Μεσημέρι Κυριακής κι ο Θανάσης Αλευράς σε ένα (υπερβολικά) ηλιόλουστο καφέ στην Καισαριανή στέλνει το δικό του μήνυμα ορατότητας ως περήφανο μέλος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Όλα αυτά με αφορμή μια «ταράτσα».
Αυτό το καλοκαίρι σε πετυχαίνουμε σε μια «ταράτσα».
Ναι και συγκεκριμένα στην «Ταράτσα του Φοίβου COVID 19 Edition». Πρόκειται για μια σπέσιαλ ταράτσα στην οποία μιλάμε -σχεδόν εμμονικά – για το πώς βίωσε ο καθένας όλη αυτή την ιστορία του κορονοϊού και της καραντίνας. Μιλάμε για την κατάσταση αυτή, βγάζουμε τα δικά μας συμπεράσματα, λέμε τις δικές μας ιστορίες και επιθεωρούμε καταστάσεις και πρόσωπα που νομίζουν ότι τα πήγαν πάρα πολύ καλά και τα έκαναν όλα τέλεια (γέλια).
Νόμιζα πως ως Ταράτσα του Φοίβου μάς είχατε αποχαιρετήσει πέρσι.
Σωστά νόμιζες. Πέρσι χαιρετήσαμε και αποχαιρετήσαμε όλο αυτό το κομμάτι της ταράτσας. Η άνοιξη όμως που μας βρήκε ανέτρεψε τα σχέδια όλων μας. Σκεφτήκαμε λοιπόν πως με τόσα πράγματα που συμβαίνουν είναι μια ιδανική ευκαιρία για να κάνουμε επιθεώρηση και να επιστρέψει η ταράτσα. Το αποφασίσαμε από ψυχική περισσότερο ανάγκη. Για να εκτονώσουμε όλη αυτή την πίεση που δεχθήκαμε με την καραντίνα. Αφού, λοιπόν, ήμασταν όλοι σύμφωνοι γράψαμε τα πάντα εκ του μηδενός, δεν αφήσαμε τίποτα από τα παλιά. Γράψαμε μια μικρή επιθεώρηση από την αρχή και μετακομίσαμε στο Άλσος, σε έναν φανταστικό χώρο. Θα είμαστε εκεί, αν όλα πάνε καλά, μέχρι την πρώτη Πέμπτη του Οκτώβρη. Νομίζω πως πρόκειται για την πιο καμένη ταράτσα που έχουμε κάνει.
Πέρα από την επιθεώρηση, δε μας έχουν μείνει και πολλά που να προσφέρουν κάποια διέξοδο απ΄όλα αυτά που συμβαίνουν.
Συμφωνώ. Για εμένα η επιθεώρηση, ένα είδος που το υπηρετώ αρκετά χρόνια, λειτουργεί ως φάρμακο, ως ένα μέσο για να εκτονώσεις μια δύσκολη κατάσταση. Σε βοηθάει να αλλάξει την οπτική σου, να ανακαλύψεις το γελοίο του πράγματος, απομυθοποιώντας το και ξορκίζοντάς το με το γέλιο. Είναι θεραπευτική τι να λέμε τώρα; Από την άλλη είναι και ένας έξυπνος τρόπος να καταδείξεις πράγματα και τα κακώς κείμενα που συμβαίνουν χωρίς να κουνάς το δάκτυλο.
Ποια είναι αυτά τα κακώς κείμενα που θα ήθελες να καταδείξεις;
Κοίτα, πρέπει να σου πω πως δε μου αρέσει να κάνω πολιτική σάτιρα με τον τρόπο που συχνά έχουμε κατά νου. Με ονόματα, με κυβερνήσεις με… Δεν μου αρέσει να λερώνω το στόμα μου. Κάνω πολιτική σάτιρα μέσω των θεμάτων με τα οποία καταπιάνομαι.
Δηλαδή;
Την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, των συνταγματικών δικαιωμάτων, τον φόβο, το περιθώριο, τη βία. Όλα αυτά είναι αμιγώς πολιτικά. Φυσικά ένας καλλιτέχνης δεν είναι ιεραπόστολος. Δεν είναι δηλαδή υποχρεωμένος να βγαίνει μπροστά και να κουνά το δάχτυλο. Μπορεί όμως και πρέπει να το κάνει μέσα από την τέχνη του. Μέσα από τις ιδέες
που διαχειρίζεται. Γι΄αυτό και θα σου πω πως δεν ξέρω πως γίνεται από τη μία να είσαι καλλιτέχνης και από την άλλη να στηρίζεις ακραίες και συντηρητικές συμπεριφορές. Δεν το καταλαβαίνω.
«Δεν ξέρω πως γίνεται από τη μία να είσαι καλλιτέχνης και από την άλλη να στηρίζεις ακραίες και συντηρητικές συμπεριφορές.»
