Επειδή καμία ερώτηση δεν έχει μόνο μία απάντηση, σε κάθε τεύχος θέτουμε ένα ερώτημα που μας απασχολεί, ζητώντας από έξι (σ.σ. διαφορετικά) άτομα να μας το απαντήσουν. Αυτή τη φορά 6 άτομα γράφουν «για το αν θεωρούν σημαντική, για την προώθηση των ΛΟΑΤ+ δικαιωμάτων, τη συμμετοχή του πρώτου ανοιχτά ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμου σε υπουργική θέση».
Αλεξάνδρα Παναγιωτακοπούλου
Διαχειρίστρια Colour Υouth 2019-2020
Αρχικά, θεωρώ πως η υπουργοποίηση ενός ανοιχτά γκέι ατόμου αποτελεί ένα πολύ σημαντικό βήμα σε επίπεδο ορατότητας – άλλωστε, είναι γνωστό πως ο χώρος της πολιτικής αποτελεί έναν από τους πλέον συντηρητικούς χώρους. Δυστυχώς, κάπου εκεί τελειώνουν και τα θετικά αυτής της υπουργοποίησης. Κατά την άποψή μου, είναι ξεκάθαρη η εργαλειοποίηση της γκέι ταυτότητας του υφυπουργού για πολλαπλούς σκοπούς, κυρίως ψηφοθηρικούς. Η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί να δείξει ένα προοδευτικό πρόσωπο, χωρίς όμως να κάνει πράξεις ουσίας για την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, κάτι που προσωπικά ως πολίτη και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο με προσβάλει. Επίσης με προσβάλει το γεγονός πως η παρούσα κυβέρνηση θεωρεί ότι είμαι τόσο αφελής, ώστε, μετά από αυτή την κίνηση, θα ξεχάσω πως δεν ψήφισε το Σύμφωνο Συμβίωσης, πως δεν ψήφισε την Νομική Αναγνώριση της Ταυτότητας Φύλου, θα ξεχάσω πως δεν ψήφισε την αναθεώρηση του άρθρου 5 του Συντάγματος, θα ξεχάσω τις ομοφοβικές δηλώσεις μελών της και θα αγνοήσω τους φασίστες που έχει στην Κυβέρνηση. Επιπλέον οι ΛΟΑΤΚΙ+ διεκδικήσεις οφείλουν να είναι διαθεματικές, καθώς πέρα από ΛΟΑΤΚΙ+ είμαστε και άτομα άστεγα, άνεργα, ΑμεΑ, πρόσφυγες κλπ. Με προσβάλει λοιπόν το γεγονός ότι θεωρεί πως, στην ιδέα ότι θα δώσει παραπάνω δικαιώματα στην κοινότητά μου, θα αγνοήσω την εξοργιστική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, την αστυνομοκρατία που έχει επιβάλει με πρόφαση τον covid και όλους τους νόμους που έχει περάσει για να διαλύσει την δημόσια παιδεία. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι η ορατότητα είναι ένα χρήσιμο εργαλείο που όμως αν αντιμετωπίζεται ως αυτοσκοπός, χωρίς να υποστηρίζεται από κατάλληλες πολιτικές, καταλήγει να κάνει ζημιά στις διεκδικήσεις μας και να υπηρετεί τα συμφέροντα των ήδη προνομιούχων.
Φώφη Τσεσμελή
Dj
Προφανώς και είναι εξαιρετικά σημαντικό να βλέπουμε έναν ανοιχτά γκέι Υφυπουργό, ειδικά στην κυβέρνηση ενός κόμματος που δεν έχει δείξει καμία ευαισθησία/σεβασμό στα ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα και δικαιώματα και που δεν έχει υποστηρίξει κάποιο νομοσχέδιο προς το συμφέρον της. Δεν μπορώ να μην επικροτήσω αυτό το γεγονός, αφού όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά πως στο τέλος της ημέρας “visibility counts”. Συγχρόνως, όμως, δε γίνεται να μην σχολιάσουμε και τη σιωπή του τόσο στο φλέγον θέμα του #MeToo όσο και στις πρόσφατες- κακοποιητικές δηλώσεις του Υπουργού Δικαιοσύνης (ο οποίος άφησε να εννοηθεί πως τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ομόφυλα ζευγάρια παρουσιάζουν περισσότερα ψυχολογικά προβλήματα, ενώ μίλησε μέχρι και για παρεκκλίσεις). Η σιωπή του κου. Γιατρωμανωλάκη σ΄αυτά τα θέματα είναι εκκωφαντική. O πολιτισμός στην Ελλάδα, όπως και πολλά άλλα κοινωνικά θέματα δεν έχουν βρεθεί ποτέ σε χειρότερη και πιο δυσμενή κατάσταση κι ο Υφυπουργός καλείται, καθώς κατέχει πλέον μια σημαντική θεσμική θέση, να δείξει έργο, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να δικαιολογήσει τον χαμό που είδαμε στα media «για την υπουργοποίηση ενός ανοιχτά γκέι ανθρώπου». Ανυπομονώ να δω αν θα μπορέσει να ανταποκριθεί σε αυτή τη συνθήκη και τι έργο θα αφήσει.
