Σε περίπτωση που το προηγούμενο άρθρο δε σας έπεισε να αγαπήσετε την Eurovision, αυτό εδώ ίσως σας κάνει να το ξανασκεφτείτε. Παρακάτω, θα σας μιλήσω για δέκα ελληνικές συμμετοχές στον διαγωνισμό που -για τον έναν ή τον άλλον λόγο- τις έφαγε η μαρμάγκα. Κάνοντας κλικ στον τίτλο του κάθε τραγουδιού, θα μεταφερθείτε στο YouTube προκειμένου να απολαύσετε αυτές τις (σχεδόν) επιτυχίες.
Άννα Βίσση και Επίκουροι, ωτοστόπ – 1980
Η αγαπημένη μας τραγουδίστρια, έχει συμμετάσχει τρεις φορές στον διαγωνισμό. Η πρώτη ήταν το 1980, με το τραγούδι ωτοστόπ. Ήδη από την προηγούμενη χρονιά, η χώρα μας είχε αποφασίσει να στέλνει τραγούδια με μια ξένη φράση στο ρεφραίν, προκειμένου να αρπάξει κανένα ψηφουλάκι παραπάνω. Αυτή η τακτική προκάλεσε σύγχυση σε κοινό και κριτική επιτροπή, μιας και κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι δουλειά είχε μια αγγλική λέξη σε ένα ακαταλαβίστικο τραγούδι. Μπορεί η δροσερή εμφάνιση της Άννας να ήταν κάτι παραπάνω από καλή, όμως η 13η θέση, από συνολικά 19 συμμετοχές, ήταν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο.
Συγκρότημα Θάλασσα, μια κρυφή ευαισθησία – 1998
Ένας παλιός μύθος αναφέρει ότι μια σκληρή κατάρα πλανάται σε κάθε διαγωνισμό. Η κατάρα αυτή, ρίχνει στην πλήρη αφάνεια τους καλλιτέχνες που κατατάσσονται σε θέση κατώτερη της δέκατης. Αυτό έπαθε και η Διονυσία Καρόκη με το συγκρότημα Θάλασσα. Κάτι η φτωχή σκηνική παρουσία, κάτι ο κακός ήχος και η μάλλον βαριεστημένη ερμηνεία, έφεραν μαύρα σύννεφα πάνω από αυτή τη συμμετοχή. Η 20η θέση από συνολικά 25 διαγωνιζόμενα κομμάτια, εφάρμοσε από την πρώτη στιγμή την κατάρα πάνω στην Διονυσία. Για να είμαστε αντικειμενικοί, ας παραδεχτούμε ότι το τραγούδι ήταν καταδικασμένο από την αρχή, μιας και η εντυπωσιακή Dana International είχε έρθει για τη νίκη.
Σοφία Βόσσου, άνοιξη – 1991
Από τις πιο αδικημένες συμμετοχές της Ελλάδας, αυτό το τραγούδι τα έχει όλα: δυναμική μελωδία και σύνθεση, υπέροχη ερμηνεία και αξιοπρεπέστατη σκηνική παρουσία (αν εξαιρέσουμε τον Ανδρέα Μικρούτσικο που χόρευε λες και είχε πάθει ηλεκτροπληξία). Αυτό που μάλλον έριξε το κομμάτι στα τάρταρα, ήταν το σόλο του σαξόφωνου. Ο τακτικός μουσικός της ορχήστρας αρρώστησε, με τον αντικαταστάτη να μην ξέρει που παν’ τα τέσσερα. Έτσι, αντί να ακουστεί το προγραμματισμένο αρμονικό σόλο, οι θεατές έπαθαν ημιπαράλυση από τη φαλτσαδούρα που τους τρύπησε τα αυτιά. Η θέση του τραγουδιού στην τελική κατάταξη, ήταν η 13η από 22 συμμετοχές.
Συγκρότημα Argo, utopian land – 2016
Καταπίεση, αισιοδοξία, ποντιακοί στίχοι και ακατάσχετο ραπάρισμα, συνθέτουν αυτήν την αξιοπερίεργη εκπροσώπηση. Η περίπτωση διάκρισης ήταν μηδαμινή, και η κατάταξη στον ημιτελικό επιβεβαίωσε αυτήν την εικασία. Η 16η θέση από 18 συμμετοχές, δεν έδωσε στη χώρα μας το εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό, και κανείς δεν εξεπλάγη. Πρόκειται για ένα από τα πιο αλλόκοτα τραγούδια που έχουν επιλεγεί να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα, και δεν ξέρω τι να γράψω για να γλυκάνω αυτήν την ήττα. Για την ιστορία να πούμε ότι, εκείνη τη χρονιά, την πρώτη θέση έλαβε η Ουκρανία με το 1944, και ερμηνεύτρια τη Τζαμάλα.
