Ήταν πριν από λίγες μέρες όταν ένα gay ζευγάρι εμφανίστηκε σε μια τηλεοπτική εκπομπή της Αυστραλίας. Η συζήτηση (όπως και η ψηφοφορία) για την ισότητα στον γάμο έχει ανοίξει για τα καλά στη χώρα και οι υπεύθυνοι της εκπομπής θεώρησαν σημαντικό να δώσουν βήμα σε ένα ομόφυλο ζευγάρι, που αν είναι ποτέ δυνατόν, αντιτίθεται στη νομιμοποίηση των gay γάμων. Έκτοτε αρκετοί είναι αυτοί, κυρίως από τους κόλπους της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, που τα έβαλαν με το εν λόγω ζευγάρι κατηγορώντας το, αν και gay, για ομοφοβία.
Το περιστατικό αυτό μου θύμισε τα δικά μας και την περίοδο που η Ελλάδα (θα) ψήφιζε το σύμφωνο συμβίωσης. Θυμάμαι και τότε την ύπαρξη αρκετών φωνών, που αυτοπροσδιορίζονταν ως gay, να διαφωνούν με το συγκεκριμένο (ετεροκανονικό για τους ίδιους) νομοθέτημα που “δεν έχει καμία σχέση με τον κουίρ χαρακτήρα μιας ομόφυλης σχέσης”. Και τότε, λοιπόν, ο ίδιος προβληματισμός. Συνιστά η άποψη αυτή ομοφοβία ή αποτελεί απλά μια άλλη – αντίθετη- γνώμη, μιας και εκφράζεται από ομοφυλόφιλους ανθρώπους;
Διαβάστε επίσης:
https://avmag.gr/67903/giati-ime-enas-omofovikos-omofilofilos/
Προσωπικά δεν ξέρω αν πρόκειται για “ομό” ή για κάποιου άλλου είδους “φοβία”. Ξέρω όμως, πως όταν αυτές οι απόψεις δύναται να καθορίσουν τη διεκδίκηση ενός δικαιώματος, κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Και αν το αποτέλεσμα αυτό καταλήγει να στερεί μια πραγματικότητα, ελευθερία, ένα δικαίωμα από ένα άτομο ή μια κοινωνική ομάδα, οι απόψεις αυτές γίνονται εγωιστικές και δυστυχώς διακρίνουν. Και όπου υπάρχει διάκριση, υπάρχει και ρατσισμός. Οπότε για ομοφοβία δεν ξέρω, για ρατσισμό θα μιλήσουμε.
Στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσουμε ότι το κάθε άτομο έχει το δικαίωμα της γνώμης, όπως και αυτό της δημόσιας έκφρασής του. Ξεκάθαρα. Το πρόβλημα, όμως, φαίνεται να ξεκινά όταν οι γνώμες αυτές αποφασίζουν για μια “ελευθερία”. Έχεις κάθε δικαίωμα να διαφωνείς με κάτι, αλλά όταν καλείσαι να αποφασίσεις, να επιλέξεις, να ψηφίσεις, δεν το κάνεις για το “εγώ” σου, αλλά για το “εμείς”. “Εμείς” θέλουμε πολιτικό γάμο, τεκνοθεσία, αναγνώριση ταυτότητας φύλου και γενικά αποδοχή και πλήρη ισότητα. “Εσύ”, μπορεί να μη θες τίποτα απ΄αυτά, αλλά αν με το “εγώ” σου μάς τα στερήσεις, τότε με συγχωρείς είσαι μάλλον … ρατσιστής.
Τέλος, να πούμε ότι τα όποια πολιτικά, κοινωνικά ή ό,τι δικαιώματα (ως ατομικά και συλλογικά) δεν πρέπει να τίθενται σε δημοψήφισμα ή σε οποιοδήποτε είδος εθνικού ντιμπέιτ, γιατί πολύ απλά δεν έχουν να κάνουν με τη γνώμη των άλλων, αλλά με τη ζωή τη δική μας.