Θοδωρής Αντωνόπουλος
Δημοσιογράφος
Καταρχήν, θα συμφωνήσω ότι τόσο στο συμβολικό επίπεδο όσο και στη λεγόμενη «μεγάλη εικόνα» η υφυπουργοποίηση ενός ανοικτά γκέι πολιτικού έχει τη σημασία της, ακόμα κι αν (ή ακριβώς επειδή) η πρωτοβουλία αυτή προέρχεται από τη συντηρητική παράταξη. Τουλάχιστον από τη σκοπιά όσων μεγαλώσαμε σε εποχές που τα θετικά έστω στα πλαίσια της ομοκανονικότητας πρότυπα όπως και η λοατκι+ ορατότητα στον δημόσιο βίο, από την πολιτική μέχρι τις τέχνες και τα γράμματα ήταν στο απόλυτο μηδέν – οι νεότερες γενιές έχουν, πιθανότατα, περισσότερες αξιώσεις και καλά κάνουν. Εκεί κιόλας σταματά, φοβάμαι, η όποια θετική αποτίμηση της εν λόγω κίνησης εφόσον προς ώρας δεν συνδέεται με οποιαδήποτε ενέργεια υπέρ της διεύρυνσης των λοατκι+ δικαιωμάτων και της εξάλειψης των διακρίσεων είτε από πλευράς κυβέρνησης είτε από πλευράς του εν λόγω υφυπουργού και ορισμένων ακόμη κυβερνητικών στελεχών που έκαναν «coming out». Η «επίθεση φιλίας» που πραγματοποίησε πέρσι η ΝΔ στη λοατκι+ κοινότητα στα πρότυπα άλλων Ευρωπαίων ομοϊδεατών της που όμως έχουν σοβαρότερη ατζέντα αφήνοντας υπόνοιες ότι προτίθεται να θεσμοθετήσει μέχρι και τον γάμο – μολονότι η στάση της στην ψήφιση τόσο του συμφώνου συμβίωσης όσο και της ΝΑΤΦ ήταν, πλην εξαιρέσεων, αρνητική αν όχι αντιδραστική -, όχι μόνο δεν είχε καμία συνέχεια αλλά αποδεικνύεται φούμαρα, ενισχύοντας τις θεωρίες περί «ροζ πλυντηρίου»: τελευταίο παράδειγμα, οι απαράδεκτες δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης που στιγμάτισαν όσα παιδιά δεν μεγαλώνουν «με φυσική παρουσία και των δύο φύλων και των δύο γονέων» ως πιο απροσάρμοστα και περισσότερο επιρρεπή στα ψυχολογικά προβλήματα και τις «παρεκκλίσεις». Δίχως καμία ένσταση να διατυπωθεί είτε από τον πρωθυπουργό είτε από τον «δικό μας» υφυπουργό.