Κώστας Μπίγαλης & The Sea Lovers, τρεχαντήρι (ντίρι ντίρι) – 1994
Πιστός στις συνθέσεις με tempi δωδεκανησιακού καλαματιανού, ο Κώστας Μπίγαλης μας εκπροσώπησε με ένα τραγούδι που μυρίζει καλοκαίρι, και χταποδάκι στα κάρβουνα. Παρ’ όλες τις προσπάθειες του συγκροτήματος να παρασύρει το κοινό σε ένα ξέφρενο γλέντι, αυτό αρνούνταν πεισματικά, μιας και εισέπραττε το τραγούδι ως μέθοδο βασανιστηρίου, παρά ως αφορμή για κέφι. Η 14η θέση από συνολικά 25 παρουσιάσεις, ενίσχυσε την παροιμία που λέει μοναχός σου χόρευε, και όσο θέλεις πήδα.
Μαντώ, never let you go – 2003
Η αγαπημένη μας τραγουδίστρια, πήγε με πολλές προσδοκίες εκείνη τη χρονιά. Μπορεί η κρυστάλλινη φωνή της να ήταν στο φόρτε της εκείνη τη βραδιά, όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενε. Ίσως να έφταιγαν τα κορδόνια του φορέματος, που έδιναν την εντύπωση ότι θα λυθούν από στιγμή σε στιγμή. Ίσως οι στίχοι, που είναι ο ορισμός της αυτοκαταστροφικής προσωπικότητας, να έφεραν σε δύσκολη θέση το κοινό. Ένα, όμως, είναι σίγουρο: η 17η θέση από 26 συμμετοχές έφεραν λύπη στην ελληνική αποστολή, και μανιασμένη χαρά στην Σερτάμπ Ερενέρ που πήρε την πρωτιά.
Αφροδίτη Φρυδά, κλόουν – 1988
Εκείνη τη χρονιά, η Ελβετία εκπροσωπήθηκε με το τραγούδι ne partez pas sans moi και την Σελίν Ντιόν. Με αυτήν την πληροφορία κατά νου, καταλαβαίνουμε αυτόματα ότι δεν υπήρχε περίπτωση νίκης για καμία άλλη συμμετοχή. Παρ’ όλα αυτά, υπήρξαν τραγούδια που ξεχώρισαν εκείνη τη βραδιά, και το τραγούδι της Ελλάδας δεν ήταν ένα από αυτά. Η μάλλον απλοϊκή σύνθεση και το χαιρέκακο γέλιο της τραγουδίστριας στο ρεφραίν, κατέταξαν τη χώρα μας στη 17η θέση από 21 τραγούδια. Δείτε το βίντεο για να καταλάβετε περισσότερα, αλλά μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα.
Demy, this is love – 2017
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, η Demy πήρε την πρώτη θέση στον διαγωνισμό που πραγματοποιήθηκε στο Κίεβο. Σε αυτό το σύμπαν, όμως, την πρωτιά έλαβε η Πορτογαλία, και η Demy κωλοκάθησε στη 19η καρέκλα. Προσωπικά τη θεωρώ από τις χειρότερες συμμετοχές μας, μιας και η αέρινη σκηνική παρουσία, δεν μπορούσε να κρύψει τα φάλτσα της -κατά τα άλλα- συμπαθητικής τραγουδίστριας. Ένα επιπλέον στοιχείο που συνηγόρησε κατά της συμμετοχής ήταν τα αποτυχημένα ειδικά εφέ, με τους θεατές να αναρωτιούνται αν η ερμηνεύτρια βρίσκεται πάνω σε σκηνή ή μέσα σε μπανιέρα.
Ελευθερία Ελευθερίου, aphrodisiac – 2012
Πέρα από την ερμηνεύτρια και την ομάδα της, δεν νομίζω ότι υπήρξε άνθρωπος που πίστευε ότι αυτή η συμμετοχή θα είχε επιτυχία. Η μπουζουκοπόπ αισθητική του κομματιού και η εμφανώς αδύναμη φωνητική ικανότητα της τραγουδίστριας, κατέταξαν την Ελλάδα στη 17η θέση. Από εκείνη τη χρονιά και μετά, η χώρα μας λαμβάνει πάντα κακή βαθμολογία και, συνεπώς, χαμηλή θέση στην τελική κατάταξη. Ας ελπίσουμε ότι, από φέτος, αυτό θα αλλάξει (δεν υπάρχει περίπτωση).
Μιχάλης Ρακιντζής, S.A.G.A.P.O. – 2002
Κράτησα το καλυτεροχειρότερο για το τέλος. Εκείνη τη χρονιά, ο Μιχάλης Ρακιντζής έπεισε τους πάντες ότι το φουτουριστικό μιλιταίρ λουκ, ήταν ό,τι έπρεπε για τη Γιουροβίζιον. Αγέλαστος και με ζοχαδιασμένο βλέμμα, ο ερμηνευτής και η ομάδα του ανέβηκαν στη σκηνή του Τάλιν με αέρα πρωτιάς. Το αποτέλεσμα ήταν βγαλμένο από κακή ταινία του Τιμ Μπάρτον, και οι θεατές παρέμειναν παγωμένοι καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσίασης. Το αποτέλεσμα μας έφερε στη 17η θέση από 24 συμμετοχές. Με την επιστροφή της αποστολής στην Ελλάδα τα τηλεπαράθυρα πήραν φωτιά, με όλους να κατηγορούν τους πάντες για τα πάντα. Αλησμόνητες εποχές!
