newsroom
Ο Emy Rodriguez, ένας κουήρ άνδρας, γράφει για το όνειρό του να φύγει από την ομοφοβία της Φλόριντα και να μείνει στη Βαρκελώνη.
Η μετακόμιση στην Ισπανία ήταν πάντα ένα όνειρό μου. Λαχταρούσα να χαλαρώσω σε μια υπαίθρια πλατεία στη Μαδρίτη ή τη Βαρκελώνη και να δειπνήσω με τορτίγιες και κρασί. Η ιδέα να κάνω σιέστες στη μέση της ημέρας και να απολαμβάνω έναν μήνα διακοπές τον Αύγουστο με έβαλε σε πειρασμό. Καθώς μεγάλωσα και έγινα πιο ανοιχτός με την ταυτότητά μου ως κουήρ άντρας, ανακάλυψα ότι η Ισπανία ήταν, επίσης, μια από τις πρώτες κουήρ χώρες. Λιγότερο από έναν χρόνο μετά την αποφοίτησή μου από το λύκειο το 2005, η Ισπανία έγινε η τρίτη ευρωπαϊκή χώρα που χορηγεί σε ομόφυλα ζευγάρια το δικαίωμα να παντρεύονται. Αυτό ενίσχυσε την αίσθηση ότι η Ισπανία ήταν το μέρος που ανήκα πραγματικά.
Τον περασμένο Μάιο, αποφάσισα να ετοιμάσω όλα μου τα πράγματα και να μετακομίσω στη Βαρκελώνη. Το έκανα για δύο λόγους: Για να εκπληρώσω το όνειρο της ζωής μου και να ξεφύγω από ένα διαρκώς αυξανόμενο κύμα συντηρητικών νόμων που κάνουν την κουήρ ύπαρξη μου όλο και πιο δύσκολη. Έφυγα από τη Φλόριντα, όπου ο κυβερνήτης Ron DeSantis είχε μόλις θεσπίσει τον περιβόητο νόμο «Don’t Say Gay». Ο νόμος απαγορεύει την διδασκαλία στην τάξη σχετικά με τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή την κουήρ ταυτότητα και επεκτάθηκε τον Απρίλιο για να συμπεριλάβει τα παιδιά 12 ετών και κάτω.
Μεγαλώνοντας στο Ορλάντο, θυμάμαι να ντρέπομαι για την ταυτότητά μου. Δεν είχα καμία θετική εκπροσώπηση και οποιαδήποτε αναφορά σε ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα γινόταν συνήθως με αρνητικό τόνο. Όσο περνούσαν τα χρόνια, όμως, τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα κέρδιζαν δικαιώματα. Αυτό μέχρι να γίνει ο Donald Trump ο 45ος Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Με τον Trump στην εξουσία, το καθαρό μίσος προς τουςΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπους (και ιδιαίτερα τα τρανς άτομα) έγινε αποδεκτό. Καμπάνιες, όπως η πρωτοβουλία της Anita Bryant της δεκαετίας του 1970 κατά των ΛΟΑΤΚΙ+ «Save Our Children» επέστρεψαν, αλλά με μια σύγχρονη μορφή.
Αυτό το περιβάλλον με έκανε να θέλω να φύγω όσο πιο γρήγορα γινόταν. Όταν έφτασα στην Ισπανία, έμεινα έκπληκτος από το πόσες Pride σημαίες κυμάτιζαν σε μέρη όπως η Chueca (Μαδρίτη) και το Gaixample (Βαρκελώνη). Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με τη σημαία υπερηφάνειας κρεμασμένη παντού, σε πεζούλια και κτίρια. Ένιωθα ασφαλής. Η ταυτότητά μου ως κουήρ δεν ξεχώριζε.
Όμως τον περασμένο Ιούνιο, το ισπανικό ακροδεξιό πολιτικό κόμμα VOX κέρδισε τις τοπικές εκλογές στην πόλη Náquera της Βαλένθια. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε το κόμμα ήταν η απαγόρευση των σημαιών υπερηφάνειας σε δημόσιους χώρους και κυβερνητικά κτίρια. Αυτό ήταν μόνο η αρχή. Με μια επιθετική γενική εκλογική εκστρατεία, το VOX υπαινίσσεται την αναστολή της προστασίας και των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων.Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, ένα από τα σημεία συζήτησης για το VOX ήταν η ιδέα ότι τα τρανς δικαιώματα βλάπτουν τα παιδιά. Αυτό φαινόταν τρομερά παρόμοιο με αυτό που συμβαίνει στη Φλόριντα.
Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ιταλία, τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα περιορίζονται ή καταργούνται. Το περασμένο καλοκαίρι, η κυβέρνηση της Ιταλίδας πρωθυπουργού Giorgia Meloni, άρχισε να επιβάλλει ένα διάταγμα που αφαιρούσε τους μη βιολογικούς ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς από τα πιστοποιητικά γέννησης των παιδιών τους.
Μετακόμισα από τις ΗΠΑ για να ξεφύγω από την ομοφοβία, αλλά με ακολούθησε στην Ευρώπη. Η στάση του Trump απέναντι στους κουήρ ανθρώπους έχει προκαλέσει σοκ σε όλον τον κόσμο και τώρα βλέπουμε την ίδια ρητορική σε άλλες χώρες, που κάποτε ήταν φωτεινά παραδείγματα ισότητας. Ναι, η Ευρώπη έχει ένα παρελθόν, αλλά στη σύγχρονη εποχή, πολλά έθνη θεωρούνται προπύργια της κουήρ ισότητας.
Γενικές εκλογές στην Ισπανία έγιναν νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι και φαίνεται ότι το σοσιαλιστικό κόμμα θα επανεκλεγεί. Αν και δεν είναι τέλειο, αυτό είναι μία στιγμιαία ανακούφιση.
Σε πόλεις όπως η Náquera, οι κάτοικοι αντεπιτίθενται. Υπήρξε μια έκρηξη υποστήριξης από συμμάχους που επιδεικνύουν σημαίες υπερηφάνειας στις ταράτσες τους. Μερικές κατεβαίνουν βίαια τη νύχτα, αλλά οι ντόπιοι επιμένουν και τις ξανακρεμούν. Στην Ιταλία, άνθρωποι συγκεντρώνονται για να διαμαρτυρηθούν για τους περιορισμούς στους ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς.
Ενώ το παρόν μπορεί να φαίνεται ζοφερό, υπάρχει ελπίδα για το μέλλον. Στην Ισπανία, γινόμαστε μάρτυρες περισσότερων ανθρώπων που δεν ενδιαφέρονταν στο παρελθόν για την πολιτική να αναλάβουν τώρα ενεργό ρόλο.
Δεν μου επιτρέπεται να ψηφίσω ακόμα, αλλά όταν γίνω πολίτης, θα είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνω. Το μέλλον της Ισπανίας θα μπορούσε να αλλάξει ανά πάσα στιγμή, και παρόλο που δεν γεννήθηκα εδώ, ξέρω ότι η μετακόμιση εδώ συνεπάγεται την ευθύνη να αγωνιστώ για αυτό που είναι σωστό.
