Vasilis Thanopoulos
Σε κάθε τεύχος καταπιανόμαστε με ένα θέμα που μας απασχολεί, ζητώντας από διάφορα άτομα της κοινότητάς μας να γράψουν γι΄αυτό. Αυτή τη φορά έξι γυναίκες γράφουν για τον πρώτο του λεσβιακό έρωτα.
Φρύνη Κόντι
Κινηματογραφίστρια
Ήμουν αυτό που λέμε early bloomer. Το πρώτο μου crush ήταν στην Γ’ ή Δ’ δημοτικού, με μία συμμαθήτρια μου. Ήταν μία κολυμβήτρια, με σιδεράκια, μυτερό πηγούνι, ξεπλυμένα γαλανά μάτια πίσω από χοντρά ασημί γυαλιά οράσεως και στραβά πόδια! Όλα αυτά ελάχιστα με απασχολούσαν γιατί το μόνο που με ενδιέφερε ήταν τα χέρια της. Είχα εμμονή με εκείνους τους υπέροχους βραχίονες που κατέληγαν σε λεπτά μακριά δάχτυλα, το δέρμα τους που φαινόταν τόσο απαλό και παρέμενε χάλκινο καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου (τα καλά της ανοιχτής πισίνας) και το ελάχιστο ξανθό χνούδι που τους κάλυπτε. Παρά ταύτα δεν είχα αναρωτηθεί ποιος ήταν ο λόγος που την κοιτούσα διαρκώς και αποζητούσα την προσοχή της. Μου φαινόταν τελείως φυσικό και καθόλου περίεργο χωρίς όμως να αντιλαμβάνομαι τι σήμαινε αυτή μου η επιθυμία. Περιττό να πω ότι αυτή δεν είχε ιδέα, προφανώς δεν της περνούσε καν από το μυαλό ότι το ενδιαφέρον μου δεν ήταν ακριβώς φιλικό. Θυμάμαι ότι προσπαθούσα να βρω τρόπο να πάρω προαγωγή από απλή φίλη-συμμαθήτρια σε κολλητή χωρίς όμως καμιά επιτυχία. Δε βοηθούσε βέβαια και το γεγονός ότι ήμουν tomboy. Τα πράγματα βελτιώθηκαν κάπως όταν στα διαλείμματα άρχισα να τη βοηθάω στα μαθηματικά. Συγχρόνως όμως αυτή ήταν και η αρχή του τέλους. Αρχικά είχα ενθουσιαστεί αλλά σύντομα άρχισα να ξενερώνω γιατί κατέληξα να της λύνω όλες τις ασκήσεις ενώ αυτή έκανε βόλτες. Λίγο καιρό αργότερα μας ανακοίνωσε ότι «τα έφτιαξε» με ένα αγόρι από το κολυμβητήριο και παρόλο που ενοχλήθηκα συγχρόνως έχασα πια κάθε ενδιαφέρον. Το άδοξο τέλος δεν με πτόησε, για την ακρίβεια ήμουν έτοιμη για τις νέες περιπέτειες που θα ακολουθούσαν.
