Προσοχή!
Στο κείμενο υπάρχει περιγραφές βίας και βιασμού
Γεννιέσαι και οι γονείς σου αντιδρούν ανάλογα με το αν σε ήθελα ή όχι. Χάριν του κειμένου, ας πάρουμε ως δεδομένο ότι δε λάτρεψαν από την πρώτη στιγμή. Σε βλέπουν να μεγαλώνεις και ενθουσιάζονται με κάθε καινούρια σου δεξιότητα. Κάνουν τα πάντα για να μάθεις να περπατάς και να μιλάς. Λες τις πρώτες σου λέξεις, τις κάνεις προτάσεις, αρχίζεις να εκφράζεις τις σκέψεις σου. Και τα χρόνια περνάνε. Από βρέφος, παιδί, και μετά έφηβος. Αναπτύσσεις το λεξιλόγιό σου. Τραγουδάς τα αγαπημένα σου τραγούδια. Και κάπου εδώ αρχίζουν να σου βάζουν όρια.
«Πρόσεχε τι λες. Πρόσεχε σε ποιον μιλάς. Κλείσε το στόμα σου. Μην αντιμιλάς.» Μαθαίνεις να σωπαίνεις, ειδικά μπροστά στους μεγαλύτερους άντρες της οικογένειας. Σε διδάσκουν ότι το να κρατάς το στόμα σου κλειστό είναι προτέρημα. Ξέρεις πια, πως αν πεις κάτι που δεν πρέπει, ή κάτι που δε θα τους αρέσει, θα υπάρξουν συνέπειες. Θα τιμωρηθείς. Θα φας ξύλο.
Μεγαλώνεις. Το σώμα σου αλλάζει και θέλεις τόσο πολύ να μοιραστείς το πώς νιώθεις! Αλλά είπαμε, η ησυχία είναι προτέρημα. Το να μιλάς για το σώμα σου είναι το άβολο θέμα συζήτησης. Ξέχασες; Άλλωστε, σου το είπαν ήδη. Σου εξήγησαν ότι πρέπει να κρύβεις τις αλλαγές, να μην το συζητάς με κανέναν, να προσέχεις. Σε προειδοποίησαν πως οι αλλαγές προκαλούν. Σώπασε.
Μπαίνεις στο λεωφορείο και ένας μεγαλύτερος άντρας σε αγγίζει «κατά λάθος». Κι εσύ δε μιλάς, επειδή η σιωπή είναι προτέρημα. Αυτό δεν έμαθες; Εξάλλου, τι να πεις; Μπορεί να ήταν στο μυαλό σου. Ή να παρεξήγησες. Σίγουρα το φαντάστηκες. Αυτό σου έμαθαν. Ότι τώρα που μεγαλώνεις το σώμα σου θα προκαλεί. Ότι αν σε ενοχλήσει κάποιος σημαίνει πως δεν πρόσεχες. Εσύ φταις. Κράτα το στόμα σου κλειστό.
Περπατάς μόν@ σου το βράδυ και μια παρέα σου επιτίθεται. Σε χλευάζουν και σε βρίζουν και εσύ προχωράς βιαστικά χωρίς να δίνεις σημασία. Δεν πρέπει να μιλάς! Θυμάσαι; Τρέχουν πίσω σου, σε προφταίνουν και αρχίζουν να σε χτυπούν. Σκίζουν τα ρούχα σου. Κι εσύ δε βγάζεις άχνα. Αν μιλήσεις, θα φταίξεις. Κάνε ησυχία. Θα βαρεθούν και θα σταματήσουν.
Μόνο που δε σταματούν. Σε ακινητοποιούν στο έδαφος. Μεταμορφώνεσαι στο προσωπικό τους παιχνίδι. Τους βλέπεις. Τους ακούς. Αλλά δεν είσαι πραγματικά εκεί. Το μυαλό σου πάει πίσω στη μέρα που σε έβαλε η γιαγιά σου σε μια καρέκλα και άρχισε να σου λέει για όλα τα λάθη που θα κάνεις μεγαλώνοντας. Για τα ρούχα που απαγορεύεται να φοράς. Μα κυρίως για το ότι πρέπει να κρύψεις τη φωνή σου. Να γίνεις αόρατ@. Να περνάς απαρατήρητ@. Και το πιο σημαντικό, να είσαι κανονικ@. Να βρεις έναν καλό άντρα να σε παντρευτεί και να σου κάνει παιδιά. Αυτό δεν είναι το σωστό, άλλωστε; Τι πάει να πει δε σου αρέσουν οι κούκλες; Τι σημαίνει δε σου αρέσουν τα αγόρια; Πώς τολμάς να λες στους ανθρώπους που σε μεγάλωσαν με τόσους κόπους ότι δεν είσαι straight;
Η φυγή αυτών που σε έκαναν κομμάτια σε ξυπνά απότομα. Σηκώνεσαι και το σώμα σου τρέμει. Τους ήξερες και ήξερες πολύ καλά και γιατί το έκαναν. Όταν η κολλητή σου απομακρύνθηκε από σένα, επειδή της είπες πως δε σ ’αρέσουν οι άντρες, μαθεύτηκε. Και οι καλοί γιοι, με τους άριστους βαθμούς και τις τέλειες αθλητικές επιδόσεις σου υποσχέθηκαν πως θα σε κάνουν «κανονική γυναίκα». Και τήρησαν την υπόσχεσή τους. Ξέρεις πως δε θα σε πιστέψει κανείς. Ίσως και να πάρουν το μέρος τους. Όλοι θα σιωπήσουν, επειδή έτσι πρέπει. Αυτό να κάνεις κι εσύ. Να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό. Αν μιλήσεις, θα σε ρωτήσουν. Τι φορούσες; Γιατί ήσουν μόνη σου; Γιατί δε φώναξες; Γιατί δεν αντέδρασες; Εσύ φταις.
Πέρασα τη μισή μου ζωή με τύψεις και ενοχές. Αναρωτιόμουν τι έκανα λάθος. Γιατί δε φώναξα. Γιατί δε μίλησα. Και τώρα καταλαβαίνω. Με έμαθαν να κρατώ το στόμα μου κλειστό. Όλ@ μας.
Αλλά, εσύ να φωνάζεις, ακούς; Να μιλάς δυνατά! Ακούς; Να αντιδράς και να λες «επιτέλους άκου με».
Ακούς;
Γράφει η Andri Kyriakou