Άννα Απέργη
Διευθύντρια Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών
Αν γυρίσουμε πίσω στον χρόνο και ανατρέξουμε στην ιστορία σε ότι αφορά την διεκδίκηση και την κατάκτηση των δικαιωμάτων, δύο απ’ τα πιο σημαντικά αιτήματα ήταν η ισότητα χωρίς διακρίσεις και η συμπερίληψη. Επομένως, είναι πάρα πολύ σημαντικό το να βλέπεις ανοιχτά ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσωπα να συμμετέχουν σε τομείς σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής και να μην υπάρχουν διακρίσεις και αποκλεισμοί λόγω των προκαταλήψεων και των καλά εδραιωμένων στερεοτύπων. Πρόσβαση παντού λοιπόν, χωρίς φραγμούς και τοίχους. Όσο θα υπάρχουν αντιλήψεις για κάθε τι αντίθετο από την συμπερίληψη, και την ισότητα χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς, τόσο θα δίνουμε περισσότερο χώρο στο «σκοτάδι». Θα είχε όμως ενδιαφέρον αν κάποια πρόσωπα απ’ την Κυβέρνηση απαντούσαν στο ερώτημα αν πραγματικά θέλουμε να κάνουμε βήματα μπροστά σε ότι αφορά αυτά καθαυτά τα ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα. Και αν απαντούσαν ναι, τότε γιατί έγινε οπισθοχώρηση επί παραδείγματι στην ψήφιση για την αναθεώρηση του Συντάγματος και αφήσαμε να χαθεί μία πολύτιμη ευκαιρία για μία αληθινή προστασία των ατομικών δικαιωμάτων χωρίς διακρίσεις που να συμπεριλαμβάνει όλους τους πολίτες, διασφαλίζοντας τα δικαιώματα τους, όπως πρέπει αυτά να υπάρχουν μέσα σε μία δημοκρατική κοινωνία. Και, γιατί, ας πούμε, δεν έχει προωθηθεί ούτε ένας νόμος για την προαγωγή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αντίθετα, λόγω χάρη, στο προσφυγικό, όλες οι νομοθεσίες που ψηφίστηκαν τα τελευταία δύο χρόνια, αφαιρούν δικαιώματα από πρόσφυγες και μετανάστες. Συμπερίληψη λοιπόν; Ασφαλώς ναι. Είναι σημαντική η ύπαρξη ενός ανοικτά ΛΟΑΤΚΙ υφυπουργού; Βεβαίως. Το έπραξε και ο Μπάιντεν στις ΗΠΑ, τοποθετώντας τρανς υφυπουργό. Μόνο που ο Μπάιντεν δεν αρκέστηκε σ’ αυτό. Δύο απ’ τις πρώτες πράξεις που έκανε όταν ανάλαβε την Προεδρία, ήταν να υπογράψει άμεσα την κατάργηση της απαγόρευσης συμμετοχής για τα τρανς άτομα στον στρατό, ενώ η ελεγχόμενη απ’ το κόμμα του Γερουσία ψήφισε την επομένη κιόλας ημέρα πράξη που επιτρέπει την απεύθυνση στα μη δυαδικά άτομα στο ουδέτερο γένος, αναγνωρίζοντας στην πράξη τα δικαιώματα των μη δυαδικών. Εδώ όμως δεν γίνεται απολύτως τίποτε. Και η θετική μεν ύπαρξη ενός ανοικτά γκέι υφυπουργού, από μόνη της δεν λέει τίποτα όταν δεν συνοδεύεται από νομοθετήματα για την προαγωγή των ΛΟΑΤΚΙ και γενικότερα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Στέλλα Μπελιά
Ιδρυτικό μέλος της οργάνωσης «Οικογένειες Ουράνιο τόξο»
Η παρουσία ενός ανοικτά ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμου, για πρώτη φορά σε υπουργική θέση, θεωρώ ότι έχει ιδιαίτερο συμβολισμό και σημασία. Αρχικά, θα ήθελα να συγχαρώ σε προσωπικό επίπεδο τον κύριο Γιατρομανωλάκη που όταν τον απέτρεψαν να ασχοληθεί με την πολιτική, καθώς η έντονα ομοφοβική και τρανσφοβική πολιτική σκηνή είναι δομικό χαρακτηριστικό της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας. δεν πτοήθηκε. Το ζητούμενο για εμάς που διεκδικούμε μέσα από οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών είναι αλλαγές σε νομοθετικό επίπεδο που θα οδηγήσουν σε άρση των διακρίσεων και ισονομία, καθώς οι ΛΟΑΤΚΙ+ άνθρωποι εξακολουθούμε να είμαστε πολίτες β’ κατηγορίες, και αυτό θεωρώ ότι μπορεί να επιτευχθεί μόνο με συλλογική, δυναμική αντίδραση απέναντι στον αποκλεισμό και τις διακρίσεις. Εξετάζοντας την στάση σημερινής κυβέρνησης της Ν.Δ., και της πολιτικής που έχει ασκήσει μέχρι σήμερα στον τομέα των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων, βλέπω έναν καθαρό τοκενισμό. Ο τοκενισμός αφορά σε μια εξαιρετικά αποτελεσματική στρατηγική κατά την οποία μικρός αριθμός µελών μίας «υποτελούς» ομάδας (των ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων εν προκειμένω), που στο παρελθόν αποκλειόταν πλήρως, γίνεται αποδεκτός σε μία ευνοούμενη κοινωνική ομάδα, µε σκοπό να αποθαρρυνθεί η συλλογική διαμαρτυρία των μελών της ομάδας, ενισχύοντας το αφήγημα ότι ο μόνος τρόπος να «δικαιωθεί» κάποιος είναι να ενταχθεί με προϋποθέσεις στους κόλπους της ευνοούμενης κοινωνικής ομάδας, και όχι η συλλογική, δυναμική αντίδραση.. Η Ν.Δ. έχει χρησιμοποιήσει σε όλα τα πεδία το αφήγημα της «αριστείας» και συντηρεί, για όλα τα μέλη των «υποτελών» ομάδων, μια σειρά από κατασκευασμένες προϋποθέσεις όπως το να είσαι «ικανός», να είσαι «προικισμένος» ή «επιδέξιος» και γενικά όλα όσα το κοινωνικό σύστημα νοηματοδοτεί ως «αριστεία». Υπάρχει σαφώς η πρόθεση από την πλευρά της Ν.Δ. να έχει συμβολικά στους κόλπους της, στην ομάδα των «επίλεκτων», και κάποιους ανθρώπους μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ώστε το σύστημα που τους αποκλείει συνολικά να μοιάζει στα μάτια των υπολοίπων μελών της κοινότητας δίκαιο, θεμιτό, εύλογο και νομιμοποιημένο.
