Η Μελανί Λοράν μετά το “TheAdopted” κάθεται για δεύτερη φορά στην καρέκλα του σκηνοθέτη, σε μία ταινία βασισμένη στο ομώνυμο νεανικό μυθιστόρημα της Αν-Σοφί Μπράσμ.
Η Τσάρλι, είναι δεκαεφτά χρονών. Ζει μέσα σε έναν “ανεμοστρόβιλο” από φίλους, συναισθήματα, πεποιθήσεις … και πολλά πάθη. Είναι μία έφηβη όπως οποιαδήποτε άλλη, στο μεταίχμιο αβεβαιότητας μεταξύ παιδικής ηλικίας και ενηλικίωσης. Είναι ταλαντούχα και όμορφη, αλλά παράλληλα βουτηγμένη στις αμφιβολίες και η καθημερινότητά της βρίθει απογοητεύσεων. Κάποια στιγμή, εισβάλει στη ζωή της η Σάρα, ένα διαφορετικό νέο κορίτσι, όμορφο και με περισσό θράσος. Πρόκειται για μια αυθεντική, αληθινή προσωπικότητα, ένα αστέρι που ξέρει να κάνει τα πάντα σωστά…. Στο σχολείο, στα πάρτι, στις σχέσεις της με τα υπόλοιπα κορίτσια και τα αγόρια, ακόμη και στις σχέσεις τις με τους γονείς, η Σάρα είναι μια ανάσα φρέσκου αέρα. Ανάμεσα στις δυο κοπέλες θα ξεκινήσει μια δυνατή φιλία, όμως ο χαρακτήρας της υπέροχης αλλά εύθραυστης Τσάρλι δε μπορεί να αντέξει για πολύ τα τερτίπια και τις τσαχπινιές της απρόβλεπτης Σάρα… Οι τρόποι για να την κρατήσει για πάντα ως αποκλειστική της φίλη είναι πολλοί, ποιον θα διαλέξει όμως η Τσάρλι, στην ευαίσθητη ψυχολογική κατάσταση που βρίσκεται;
Σκηνοθεσία: Μελανί Λοράν, Σενάριο (βασισμένη στο ομώνυμο νεανικό μυθιστόρημα της Αν-Σοφί Μπράσμ): Μελανί Λοράν & Ζουλιέν Λαμπροσκίνι, Ηθοποιοί: Τζοζεφίν Ζάπι, Λου Ντε Λαζ, Ιζαμπέλ Καρέ, Κλερ Καίμ, Ροσάν Ντουράν, Καμίγ Κλαρίς, Διάρκεια: 91′, Διανομή: Odeon
[box type=”shadow” ]Πάρε μέρος στον διαγωνισμό για 10 διπλές προσκλήσεις στη πρεμιέρα της ταινίας τη Τρίτη 11 Νοεμβρίου στις 20:00 στον κινηματογράφο Odeon Kosmopolis. Για συμμετοχή πάτα εδώ[/box]
Λίγα λόγια από την Μελανί Λοράν
Γιατί θέλατε να μεταφέρετε το μυθιστόρημα της Αν-Σοφί Μπράσμ στον κινηματογράφο;
Επειδή το είχα συνέχεια στο μυαλό μου. Το διάβασα 17 ετών, και ήθελα πάντα να το μεταφέρω στο σινεμά. Με είχε σοκάρει πολύ. Με είχε συγκλονίσει. Όταν έπρεπε να αποφασίσω για τη δεύτερη ταινία μου, έτρωγα παρέα με τον παραγωγό μου, τον Μπρούνο Λεβί, και με ρώτησε τι σκεφτόμουν να κάνω. Του μίλησα για μια ταινία πολύ περίπλοκη, που διαδραματίζεται μέσα σε 80 χρόνια. Είδα στο πρόσωπό του ότι δεν ενθουσιάστηκε πολύ. «Αλλιώς, του είπα, υπάρχει αυτή η ιστορία μιας δηλητηριώδους φιλίας ανάμεσα σε δύο κορίτσια στην τελευταία τάξη του σχολείου». Την έχω συνέχεια στο μυαλό μου. «Με κοίταξε και είπε: «Αυτό είναι!»
Γι’ αυτό, θέλω να σας ρωτήσω. Τι συνέβη στη δική σας ζωή;
Έχω την ανάμνηση να σβήνω βρισιές που μου έγραφαν στο θρανίο μου.
