Η bijoux de kant επιστρέφει στη σύγχρονη ελληνική δραματουργία με το νέο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ». Ένα έργο για το σώμα, τη σεξουαλικότητα, τη συγγένεια, τη μνήμη, το τραύμα, την ταυτότητα αλλά και για τη σιωπηλή εξοικείωσή μας με τη βία. Ο Δημήτρης Παγώνης μας μιλά για τη συμμετοχή του στην παράστασή αυτή και στέλνει το δικό του μήνυμα προς τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα… ή αλλιώς στον εαυτό του!
Μίλα μας λίγο για τη νέα παράσταση της ομάδας bijoux de kant “Η αλήθεια είναι”.
Δυο γονείς σε ένα σπίτι κάπου στην επαρχία περιμένουν την δολοφονία του γιου τους που οι ίδιοι οργάνωσαν.
Ποιος είναι ο ρόλος σου;
Ο ρόλος μου λοιπόν είναι αυτό το δολοφονημένο αγόρι. Στο κείμενο οι ρόλοι είναι μόνο δυο, ο πατέρας και η μητέρα, κανένας άλλος. Η γνωριμία μου με τον Γιάννη δημιούργησε αυτόν τον ρόλο. Ο Γιάννης δημιούργησε αυτό το λύκο εμπνευσμένο από εμένα, για μένα είναι πολύ προσωπική υπόθεση αυτό το έργο. Αισθάνομαι ότι κάνω τον εαυτό μου, ότι επιτελώ εμένα, την ζωή μου, είναι σαν να έχουν πάρει το προσωπικό μου δράμα και να το έχουν μεγαλώσει. Είμαι πιο οργισμένος από ποτέ. Αυτή η οργή και η καύλα, αυτό είναι ο ρόλος μου. Είμαι εγώ στο 1000% μου.
Πόσο σχετίζεται με την ελληνική πραγματικότητα η παράσταση;
Σε αυτήν την παράσταση δεν βλέπεις την ιστορία μιας οικογένειας, δεν υπάρχει ιστορία γιατί ο χρόνος έχει σταματήσει, βλέπεις κάτι οικείο κάτι τεράστιο πολύ μεγαλύτερο και τρομακτικό από εσένα, βλέπεις κατάματα τον πιο γνώριμο εφιάλτη σου, τους δημιουργούς της κοινωνίας που ζεις. Είναι σαν να έφυγες από το σπίτι σου και πας θέατρο και ξανασυναντάς ότι άφησες. Βλέπεις την δικιά σου ιστορία, την δικιά σου οικογένεια, δεν υπάρχουν παιδιά που να μην κουβαλάνε τραύματα από την οικογένεια, είναι η φύση τέτοια. Αυτό βλέπεις. Όσο κλειστός και αν είσαι, το έργο θα βρει τρόπο να σε ακουμπήσει. Εσύ είσαι η ελληνική πραγματικότητα γιατί είσαι παιδί της.
Πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο διαφορετικότητα;
Όπως αντιλαμβάνομαι και την λέξη μοναδικότητα.
Εσύ γιατί αισθάνεσαι διαφορετικός;
Όσο μεγαλώνω δεν αισθάνομαι καθόλου διαφορετικός γαμώτο, μικρός πάλευα να μοιάσω στους γύρω μου τώρα παλεύω να μην μοιάσω, γελάω με την πάρτη μου. Διαφορετικός σε σχέση με τι; Θα έλεγα ότι αισθάνομαι κάπως διαφορετικός με το πόσο τραγικά αργά μεγαλώνω. Στερεοτυπικά αρκετοί τριαντάρηδες έχουν κάνει οικογένεια. Εγώ μόλις πήρα το νέο παιχνίδι Πόκεμον. Να μια διαφορά.
Θεωρείς ότι η τέχνη μπορεί να κάνει να συμβάλλει στην καταπολέμηση των κοινωνικών στερεοτύπων; Αν ναι, με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει;
Ναι, μπορεί. Ένα φετινό παράδειγμα ήταν ένα γκέι φιλί στις Άγριες Μέλισσες. Και το φέρνω σαν παράδειγμα γιατί είναι ένα προϊόν που απευθύνεται κατά μέσο όρο σε μικροαστικές οικογένειες. Και με πολύ γρήγορο και άμεσο τρόπο τους το έφερε στην μάπα και για αυτό υπήρχαν αντιδράσεις. Και ευτυχώς που υπήρχαν, γιατί ο δρόμος προς την ορατότητα δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Το θέατρο και οι άλλες τέχνες παλεύουν χρόνια, αλλά τι να το κάνεις; Μεταξύ μας τα κάνουμε, μεταξύ μας τα βλέπουμε, το θέμα είναι η τέχνη να φτάσει σε κάθε καθώς πρέπει πατριαρχικό σαλόνι. Γιατί το πατριαρχικό σαλόνι αποκλείεται να έρθει να δει θέατρο.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις στην ελληνική ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα;
Είναι σαν να μου ζητάς να στείλω μήνυμα στον εαυτό μου. Δεν ξέρω μωρέ αλλά πολλές φορές η σκέψη μου είναι σε εκείνα τα παιδιά που ζουν στην επαρχία, εκεί που δεν υπάρχει ούτε ο ακτιβισμός, ούτε η έννοια της ορατότητας. Είναι τόσο μόνα και τόσο απελπισμένα, το ξέρω γιατί το έχω νιώσει. Το μυαλό μου ακόμα να ξεκολλήσει από το συμβάν στην Κάρπαθο. Με τάραξε, για κάποιο λόγο ταυτίστηκα με το αγόρι αυτό. Το μόνο μήνυμα που έχω να στείλω είναι σε αυτό το αγόρι και να του πω, «πως αν μισήθηκες για αυτό που είσαι να ξέρεις πως μια μέρα θα αγαπηθείς για αυτό που πραγματικά είσαι και μόνο για αυτό».
Πληροφορίες
Κεντρική Σκηνή, Θέατρο Νέου Κόσμου
Από Δευτέρα 7 Μαρτίου και κάθε Δευτέρα & Τρίτη
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