Πώς κρίνεις τη διαχείριση της πανδημίας από τις κυβερνήσεις;
Είμαι καχύποπτος. Από παρατήρηση και μόνο, βλέπεις πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο καθαρά. Δηλαδή, οι κυβερνήσεις ξέρουν χρόνια τώρα αυτό που λέμε «δόγμα του σοκ». Όταν θέλουν να επιβάλλουν πράγματα, όχι για το κοινωνικό συμφέρον αλλά γι΄αυτό των οικογενειών, των μεγαλοεπιχειρηματιών και λίγων ανθρώπων, το πρώτο που κάνουν είναι να τρομοκρατήσουν τον κόσμο. Ο κόσμος έτσι φοβάται, χάνει τη διάθεση να αντισταθεί και περιορίζεται στο να νιώθει ευχαριστημένος με αυτά που έχει. Ο φόβος είναι το σχέδιο όλων των κυβερνήσεων, όπως και της δικής μας. Θέλω να δω αν το κορονοϊό τον χρησιμοποιήσουν ως μια υπέροχη αφορμή για να περάσουν γρήγορα και αναίμακτα.
Όπως την απαγόρευση των διαδηλώσεων για παράδειγμα;
Ναι, τι πάει να πει απαγορεύεται η διαδήλωση στον δρόμο; Δεν το έχω καταλάβει αυτό. Επίσης, δε γίνεται να μη σχολιάσουμε και τα πολλά περιστατικά αστυνομικής βίας.
Θεωρείς πως μιλάμε για μια μεθοδευμένη συμπεριφορά βίας;
Θέλω να είμαι καλόπιστος στη ζωή μου. Αισθάνομαι ασφάλεια – ακόμη -όταν βλέπω για παράδειγμα αστυνομικούς έξω στον δρόμο. Αλλά εγώ δεν έχω φάει ξύλο. Δεν έχω βρεθεί με
σπασμένα πλευρά στο νοσοκομείο από αστυνομικό. Υπάρχουν όμως αρκετοί κι αυτό σιγά
σιγά δημιουργεί ένα γενικότερο αίσθημα θυμού. Σ΄αυτό βέβαια συντελεί και το ότι κανένας δεν τιμωρείται γι΄αυτές τις επιθέσεις. Αυτό που δεν τιμωρείται κανένας σ΄αυτή τη χώρα δεν το έχω καταλάβει. Συλλογικά αυτό σε τρομάζει, σε φθείρει, σε αγχώνει. Έχουμε και μια χούντα στην πλάτη μας ως λαός. Δεν ξέρω, πάντως, αν έχει να κάνει με την τωρινή κυβέρνηση, αλλά η αλήθεια είναι πως, αν παρατηρήσεις, θα δεις πως συμβαίνουν πιο συχνά και πιο έντονα τα περιστατικά και ότι υπάρχουν πιο φανατισμένοι άνθρωποι εκεί μέσα και πιο συντηρητικοί. Γι΄αυτό είπα και πριν ότι δεν μπορώ να καταλάβω έναν καλλιτέχνη που στηρίζει ακραίες και συντηρητικές συμπεριφορές. Είναι αντίφαση.
Βλέπουμε όλο και πιο συχνά καλλιτέχνες να πέφτουν σ΄αυτή την αντίφαση.
Ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ό,τι θέλει, αλλά θεωρώ πως δεν είναι σωστό ένας καλλιτέχνης να παίρνει τόσο ανοιχτά θέση, κυρίως όταν εκφράζει απόψεις που εναντιώνονται στο αίσθημα δικαίου. Όταν εσύ πάρεις ταυτότητα και την δηλώσεις, μπορεί να χάσεις ένας μέρος του κόσμου που σε ακολουθεί. Πέρα όμως από το συμφεροντολογικό του πράγματος, είναι ωραίο να είσαι ένα μοντέλο που να μιλάει μέσα από ρόλους, μέσα από συγγραφείς. Παρόλ΄αυτά είμαι απ΄αυτούς που πιστεύουν πως η καλλιτεχνική αξία ενός καλλιτέχνη δεν επηρεάζεται από τον χαρακτήρα του.
Πριν λίγο καιρό ο Νίκος Μουτσινάς έκανε ένα εξώφυλλο στο DownTown στο οποίο μίλησε, μεταξύ άλλων, για διαφορετικότητα. Μιας και είναι ένα πρόσωπο, που ανήκει στο φιλικό σου περιβάλλον, θα ήθελες να κάνεις κάποιο σχόλιο;
Μπράβο του και προς τιμήν του, γιατί είναι ένα πολύ δημοφιλές πρόσωπο που επηρεάζει.
Στην προηγούμενή μας συνέντευξη είχαμε μιλήσει και εμείς για διαφορετικότητα αλλά και για το πόσο στηρίζεις τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.
Φυσικά και τη στηρίζω. Αφού ανήκω κι εγώ σ΄αυτή την κοινότητα. Να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Όπως και το ότι πάντα θα υπερασπίζομαι και τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων. Είμαι μέλος της ΛΟΑΤ+ κοινότητας και θα βρίσκομαι πάντα εκεί για να προσπαθώ για κάτι καλύτερο.
