Κάθε φορά που βλέπω γκέι φιλί στην τηλεόραση παθαίνω ένα out of body experience. Δηλαδή σαν να βγαίνει η ψυχή μέσα από το σώμα μου και μόλις τελειώνει η σκηνή να ξαναμπαίνει. Δεν ξέρω τι με πιάνει αλλά μια ανατριχίλα τη νιώθω, σα να μην πιστεύω στα μάτια μου.
Τηλεόραση vs πραγματικότητα
Δεν είναι εύκολο να προβληθεί κάτι τέτοιο στην ελληνική τηλεόραση. Δεν είναι εύκολο καν να προβληθεί στην ελληνική πραγματικότητα –τελεία. Όταν βλέπω γκέι φιλί στην τηλεόραση με πιάνει αυτό που νιώθω όταν φιλιούνται γκέι ζευγαράκια στον δρόμο. Σαν κάποιος περίεργος, κάθομαι και τα κοιτάω με τέτοιο χαμόγελο, που άμα γυρίσουν το βλέμμα τους προς εμένα τρέχω να κρυφτώ. Τόσο περίεργος φαίνομαι. Αλλά τι να κάνω; Λιώνει η καρδούλα μου όταν τα βλέπω στον δρόμο.
Όσα φιλιά και να δω, σαν να μην είναι αρκετό
Θα μου πεις πώς κάνεις έτσι; Δεν είναι κάτι φυσιολογικό; Ή τουλάχιστον δεν θα ‘πρεπε να είναι; Να μας περνάει απαρατήρητο; Έλα μου όμως που δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Όσα γκέι φιλιά και να έχω δει, σε όσες σειρές, ταινίες, πορνοταινίες, ή μερικά που έχω δώσει κι εγώ ο ίδιος, δεν ξέρω πότε θα σταματήσει να μου κάνει εντύπωση ένα γκέι φιλί στον δρόμο ή στην τηλεόραση. Λες και η ψυχή μου είναι παλιά, λες κι έρχεται από μια εποχή που αυτό το γκέι φιλί απαγορευόταν δια ροπάλου και το ‘χει άχτι να το βλέπει και να χαίρεται.
Και να φανταστείς διανύω τις αρχές των 20 μου
Έχω ζήσει αρκετό bullying και έχω φάει μπόλικη ομοφοβία με το κουτάλι αλλά σε καμία περίπτωση δεν κουβαλώ τα χρόνια εμπειρίας και ζωής των ατόμων που με περνούν 20-30 χρόνια και που αυτά τα φιλιά στην ηλικία μου δεν μπορούσαν ούτε να τα φανταστούν στην τηλεόραση. Κάθε γενιά λοιπόν έχει τα δικά της. Αλλά ακόμα και στην δική μου ακόμα μου κάνει εντύπωση ένα γκέι φιλί στην ελληνική τηλεόραση.
Εύχομαι να δούμε τόσα όσα χρειάζονται για να μην μας κάνει πια εντύπωση. Αλλά να μας προκαλεί μονάχα θαυμασμό για όλες τις μάχες που νικήσαμε. Και που απαντήσαμε με αγάπη –με φιλιά- στον πόλεμό τους.
