Πόσες φορές έχετε ακούσει την παραπάνω φράση και πόσοι σας έχουν πει ότι υπάρχουν σοβαρότερα θέματα στον κόσμο από αυτό που ασχολείστε; Αν κρίνω από την εμπειρία μου, μάλλον πολλές. Είναι, τελικά, τα θέματα που ασχολούμαστε κατώτερα κάποιων άλλων; Υπάρχουν προβλήματα mainstream και προβλήματα underground; Η απλούστερη και περιεκτικότερη απάντηση είναι όχι.
Από τη Μελίτα Σκαμπώ
Το κάθε ένα από εμάς, κουβαλάει τη δική του ιστορία στην πλάτη του. Δε μεγαλώσαμε όλα το ίδιο, και ούτε έχουμε εισπράξει τα ίδια ερεθίσματα. Ακόμα και σε μικρές κοινωνίες με συμπαγείς και εξισορροπημένες επιρροές, υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις πάνω στο ίδιο ζήτημα. Από αυτό μπορούμε να καταλάβουμε αυτόματα ότι, όσο και να προσπαθήσουμε, η απόλυτη συμφωνία σε ένα τόσο περίπλοκο θέμα που λέγεται ζωή, είναι από δύσκολο έως απίθανο. Όμως τα παραπάνω, είναι μια υπεραπλουστευμένη εξήγηση για τη βαρύτητα που δίνει το κάθε ένα μας σε διαφορετικά προβλήματα. Επειδή, λοιπόν, πίσω από τις υπεραπλουστευμένες εξηγήσεις κρύβονται και κίνδυνοι, καλό θα ήταν να δούμε πίσω από τις ερωτήσεις, και όχι πίσω από τις απαντήσεις.
Η ερώτηση ”πώς γίνεται να ασχολείσαι με ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα και όχι με την παγκόσμια κρίση πείνας’‘ ή ‘‘αφού ξέρεις ότι υπάρχουν τόσοι άστεγοι, γιατί φροντίζεις τα αδέσποτα”, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια καλοστημένη παγίδα. Παγίδα, που στηρίζεται σε λογικά άλματα, προσπερνώντας το πριν και το μετά. Βρισκόμενοι στην είσοδο ενός τέτοιου ναρκοπεδίου, οι απαντήσεις μας θα μοιάζουν απολογητικές και ενοχικές και αυτός ακριβώς είναι ο στόχος τέτοιων ερωτήσεων: να μας βάλουν μπροστά σε ένα άτοπο δίλημμα. Προτάσσοντας την κουρτίνα ένα ή την κουρτίνα δύο, βρισκόμαστε στο μέσον μιας επιλογής χωρίς διέξοδο και, το σημαντικότερο, χωρίς απαντήσεις. Αν, όμως, κοιτάξουμε πιο καθαρά θα δούμε ότι αυτό το δίλημμα είναι πλασματικό.
Το νοιάξιμο, η ενσυναίσθηση, ο πόνος δεν είναι διαζευκτικά. Μπορούμε να στεναχωριόμαστε για την καταπίεση των γυναικών και για τη ρύπανση του περιβάλλοντος ταυτόχρονα. Έχουμε το δικαίωμα, όχι μόνο να πονάμε για πολλά πράγματα στον ίδιο χρόνο, αλλά και να μην τα βάζουμε στο ζύγι με το στανιό. Ξέρουμε για ποιά προβλήματα μπορεί να κινητοποιούμαστε περισσότερο, και είναι απόλυτα εντάξει να αγνοούμε κάποια άλλα. Τα συναισθήματα δεν είναι από καταβολής μοιρασμένα, ούτε χαραγμένα στην πέτρα. Ίσως σήμερα να πικραινόμαστε με το περιεχόμενο του κουτιού ένα, και αύριο με το περιεχόμενο του κουτιού δύο. Ακόμα και στη διάρκεια της ημέρας, η σημαντικότητα των προβλημάτων μπορεί να αλλάζει.
Έτσι λοιπόν, η άρνησή μας να μπούμε στον κόσμο των ψευτοδιλημμάτων δεν είναι μόνο μια συναισθηματικά προσεγγίσιμη επιλογή, αλλά και η αποστόμωση όσων θέλουν να μας βάλουν με το ζόρι στο ναρκοπέδιο.
