Από τα “τατατατα” στα “λαλαλαλα”, θα τα πω, δεν μπορώ να μη τα πω. Τα ξέρω από τότε που γεννήθηκα. Με αυτά μεγάλωσα και έμαθα πώς να επιβιώνω. Τα ξέρω μέσω του Παλαιστίνιου πατέρα μου.
γράφει η *Kassandra El Najjar
Εκείνος που δεν έχω επαφή μαζί του καθόλου εδώ και πολλά χρόνια από τότε που ήρθα στην Ελλάδα. Δεν έχω ιδέα που είναι. Δεν ξέρω τώρα αν ζει η αν έχει πεθάνει. Απορώ, όμως, αν θα ήταν περήφανος για μένα, γιατί κάνω αυτό που θέλω ή θα τον έχω απογοητεύσει;
Πάντως με τον δικό του τρόπο και την απουσία του μου έμαθε πως να αγαπώ και να αντιστέκομαι. Πώς να ψάχνομαι και να αμφισβητώ. Μα πόσο ανήσυχο πνεύμα ήταν και αυτός. Κάπως δεν ήθελε τότε να μου φορτώσει τον βάρος που κουβαλάει. Έκανε ό,τι μπορούσε για να με προστατεύσει και να μου προσφέρει την καλύτερη ζωή εκεί κάποτε και ας ήταν ασφυκτικό για μένα.
Δεν ήθελε να ασχολούμαι με τα πολιτικά. Δεν μου τα έλεγε. Αλλά πως να μη τα ξέρω εγώ; Πώς να μη παρατηρώ και να συναισθάνομαι;
Εμένα που με αφορά άμεσα τώρα το ζήτημα της Παλαιστίνης και μέχρι σήμερα ακόμα έχω αυτό το παλαιστινιακό διαβατήριο, κάθε μέρα μου χτυπάει καμπανάκι. Πώς μπορώ να αδιαφορώ εγώ; Δεν γίνεται να αδιαφορώ η να ξεχνάω.
Οι οικογένεια του El Najjar είναι από τη Γάζα, εκεί που γεννήθηκε ο πατέρας μου το ‘60 και το ‘67 φύγανε από εκεί πρόσφυγες με τους παππούδες μου στη Αίγυπτο και έπειτα στο Κουβέιτ και αργότερα πήγε στη Συρία για να σπουδάσει, γιατί δεν επιτρεπόταν από τον παππού μου, τα παιδιά του να μην σπουδάζουν. Γιατί αυτή ήταν η απάντηση τους στη κατοχή!
Τον πρόλαβα τον παππού, ήταν δάσκαλος αραβικών. Έγραψε και ποιήματα. Ερχόταν επίσκεψεις σε μας και έμαθα γράμματα και πολλά άλλα από αυτόν.
Χεχε… Εκείνος με πήρε χαμπάρι που λέμε στη αρχή της εφηβείας μου. Παρατηρούσε τις στάσεις μου και μου έλεγε πρόσεχε παιδί μου μη γίνεις “τριτόφυλος”, έτσι έλεγε, γιατί δεν θα μπορέσεις έτσι να επιβιώσεις εδώ, δεν θα σε δεχτεί κανείς. Μόνο αυτός μου μιλούσε τρυφερά από όλη την οικογένεια.
Έλα, όμως, που έτσι έγινε, παππού.
Και είμαι εδώ μόνη στην Αθήνα. Επιβιώνω, όμως. Θέλω να παίξω. Όσος αποκλεισμός και να υπάρχει, θα παίξω. Και σου γράφω στα ελληνικά, γιατί έτσι εκφράζομαι καλύτερα τελικά.
Να είναι ήσυχη η ψυχή σου, όπου και να είναι, εσένα και όλες τις άλλες ψυχές που φεύγουν έτσι απλά χαμένες. Χαιρετισμούς σε όλους τους προγόνους μου. Σε όλους τους ανθρώπους του παλαιστινιακού λαού και όλους τους αγώνες τους τόσα χρόνια. Όχι σε κανένα κράτος καμία οργάνωση. Ανθρώποι μόνο και ας μη με ήθελαν κάποτε.
Άλλα λέω τώρα πια, “πώς να είχα αναγνώριση με όλα όσα σας απασχολούσαν”;. Και όλα όσα έγιναν και γίνονται ακόμα και χειρότερα.
Συγχώρηση μόνο.
Είναι μάλλον εύκολα από μια θέση ασφαλή, να λέμε πράγματα να υποστηρίζουμε ή και να κρίνουμε, αλλά όταν σε αφορά τόσο μα τόσο το ζήτημα πολλές φορές μόνο η σιωπηλή πράξη μετράει.
Η *Kassandra El Najjar είναι ηθοποιός.