Χριστίνα Βιτλή (δεξιά)
Κοινωνιολόγος
Κάπου στο μακρινό 2015, ενώ διένυα το πρώτο έτος της σχολής και ήμουν πλέον πεπεισμένη ότι κάπως έχουμε καθολικά πείσει τον εαυτό μας ότι κερδίζουμε κάτι παραπάνω από ένα ολιγόλεπτο confidence boost όταν κάποιο άτομο δείχνει κάποιο ενδιαφέρον προς το πρόσωπό μας ή ότι υπάρχει κάποιος άλλος λόγος για να μπούμε σε σχέση πέρα από την ανάγκη να σπάσουμε ένα αστείρευτο αίσθημα βαρεμάρας, αποφάσισα να ανοίξω τίντερ (ΑΚΑ: σύγχρονη λεσβιακή προξενήτρα). Μετά από μερικές βδομάδες που είχα βγει αρκετά ραντεβού που μου επιβεβαίωσαν την παραπάνω θεωρία μου, έλαβα ένα μήνυμα από μια κοπέλα που επιτέλους δεν ξεκίνησε την συζήτηση με ένα κοινότυπο «γεια, τι κάνεις;», αλλά μιλώντας για την μέρα της και για το ότι είχε πανσέληνο. Ε, και με αυτό, αναδύθηκε μετά από 18 χρόνια το καρκινάκι από μέσα μου (ασχέτως αν δεν θα κουνιόταν βλέφαρο αν η ίδια ατάκα προερχόταν από κανά αγόρι της ηλικίας μου). Εκείνη λοιπόν, σπούδαζε Κρήτη και είχε έρθει Αθήνα για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Μέσα σε αυτές τις δύο βδομαδες όπως ειναι -λεσβιακώς- φυσικό, βρισκόμασταν κάθε μέρα, πηγαίναμε γλυκανάλατα ραντεβού στον Λυκαβηττό και στο κέντρο της Αθήνας, και φυσικά είχαμε πάει σινεμά να δουμε το Κάρολ που μόλις ειχε πρωτοβγεί. Και μέσα σε όλα αυτά, εγώ άρχισα να γνωρίζω μια Χριστίνα που μέχρι τότε δεν είχα ξαναγνωρίσει. Ρομαντική, συναισθηματική, που αποζητά σωματική επαφή και αγκαλιές χωρίς να ζαρώνει ολόκληρη όπως όταν ακουμπούσε βρεγμένη άμμο στην παραλία μικρή. Μέχρι που τελείωσαν οι γιορτές και έπρεπε να φύγει πίσω στην Κρήτη (και εννοείται πως πήγα να τη βρω σαν στερεότυπο σαχλής αμερικανικής ρομ κομ) και εν τέλη έμεινα με αυτό το περίεργο συναίσθημα θλίψης και εφησυχασμού, γιατί επιτέλους είχα καταλάβει ότι δεν πήγαινε κάτι στραβά μαζί μου.
Έλλη Βουγιούκα
Ανθρωπολόγος
Στην όμορφη Πράγα λοιπόν έχοντας πάει για Erasmus, πήρα κλασσικά το μετρό από την σχολή για να γυρίσω στην εστία. Μπαίνοντας στο μετρό, μπήκε μαζί και μια γυναίκα με ένα μωράκι δεμένο επάνω της, και μια άλλη κοπέλα που φαινόταν να είναι και αυτή από την σχολή. Καθόλου ο σημερινός μου τύπος παρεμπιπτόντως. Αρχίζει να γελάει κάπως το μωρό ε και ντάξει, χαμογέλασα και φαντάστηκα ότι όλοι δίπλα μας θα χαμογέλαγαν αντίστοιχα. Δεν είχα δίκιο, μία μόνο χαμογελούσε και δεν κοίταζε το μωρό, αλλά εμένα. Πήρα βιαστικά το βλέμμα μου από πάνω της φυσικά, και ακόμα πιο φυσικά το ξανάστρεψα εκεί, κάνοντας ότι και καλά ήθελα να δω ξανά το μωρό. Μέσα από αυτά τα παιχνιδίσματα έφτασε μια μόνο στιγμή που είχαμε και η δύο το χαμόγελό μας στραμμένο η μία στην άλλη, χωρίς υπεκφυγές. Ήταν από αυτές τις επαφές που άμα δεν ξέρεις πως λειτουργεί η μαγνητική ενέργεια, το νιώθεις. Λες και δεν μπορείς να μην βλέπεις αυτό το πρόσωπο, ακόμα και να θες να κοιτάξεις αλλού. Βγήκε τρεις στάσεις μετά και θυμάμαι ότι την χάζευα μέχρι που έφυγε ο συρμός με μένα μέσα. Καθώς μετέφερα το κλίμα στην φίλη μου τότε θυμάμαι μου είπε ‘ναι Έλλη ξέρεις, φλερτάρατε’. Ήταν σίγουρα η πρώτη φορά που μου ήρθε η σκέψη ‘μήπως είμαι λεσβία’. Σκέψη την οποία και έβαλα στον πάγο για 3 ακόμα χρόνια. Αχ την θυμήθηκα τώρα και νοστάλγησα κάπως. Εύχομαι να της έχει μείνει και κείνης αυτή η συνάντηση και πάω να ακούσω το αυτή που περνάει.