Πώς ήταν η εμπειρία σου ως παρουσιαστής στο (περσινό) Athens Pride;
Να σου την αλήθεια ήταν και η πρώτη φορά που κατέβηκα. Πέρασα φανταστικά. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα, γιατί είδα και πολύ κόσμο που δεν ανήκει στην κοινότητα – γονείς, παιδάκια σε καροτσάκια – που κατέβηκαν στο pride. Ήταν μια μεγάλη γιορτή αλληλεγγύης.
Πολύ αναζωογονητικό. Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους. Χαίρομαι που συμβαίνει κάτι τόσο
δυναμικό σε μια χώρα που πιστεύω πως είναι ακόμη αρκετά ομοφοβική και συντηρητική. Είναι εξέλιξη όλο αυτό.
«Είμαι μέλος της ΛΟΑΤ+ κοινότητας και θα βρίσκομαι πάντα εκεί για να προσπαθώ για κάτι καλύτερο.»
Και από τη ΛΟΑΤ+ κοινότητα σε αυτή των καλλιτεχνών. Τι θα ήθελες να πούμε;
Για την απαξίωση που δέχθηκε αυτούς τους μήνες και την οποία φάγαμε στα μούτρα. Έμεινα
εμβρόντητος όταν δεν άκουσα ούτε από τον Πρωθυπουργό ούτε από την υπουργό Πολιτισμό τη λέξη “τέχνη”, όταν μιλούσαν για μέτρα ενίσχυσης και στήριξης. Εκεί δημιουργήθηκε
μέσα μου ένα τεράστιο ρήγμα. Εγώ ήμουν από τους τυχερούς, γιατί πληρωνόμουν από το Εθνικό εκείνη την περίοδο. Για να είμαι όμως και απόλυτα δίκαιος σ΄αυτά που αισθάνομαι,
θεωρώ ότι αυτή η απαξία που είδαμε είναι το καθρέφτισμα της δικής μας απαξίας απέναντι
στο ίδιο μας το έργο και στην αξία του. Έχουμε απαξιώσει οι ίδιοι αυτό που κάνουμε. Το επιτρέψαμε να γίνει όλο αυτό. Πρώτα ρίχνω την ευθύνη σε εμένα και στον κλάδο μου και μετά στην κυβέρνηση. Εύχομαι να αλλάξει σιγά σιγά αυτό, γιατί είμαστε παντελώς μόνοι μας και φυσικά δε θέλουμε η τέχνη να εξουσιάζεται από καμία κυβέρνηση. Δεν είπαμε ποτέ αυτό
το πράγμα. Άλλο η υποστήριξη και άλλο η καθοδήγηση. Η τέχνη χρειάζεται προστασία κι
όχι αφεντικά. Για να είμαστε ειλικρινείς καμία κυβέρνηση δε μας συμπάθησε ποτέ.
Πέρα από την ταράτσα τι άλλο πρέπει να γνωρίσουμε σε σχέση με την καλλιτεχνική
σου δράση;
Λόγω της καραντίνας δεν προλάβαμε να κάνουμε με το Εθνικό την πρεμιέρα μας για την
«Κυρία του Μαξίμ» του Ζωρζ Φεντώ, που έστησε ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Αν όλα πάνε καλά
θα ξεκινήσει τον Οκτώβρη μέχρι τις γιορτές. Οπότε για εμένα είναι αυτό και να τρέξω στο
μαραθώνιο.
Θες να μας πεις κάτι και γι΄αυτό;
Όλοι μας κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε ένα ριστάρτ. Εμένα με πέτυχε όταν έκανα τη «Μαλάμω». Εκείνη την περίοδο έσπασα το πόδι μου και έκανα 3 μήνες την παράσταση με σπασμένο πόδι. Κουράστηκα πάρα πολύ, αλλά δεν είμαστε σε μια χώρα που κάποιος μπορεί να αποζημιωθεί για ένα εργατικό ατύχημα. Επίσης, αν σταματούσα εγώ κινδύνευαν να σταματήσουν να εργάζονται και 20 άτομα. Αυτή η αίσθηση που ένιωθα όσο δεν μπορούσα να κινήσω το πόδι μου, με έκανε να αποφασίσω να τρέξω στον Μαραθώνιο που ήταν εφηβικό μου όνειρο. Έχω υποσχεθεί λοιπόν ότι όσο μπορώ θα το κάνω κάθε χρόνο.
Ως μέλος της ΛΟΑΤ κοινότητας, ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις;
Ότι η αγάπη και η αποδοχή του εαυτού μας είναι η βάση για μια καλή ζωή. Όταν αγαπάμε
και αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, γινόμαστε ανίκητοι. Ένας πυρηνικός πόλεμος για όποιον
θελήσει να μας πολεμήσει.
Η ΤΑΡΑΤΣΑ ΤΟΥ ΦΟΙΒΟΥ – COVID 19 Edition: Θέατρο Άλσος
