Πήγα τις προάλλες μια βόλτα στην Πεντέλη. Μου αρέσουν οι εκδρομές στη φύση, μόνο εκεί μπορείς να ηρεμήσεις και να βάλεις τις σκέψεις σου σε τάξη. Επίσης μπορείς να θαυμάσεις πάρα πολλά διαφορετικά είδη φυτών και ζώων.
Όπως, περπατούσα ξαφνικά αντιλήφθηκα πίσω μου ένα φίδι. Τρόμαξα, αλλά προσπάθησα να μην το δείξω. Λένε ότι τα φίδια αν αντιληφθούν κίνηση επιτίθενται.
Προσπαθώ να καθησυχάσω τον εαυτό μου λέγοντας του ότι δε θα πάθουμε κάτι, αφού φοράω τζιν και μποτάκια. Τουλάχιστον, δεν έχω πιει. Βγάζω τα ακουστικά μου για να είμαι σε εγρήγορση. Δεν αναπνέω, έτσι ώστε να μπορώ να ακούσω κάθε σύρσιμο, κάθε πιθανή κίνησή του. Το ακούω να πλησιάζει.
Αλλάζω δρόμο για να αποφύγω την επαφή και να νιώσω πιο ασφαλής. Τι βλακεία έχω κάνει που είμαι έξω τέτοια ώρα. Και μάλιστα σε αυτήν την περιοχή, που ξέρω ότι κυκλοφορούν αρκετά φίδια. Λύνω τα μαλλιά μου, έχω ακούσει ότι αν έχεις τα μαλλιά σου κοτσίδα είναι πιο εύκολο να σου επιτεθεί.
Βάζω τα κλειδιά μου ανάμεσα στα δάχτυλα να είμαι έτοιμη να αμυνθώ. Σίγουρα, όχι το καλύτερο όπλο για να αντιμετωπίσεις ένα δηλητηριώδες φίδι, αλλά ήταν μια συμβουλή που μου είχαν δώσει πολλές φίλες μου. Στέλνω μήνυμα στην κολλητή μου να της πω ότι με ακολουθεί ένα φίδι. Δε μου απάντησε και έστειλα σε έναν φίλο μου. Ευτυχώς, εκείνος μου απάντησε.
Το φίδι άρχισε να με πλησιάζει. Επιταχύνω το βήμα μου και προσπαθώ να περπατάω με όσο το δυνατόν περισσότερη αυτοπεποίθηση, αν νιώσει ότι εγώ είμαι αρκετά δυνατή δε θα τολμήσει να μου επιτεθεί.
Πλησιάζει πια πολύ κοντά. Αποφασίζω να πάρω τηλέφωνο τον φίλο μου, αν το φίδι με ακούσει να μιλάω με έναν άντρα στο τηλέφωνο σίγουρα θα αποθαρρυνθεί. Βρίσκω το τηλέφωνο του στις επαφές, στο ένα χέρι κρατούσα το τηλέφωνο και στο άλλο σφίγγω με δύναμη τα κλειδιά.
Ο φίλος μου απάντησε. Ευτυχώς κατευθείαν. Με ρωτάει τι έγινε. Του εξηγώ ότι εδώ και μισή ώρα με ακολουθεί ένα φίδι. Αναρωτιέται πώς ξέρω ότι το φίδι είναι επικίνδυνο. Μου λέει ότι μόνο το 6% των φιδιών είναι επικίνδυνα και ευτυχώς στην Ελλάδα οι επιθέσεις είναι ελάχιστες.
“Οι καταγεγραμμένες επιθέσεις” σκέφτηκα.
Μου λέει ότι είμαι υπερβολική και ότι μπορεί απλά να πηγαίνει κάπου προς τα εκεί που πηγαίνω κι εγώ. Με ρωτάει τι φοράω και αν έχω πιει. Δε θα έπρεπε να βρίσκομαι τέτοια ώρα σε αυτό το μέρος, αλλά δεν πειράζει γιατί αποκλείεται να μου επιτεθεί, αν δεν το προκαλέσω, λέει. Χλευάζει τον φόβο μου, μου λέει ότι είμαι υπερβολική και επιμένει ότι μόνο ένας μικρός αριθμός είναι επικίνδυνος.
Οκ, το ξέρω ότι δεν είναι όλα τα φίδια επικίνδυνα. Αλλά, είναι αρκετά για να φοβόμαστε.
Γράφει η Χριστίνα Βούλγαρη