Συμμαθήτριές σας;
Μία παρέα κοριτσιών που με εντυπωσίαζαν. Ήθελα να μπω στην παρέα τους. Αλλά με βασάνιζαν. Με έπιανε το στομάχι μου όταν πήγαινα στο σχολείο. Στα 17 μου, χτύπησα την πόρτα σε εταιρείες παραγωγής για να γυρίσω αυτή την ταινία! Ευτυχώς, δε με εμπιστεύτηκαν τότε, γιατί δεν ήμουν αρκετά ώριμη για να αποστασιοποιηθώ από τα προσωπικά μου βιώματα. Τα δέκα επόμενα χρόνια, γνώρισα πραγματικά διαστροφικούς νάρκισσους. Άντρες, αυτή τη φορά. Κι έτσι, μέσα σε δύο μήνες έγραψα το σενάριο και “έχτισα” τον χαρακτήρα της Σάρα μέσα από όλα αυτά τα βιώματά μου, που τα έβαλα μέσα σε έναν και μόνο χαρακτήρα. Είναι τόσο διαβολική που “στέκει” ως χαρακτήρας.
Πώς εξηγείτε αυτή τη συμπεριφορά;
Ο μεγάλος στόχος ενός διαστροφικού ναρκίσσου είναι να βυθίσει στο σκοτάδι έναν λαμπερό άνθρωπο.
Πώς επιλέξατε τις ηθοποιούς σας;
“Ερωτεύτηκα” κεραυνοβόλα τη Ζοζεφίν, όταν την είδα στην ταινία “Cloclo”, όπου είναι ξανθιά! Όταν έμαθα ότι αυτή η κοπέλα ήταν 17 ετών και είδα πόσο εκπληκτική ήταν η ερμηνεία της, κόλλησα! Αυτό ακριβώς μ’ αρέσει στο σινεμά! Ένα βλέμμα στο οποίο βυθίζεσαι. Έγραψα το σενάριο έχοντας δίπλα μου τη φωτογραφία της. Όταν γνωριστήκαμε, μου θύμισε τον εαυτό μου όταν γνώρισα τον Φιλίπ Λιορέ για την ταινία «Είμαι Καλά, Μη Σε Νοιάζει». Είχε καταλάβει απόλυτα το σενάριο. Δεν μπορούσε να ερμηνεύσει καμία άλλη το χαρακτήρα της.
Και η Λου Ντε Λαζ;
Την είχα δει στο “J’aime regarder les filles”. Την έβρισκα υπέροχη, εκπληκτικά όμορφη. Το βρήκα ενδιαφέρον να έχει κάποιος αγγελική εμφάνιση για να υποδυθεί τον διάβολο. Δεν είναι καθόλου διαστροφική. Καθόλου χειριστική. Κι εγώ, ως σκηνοθέτιδα, απεχθάνομαι να είναι κάποιος χειριστικός στο γύρισμα. Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να εργαστεί κανείς σε ένα τυραννικό και βασανιστικό περιβάλλον. Αντιθέτως, είμαι πεπεισμένη πως πρέπει να υπάρχει πολλή αγάπη ανάμεσα σε δύο άτομα, για να παίξουν την απουσία αγάπης. Ήταν πολύ σημαντικό να έχω δύο φιλεναδίτσες που τα πήγαιναν πολύ καλά μεταξύ τους και θα ήθελαν να παίξουν την κόλαση. Στην αρχή, φοβούνταν πως δε θα τα καταφέρουν. Δούλεψαν πολύ σκληρά. Τελικά, η ερμηνεία τους κατάφερε να φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που δεν το περίμενα. Η Λου, για παράδειγμα, ενστερνίστηκε κάτι που της είχα πει. Οι διαστροφικοί νάρκισσοι δε ζητούν ποτέ συγγνώμη. Έχω γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους που δε λένε ποτέ συγγνώμη και ευχαριστώ. Όταν κάποιος ζητάει συγγνώμη, σημαίνει ότι είναι αδύναμος. Στο μοντάζ κατάλαβα ότι η ερμηνεία της είναι εκπληκτική. Υπάρχει μία σκηνή, όπου βάζει ένα κομμάτι πίτσα στο στόμα της, αντί να πει ευχαριστώ στη μαμά της Σαρλί. Απλώς γνέφει με το κεφάλι της. Και είμαι σίγουρη πως είχα γράψει “ευχαριστώ” στο σενάριο. Ήταν απίθανη.
