Την πρώτη φορά που έτυχε να δω ένα φιλί ανάμεσα σε δύο άνδρες στην τηλεόραση ήταν το 2003 σε εκείνη την περιβόητη σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Φυσικά, δεν ήταν το πρώτο γκέι φιλί που έβλεπα σε οθόνη (όχι της τηλεόρασης) ή γενικά. Ήταν, ωστόσο, το πρώτο που έβλεπα σε μια ελληνική σειρά μαζί με την οικογένειά μου.
Δεν σας κρύβω ότι όλη η εμπειρία ήταν πολύ δύσκολη, μιας και δεν είχα κάνει ακόμη το coming out μου και φοβόμουν ότι η σκηνή αυτή θα έκανε τους δικούς μου να αρχίσουν τα αρνητικά σχόλια, γνωστοποιώντας (έτσι σε μένα) την αρνητική τους στάση απέναντι στην «ενδεχόμενη» ομοφυλοφιλία μου. Τελικά, κανείς δεν είπε τίποτε και το όλο θέμα ξεχάστηκε αμέσως. Η οικογένεια μου επέλεξε (εσκεμμένα ή όχι) να μην πει τίποτε που θα με έκανε να χωθώ περισσότερο στην ντουλάπα (μου).
Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν συνέβη με την υπόλοιπη κοινωνία, η οποία από την επόμενη κιόλας μέρα ξεκίνησε τη γνωστή της ομοφοβική σταυροφορία, η οποία ενισχύθηκε φυσικά και από εκείνο το κατάπτυστο πρόστιμο του ΕΣΡ. Για πολλές μέρες, οι περισσότερες συζητήσεις στην τηλεόραση είχαν να κάνει με αυτό. Εξαγριωμένοι άνθρωποι με κάθε λογής ιδιότητα συζητούσαν για το πόσο επικίνδυνο ήταν για τα παιδιά τους αυτή η σκηνή, περνώντας το μήνυμα ότι «ποτέ κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να επαναληφθεί». Αν λάβουμε τώρα υπόψη και την εκείνη την απόφαση του ΕΣΡ, μάλλον τα κατάφεραν (για κάμποσο καιρό).
Χθες, όχι πολύ αργά, έτυχε να δω στην τηλεόραση τη σκηνή από τη σειρά του Καπουτζίδη, στην οποία φιλιούνται δύο άνδρες. Αυτή τη φορά στον καναπέ ήμουν με τον σύντροφό μου και όχι με την οικογένειά μου. Καμία έκπληξη για εμάς αυτή η εικόνα. Ακόμη και έτσι, όμως, άρχισα να αισθάνομαι κάπως περίεργα. «Φιλιούνται», είπα ενώ ένιωθα μια απροσδόκητη χαρά. Δεν μιλούσα, ωστόσο, στον σύντροφό μου. Μιλούσα σε εμένα, 20 χρόνια πριν. Τότε που ήθελα να το φωνάξω, αλλά φοβόμουν!
Φαντάζομαι ότι σε πολλά άτομα τα «γκέι φιλιά» στην τηλεόραση δεν προκαλούν κάποια έκπληξη (ευτυχώς). Υπάρχουμε όμως και εμείς που τα στερηθήκαμε.