Μαρία Τζαβάρα
δημοσιογράφος
Ήταν το πιο όμορφο πλάσμα που είχα δει στα 12-13 μου και θα κρατούσε τα σκήπτρα για πολλά χρόνια μετά στο προσωπικό μου ερωτικό βασίλειο. Έφτασε ένα καλοκαίρι στο χωριό το άγριο το βάρβαρο για να μου αλλάξει εμένα τον ρου της ερωτικής μου ιστορίας, να με μετατρέψει στον ατρόμητο εραστή που δεν ήξερα πως μπορώ να είμαι! Τι να αλλάξει δηλαδή; Να αρχίσει την ιστορία. Μετά από εβδομάδες αχαλίνωτων φαντασιώσεων για το πλάσμα που με κρατούσε από το χέρι στις βόλτες μας (λιώναμε κι εγώ και το χέρι μου ως αυτόνομη ύπαρξη), αποφάσισα πώς δεν πάει άλλο, έπρεπε να βρω άλλο χέρι –το δικό της. Και της το ζήτησα. Ω ναι. Καραδοκούσα στην κεντρική αγορά -τίγκα στα καφενεία και το πλήθος- εκεί στο δρόμο έξω από την εκκλησία- μέχρι που επιτέλους εμφανίστηκε, έτρεξα γεμάτ@ έξαψη, την κοίταξα βαθιά στα μάτια, γονάτισα ως σωστός Ρωμαίος και της πρόσφερα μια αγκαλιά λουλούδια γυρεύοντας το χέρι της. Εκείνο ακριβώς το δευτερόλεπτο, σταμάτησε ο χρόνος. Μόνο τα μάτια της θυμάμαι να με κοιτάζουν όλο απορία αλλά και γλύκα σε ευθεία αντιδιαστολή με το κύμα από δηλητήριο που σηκώθηκε από το γύρω πλήθος. Η καταδίκη μου σε ‘’παλιολεσβία’’ ήταν σχεδόν άμεση και τελεσίδικη και έζησα μαζί της για πολύ καιρό. Ο πρώτος έρωτας είχε τελειώσει πριν αρχίσει. Μα δεν θα τον άλλαζα με τίποτα. Και δεν θα άλλαζα ούτε μια μου χειρονομία. Μόνο ίσως την εκκλησία θα μετακινούσα. Με τη δύναμη της αγάπης πάντα! Έστω της καταδικασμένης.
