Η υπόθεση του Γιώργου Καρκά, που κατηγορήθηκε τον Νοέμβριο του 2018 πως νάρκωσε και βίασε έναν αυτοκινητιστή στο Γκύζη, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Πρώτον για τον τρόπο που την διαχειρίστηκαν ορισμένα ΜΜΕ. Δεύτερον για τον τρόπο που την διαχειρίστηκε η ΕΛ.ΑΣ. .
Η είδηση παραήταν κίτρινη για να την ‘χαλάσουν’ διασταυρώνοντάς κάποιοι δημοσιογράφοι. Δεν συμφέρει αυτό. Δεν πουλάει. Τι έκαναν λοιπόν; Αποδέχτηκαν αβλεπί την ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. χωρίς – όχι να ψάξουν βαθύτερα – αλλά έστω να ξύσουν την επιφάνειά της είδησης. Τυφλή εμπιστοσύνη στην αρχική πηγή, καμία έρευνα και φυσικά καμία προβολή της αντίθετης άποψης.
Για να ολοκληρωθεί ο διασυρμός του Γιώργου Καρκά, η ΕΛ.ΑΣ. έκανε το ανήκουστο: αμόλησε φόρα παρτίδα τις φωτογραφίες του στον Τύπο. Άλλοι που έχουν διαπράξει τα τέρατα, προστατεύονται, τον Καρκά τον κρέμασαν στα μανταλάκια.
Προσωπικά, είμαι αντίθετη στην δημοσιοποίηση των στοιχείων τού οποιουδήποτε, ασχέτως τι έχει κάνει. Όχι τόσο για προστατευτεί ο ίδιος, όσο η οικογένεια του. Και κυρίως ανήλικα παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα: εκεί, κατά τη γνώμη μου, χρειάζονται χειρισμοί μικροχειρουργικής επέμβασης. Μόνο στις περιπτώσεις εκείνες που μια φωτογραφία μπορεί να μάς προστατέψει από έναν άγνωστο παραβάτη ή έναν καταζητούμενο, μόνο τότε επιβάλλεται η δημοσιοποίησή της. Κατά τα άλλα, ο μακαρίτης ο νόμος 4000, φτερά, πούπουλα και δημόσιες διαπομπεύσεις δεν κάνουν μια κοινωνία καλύτερη.
Όλα όσα δεν έπρεπε να γίνουν, έγιναν στην περίπτωση Καρκά. Όλα.
Κι εξακολουθούν να γίνονται. Η δίκη του την περασμένη εβδομάδα το εκ νέου το απέδειξε αυτό. Μέχρι στιγμής – κι αφού ο άνθρωπος βρίσκεται πάνω από ένα χρόνο στη φυλακή – πραγματικά ενοχοποιητικά στοιχεία, απ’ ό,τι φαίνεται δεν υπάρχουν. Οι τοξικολογικές εξετάσεις του οδηγού δεν έδειξαν ναρκωτικές ουσίες. Δεν έγινε εργαστηριακός έλεγχος ούτε στο αίμα του, ούτε στον καφέ που έπινε. Υπάρχουν παραλείψεις, σοβαρές παραλείψεις.
Ο δρ. Γιώργος Φιτσιάλος, ιατροδικαστής διευθυντής του κέντρου που έγιναν οι εξετάσεις και πραγματογνώμονας των ελληνικών δικαστικών Αρχών, αλλά και του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης λέει: «Δεν πιστοποιείται ούτε πράξη βιασμού ούτε πράξη θώπευσης, καμία και πουθενά. Όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με κανέναν άλλο ο καθένας ξεχωριστά».
Από την πρώτη εισαγγελική παραγγελία έγινε χρήση της έκφρασης «παρεκκλίνουσα συμπεριφορά» ενώ εμμέσως πλην σαφώς , η ομοερωτική συμπεριφορά θεωρήθηκε ενοχοποιητικό θεωρήθηκε ενοχοποιητικό στοιχείο Χαρακτηριστική ήταν η φράση του δικαστικού λειτουργού, ο οποίος διερωτήθηκε «για ποιον λόγο οδήγησε τον παθόντα σε σημείο, όπου λαμβάνουν χώρα ερωτικές συνευρέσεις ομοφυλόφιλων ατόμων».
Ασχέτως που, από το 1951, η ομοφυλοφιλία στην Ελλάδα είναι νόμιμη.
Σε όλη τη διαδικασία διαφαίνεται το πόσο εύκολα «πείθονται» οι αρχές για την επικινδυνότητα του κατηγορουμένου, παρά τα πενιχρά στοιχεία εις βάρος του. Όταν, βέβαια, τα θύματα είναι γυναίκες παρατηρείται συχνότατα αντίστροφη δυσκολία στην ενοχοποίηση ετεροφυλόφιλων κατηγορούμενων για βιασμό. Και στις δύο περιπτώσεις διαφαίνεται πώς οι έμφυλες αντιλήψεις όχι μόνο επηρεάζουν αλλά και ενοχοποιούν.
Σε πολλά σημεία της διαδικασίας γίνεται επίμονη αναφορά στο πόσο «καθαρό αρσενικό» είναι ο ταξιτζής και πόσο ‘παρεκκλίνον’ άτομο ο κατηγορούμενος. Δικάζονται, με λίγα λόγια, σεξουαλικοί προσανατολισμοί και όχι η πράξη αυτή καθεαυτή – είτε έγινε είτε όχι.
Το κερασάκι στην τούρτα είναι πως στο δικαστήριο η ψυχολόγος Χριστίνα Αντωνοπούλου σκιαγράφησε το προφίλ του κ. Καρκά χωρίς ποτέ να έχει συνομιλήσει μαζί του. Ούτε δυο λέξεις μιλάμε, τίποτα. Πας δηλαδή ως εμπειρογνώμων μάρτυρας κατηγορίας, τού χρεώνεις ‘προμελετημένη διαδικασία’ και δεν τον ξέρεις. (Θυμίζουμε την κατάθεση της κ. Αντωνοπούλου το 2009 στη δίκη για τον φόνο του Νίκου Σεργιανόπουλου. Υποστήριξε, πως, ούτε λίγο πολύ, έφταιγε η ψυχοσύνθεση του δολοφόνου, επειδή ήταν λέει Γεωργιανός. Είπε επί λέξει: «Η προσβολή στις αρχές τον ανδρισμού συνιστά ατιμωτική πράξη για τους Γεωργιανούς».)
Η δίκη πήρε αναβολή για τις 30 Ιανουαρίου. Ο Γιώργος Καρκάς είναι ακόμα στη φυλακή.
Στο ίδιο κελί με το τεκμήριο αθωότητας.
Έλενα Ακρίτα
πηγή: tanea.gr
