Φούξια, μωβ και μπλε.
Καμέλιες, βιολέτες και ορτανσίες.
Λουλούδια αναπολογητικά ανθισμένα, μπουμπούκια προστατευτικά σφραγισμένα, αντιμέτωπα με κάλπικους ειδήμονες παντού.
Ένας κήπος που χωράει μέσα του τόσα χρώματα, τόσες ταυτότητες και τόσα φύλ(λ)α, αλλά αναγκάζεται αενάως να υπερασπίζεται και να αποδεικνύει την ίδια την ύπαρξή του.
Κάποιοι κυνικοί ανθόκηποι του λένε ότι δεν χωράνε τόσα λουλούδια σε έναν κήπο, κάποια στιγμή θα πρέπει να επιλέξει ένα μοναδικό.
Κάποιοι άλλοι που τον προσπέρασαν μια φορά, του είπαν πως αν δεν είναι όλα τα λουλούδια ίσα σε αριθμό, τότε δε θα πρέπει να λέγεται κήπος αλλά λιβάδι ή δάσος.
Κινούμαστε ιχνηλατώντας το χώμα και τις λέξεις που θα πείσουν ότι σε αυτό τον κήπο χωράμε όλα μας.
Έχουμε μαραθεί, έχουμε πατηθεί, έχουμε στερηθεί νερό και ήλιο -κάποια από εμάς περισσότερο από ότι άλλα-, αλλά τα χρώματα μας μοιάζουν πιο φωτεινά από ποτέ.
Οι ρίζες μας είναι πιο γερές από κάθε νοικοκυραίο κηπουρό.