Aνδρομάχη Κουτσουλέντη
Ερευνήτρια
Σίγουρα θα έχετε ακούσει για την έννοια της υποχρεωτικής ετεροφυλίας. Είναι ένα κόνσπετ που μπορεί να εξηγήσει κατά κάποιο τρόπο την αορατότητα της λεσβιακής επιθυμίας και την καθυστέρηση της έκφραση αυτής. Όταν σκέφτομαι το πρώτο λεσβιακό κρας μου, δεν σκέφτομαι ρομαντικές βόλτες και έρωτες αλλά ένα τελείως άκυρο κρας που έπρεπε να εκδηλωθεί για να εκδηλωθεί και η δική μου κουήρ πλευρά. Είχα πάει λοιπόν στην Σκωτία να επισκεφτώ την παιδική μου φίλη που σπούδαζε εκεί. Νοίκιαζε ένα δωμάτιο σε μια εστία και μοιραζόταν κάποιους χώρους με διάφορα άλλα άτομα. Ένα από αυτά τα άτομα ήταν μια μπαισέξουαλ κοπέλα. Κι αυτό ήταν ένα από τα ελάχιστα πράγματα που ήξερα για εκείνη. Δεν την γνώρισα ποτέ κανονικά, την έβλεπα μόνο στους κοινούς χώρους τις μέρες που ήμουν εκεί. Ωστόσο, το ότι ήταν μπάι εμένα κάπως μου φαινόταν ενδιαφέρον. Δεν θυμάμαι να έχω αναρωτηθεί πριν από αυτό για την σεξουαλική μου ταυτότητα (ήμουν 18 τότε). Εκείνες τις μέρες όμως άρχισα να αναπτύσσω ένα τεράστιο συναίσθημα που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι ίσως και να μην είμαι στρέιτ. Το πολύ όμορφο της υπόθεσης είναι ότι έγινε τελείως «φυσικά». Δεν με πίεσα να καταλάβω τι σημαίνει αυτό, ούτε μπήκα στην διαδικασία να αναρωτηθώ και να ντραπώ. Το μοιράστηκα αμέσως με τις φίλες που ήταν εκεί και αντέδρασαν και οι δύο σαν να τους μιλούσα για ένα male κρας μου. Μετά από αυτό, έμεινα για καιρό να την σκέφτομαι και να βλέπω φωτογραφίες της στα σόσιαλ μίντια, μέχρι που αποφάσισα να ανοίξω τίντερ και να βγω ραντεβού με κουήρ άτομα.
Μαρία Καρέτσου
Ιδιωτική υπάλληλος
Την πρώτη μου καψούρα την έλεγαν Νατάσα, ήταν γύρω στα 17 με ξανθά μαλλιά και λευκό πορσελάνινο δέρμα και είχε το πιο όμορφο χαμόγελο που είχα δει ποτέ στη ζωή μου (ή έτσι τη θυμάμαι εγώ τουλάχιστον, πάνε και κάτι χρόνια). Εγώ ήμουν γύρω στα 13, μικρή και αθώα εννοείται, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για ποιο λόγο ήθελα να είμαι συνέχεια μαζί της, να μάθω τα πάντα για αυτήν, ακόμα και να κάθομαι απλά να την χαζεύω. Τότε, αλλά και για αρκετά χρόνια μετά, καθώς ανακάλυψα την σεξουαλικότητα μου μετά τα πρώτα άντα, δεν φανταζόμουν καν ότι μου αρέσουν οι γυναίκες. Κάποια στιγμή σε κάτι διακοπές, πίνοντας μπύρες με μια φίλη και αναπολώντας τα παιδικά μας χρόνια, συνειδητοποίησα ότι αυτή η κοπέλα ήταν ο πρώτος μου έρωτας και ότι ουσιαστικά από μικρή είχα προτίμηση στις γυναίκες. Η Νατάσα λοιπόν ήταν ομαδάρχισσα μου στην κατασκήνωση, που σημαίνει ότι είχα την τύχη να μπορώ να περνάω πολλές ώρες της ημέρας μαζί της, να τρώω μαζί της και να κοιμάμαι σχεδόν δίπλα της (εννοείται πως το κρεβάτι μου ήταν ακριβώς δίπλα στο δικό της). Την ακολουθούσα παντού και καθώς ήμουν η μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα κορίτσια της σκηνής, ήμουν και κατά κάποιο τρόπο η βοηθός της. Ρόλο που ανέλαβα σαφώς με περίσσιο ενθουσιασμό! Η Νατάσα έμελλε να γίνει και η πρώτη μου ερωτική απογοήτευση, καθώς πήγε εκεί και τα έφτιαξε με ένα αγόρι, κάτι που ομολογώ ότι μου δημιούργησε μεγάλη σύγχυση, γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιον λόγο ήθελε να είναι με αυτόν!
