Ένας π@ύστης με τα μωβ του τα παπούτσια

Ανέκαθεν τα παπούτσια έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην ιστορίες των ανθρώπων. Από τα μαγικά κόκκινα γοβάκια της Ντόροθι (στον Μάγο του ΟΖ) μέχρι το γυάλινο γοβάκι της Σταχτοπούτας, τα παπούτσια κατέχουν διάφορους συμβολισμούς. Έχει να κάνει βέβαια και με την ιστορία.

Στη δική μου, για παράδειγμα, τα παπούτσια λειτουργούν ως φάρος ομοφοβίας και είναι κάπως σαν να λάμπουν περισσότερο, όταν μια ομοφοβική ματιά τύχει να τα αντικρύσει. Όχι, φυσικά, όλα, αναφέρομαι πιο πολύ σε ένα συγκεκριμένο ζευγάρι. Ένα ζευγάρι μωβ all star.

Κάτι περίεργο συμβαίνει με αυτά τα παπούτσια, καθώς κάθε φορά που τύχει να τα φορέσω πάντα θα ακούσω και κάποιο ομοφοβικό σχόλιο. Τα είχα αγοράσει πριν από χρόνια, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν τα φοράω συχνά. Ίσως γιατί ένα – εσωτερικευμένα ομοφοβικό – κομμάτι του εαυτό μου «δεν θέλει να προκαλεί».

Την πρώτη φορά που τα φόρεσα, περπατούσα σε έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας, όταν ένα μηχανάκι που περνούσε από μπροστά μού φώναξε: «τέτοια παπούτσια φορούν οι πούστηδες;». Την επόμενη φορά ήταν σε εκείνη τη συνέντευξη που κάναμε με το περιοδικό στον Αλέξη Τσίπρα (πρωθυπουργός τότε). Αν και κανείς δεν είχε σχολιάσει κάτι, τις επόμενες μέρες που ανέβηκε η σχετική φωτογραφία στο διαδίκτυο, αρκετά σχόλια στα social αλλά και σε διάφορα μέσα (πχ. Πρώτο Θέμα) έγραφαν για «την αδερφή/πούστη που πάτησε στο Μαξίμου με τα μωβ του τα παπούτσια». Ύστερα (χρόνια μετά) στο μετρό μια παρέα εφήβων θέλησε να σχολιάσει τα παπούτσια μου, αναγνωρίζοντάς τα ως «αδερφίστικα».

Τις προάλλες που έτυχε να φτιάχνω την ντουλάπα μου, ώστε να αποφασίσω ποια ρούχα να δώσω (ξανά)βρήκα τα μωβ μου τα all star. Μετά τις τρεις ομοφοβικές βόλτες τους, τα είχα καταχωνιάσει. Ενστικτωδώς, τα έβαλα με τα υπόλοιπα πράγματα που είχα σκοπό να δώσω. Πάντα μου άρεσαν αυτά τα παπούτσια, γι΄αυτό και δεν σας κρύβω πως τη στιγμή που τα έβαλα εκεί αισθάνθηκα ηττημένος, σαν να τα είχα προδώσει ή μάλλον σαν να είχα προδώσει τον εαυτό μου. Τα έβγαλα, βάζοντας στη θέση τους ένα αντίστοιχο ζευγάρι μαύρα. «Και με αυτά για πολλούς πούστης είμαι», σκέφτηκα. «Να είμαι τουλάχιστον με τον τρόπο που θέλω εγώ».

Υ.Γ. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι τα ρούχα μας, οι τσάντες μας, τα αξεσουάρ και τα χρώματα που φοράμε δεν σχετίζονται με την ομοφοβία εκεί έξω. Άλλα σχετίζονται. Ας τα φοράμε ελεύθερα, τιμώντας τους ΛΟΑΤΚΙ+ /κουήρ/μοναδικούς εαυτούς μας.