι νεότεροι έχουμε χτίσει μία εποχή διαφάνειας και κάθαρσης και συζητάμε ανοιχτά για αυτά τα ζητήματα. Γιατί έχουμε σαν αίτημα να επικοινωνούμε με την πραγματική αλήθεια του άλλου. Νομίζω πως όταν όταν κάποιος σου δείχνει ποιος πραγματικά είναι, αυτό είναι και το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να σου κάνει.
Σήμερα σας μιλάω για έναν και μοναδικό λόγο: γιατί με ενδιαφέρει έστω και ένας έφηβος εκεί έξω να αποδεχτεί τον εαυτό του άφοβα μία ώρα αρχύτερα και όχι στα 35 ή σε κάποιες περιπτώσεις και ποτέ. Γιατί θέλω να δω το παιδί αυτό αύριο ανθισμένο, ακέραιο και πλήρως έτοιμο να δημιουργήσει σταθερές σχέσεις στη ζωή του. Αν με το παράδειγμά μου μπορώ να καλύψω ένα κενό που δεν υπήρχε όταν μεγάλωνα εγώ, τότε πέρα από την ευθύνη μου στη μουσική, θα έχω εκπληρώσει και την ευθύνη μου απέναντι στην κοινωνία. Και γι’αυτό είμαι περήφανος. Πραγματικά περήφανος για όλους και όλες μας.