Θάνος Βλαχογιάννης
LGBTQI consultant
Οι πύρινοι λόγοι κι ο γενικότερος ντόρος από συγκεκριμένους πολιτικούς κι ιδεολογικούς χώρους με αφορμή την υφυπουργοποίηση του κου. Γιατρομανωλάκη εμπόδισε πολλούς από το να εκτιμήσουν την αξία που μπορεί να έχει μια τέτοια ενέργεια τόσο συμβολικά όσο και πρακτικά προς όφελος της κοινότητας και των διεκδικήσεων της. Σε ένα συμβολικό επίπεδο κι ακριβώς επειδή συνήθως ο χώρος της πολιτικής και της διακυβέρνησης είναι από τα τελευταία οχυρά της ομοφοβίας που πέφτουν, o πρώτος ανοιχτά γκέι υφυπουργός σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας εποχής όπου ακόμα και σε μια συντηρητική κυβέρνηση, όπως αυτή της Νέας Δημοκρατίας ο διαφορετικός σεξουαλικός προσανατολισμός δεν αποτελεί πια τροχοπέδη. Είναι η επισφράγιση των αγώνων του ελληνικού ΛΟΑΤΚΙ κινήματος όσον αφορά την ορατότητα κι η απόδειξη πως η κοινωνία έχει προχωρήσει, μιας και μόλις μια δεκαετία πριν ένα ανοιχτά γκέι κυβερνητικό στέλεχος φάνταζε όνειρο θερινής νυκτός ακόμα και για τους αισιόδοξους. Πιο ουσιαστικά κι ενώ είναι κάπως αφελές να περιμένουμε πως η παρουσία ανοιχτά ΛΟΑΤΚΙ προσώπων στο συντηρητικό κυβερνητικό σχήμα, πόσο μάλιστα σε θέσεις άσχετες με τα ανθρώπινα δικαιώματα, θα οδηγήσει σε προοδευτικά νομοσχέδια, ας μην ξεχνάμε πως η κοινωνική ισότητα δεν χτίζεται μόνο με την ψήφιση νόμων. Οι νόμοι εξάλλου γαλουχούν συνειδήσεις μόνο σε βάθος χρόνου και σίγουρα πιο επιδραστικά στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης είναι τα ίδια τα ζωντανά παραδείγματα και οι προσωπικές ΛΟΑΤΚΙ ιστορίες με τις οποίες η κοινωνία ταυτίζεται περισσότερο. Ως εκ τούτου, ένας Έλληνας γκέι υφυπουργός δρα σίγουρα ευεργετικά στην αποδόμηση των αρνητικών στερεοτύπων που μαστίζουν τους ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπους. Επιπλέον, η αντιπροσώπευση στην πολιτική σκηνή έχει σημασία και γιατί συμβάλλει στην ενδυνάμωση της κοινότητας. Σήμερα, υπάρχει μια ολόκληρη γενιά ΛΟΑΤΚΙ νέων ανθρώπων που εμπνέεται από το success story του κυρίου Γιατρομανωλάκη και μπορεί να ονειρεύεται πιο δυνατά από τις προηγούμενες, χωρίς να πιστεύει πως ΛΟΑΤΚΙ ταυτότητά τους μπορεί να είναι ασύμβατη με την ενασχόλησή τους με τα κοινά και την ανέλιξή τους.
