Για τους λόγους που τον ώθησαν να μιλήσει ανοιχτά για τις ερωτικές επιλογές του αλλά και για το πώς άλλαξε η ζωή του μετά τη δημόσια ανακοίνωσή του, μίλησε ο ηθοποιός Χρήστος Σιμαρδάνης στο κυπριακό Down Town.
Υποκριθήκατε ποτέ κάποιον άλλον, για να γίνετε περισσότερο αρεστός, ακόμα και αποδεκτός στους γύρω σας;
«Όχι, ποτέ. Και το λέω ειλικρινά, όχι αλαζονικά. Είμαι αυτός που είμαι και το λέω φάτσα φόρα. Με πετάω με τον κουβά στη μούρη των άλλων. Χωρίς φίλτρα και μάσκες. Και όποιος αντέξει ή όποιος καταλάβει… Γυμνή αλήθεια».
Την οποία και παραδεχτήκατε πριν μερικά χρόνια σε συνέντευξή σας, όταν μιλήσατε ανοιχτά για την προσωπική σας ζωή, λέγοντας ότι είστε ομοφυλόφιλος. Αυτό δεν απομάκρυνε ανθρώπους από κοντά σας;
«Όχι. Αυτό το ανέφερα πρώτη φορά στην παρέα μου, γύρω στα 15 με 16, όταν γύρισα σε μία συνάθροιση και είπα: «παιδιά, είμαι ερωτευμένος με το τάδε αγόρι!». Υπήρξε ένα σοκ, μία παγωμάρα. Κάποιοι έμειναν, κάποιοι έφυγαν. Κάποιοι το διαχειρίστηκαν και κάποιοι άλλοι όχι. Θυμάμαι ένας φίλος μου μού είπε: «δεν πειράζει, σε δέχομαι όπως είσαι!» και πετιέται μία κοπέλα και του λέει: «τι εννοείς, τον δέχεσαι; Είσαι πάνω σε κάποιο θρόνο και δέχεσαι ή απορρίπτεις ανθρώπους; Δεν πας καλά!». Αυτή την τελευταία φράση της φίλης μου για τον θρόνο, αν την καταλαβαίναμε καλά, πόσο διαφορετικός θα ‘ταν ο κόσμος…»
Τι ήταν αυτό, όμως, που σας ώθησε να μιλήσετε δημοσίως γι’ αυτή σας την επιλογή;
«Τίποτα απολύτως. Ποτέ δεν μιλούσα κλειστά για την προσωπική μου ζωή. Όσοι διάβαζαν συνεντεύξεις μου, μπορούσαν να διακρίνουν και να καταλάβουν. Πάντα έλεγα την αλήθεια. Ποτέ δεν κρύφτηκα, δεν είπα παπαριές. Δεν περιέγραφα έναν άλλο Χρήστο. Χρησιμοποιούσα λέξεις και αντωνυμίες που αποκάλυπταν την αλήθεια. Πάντα το έκανα».
Συμφωνείτε ότι στην Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο, οι κοινωνίες μας είναι πιο κλειστές ακόμα; Σε σημείο που μία τέτοια αναφορά μπορεί να προκαλέσει ακόμη και τον ρατσισμό;
«Όχι, τι θα πει αυτό; Εγώ πάω πιο βαθιά. Ποιες είναι οι κοινωνίες μας; Εμείς! Η στιλίστρια, ο φωτογράφος, η κοπέλα που με έβαψε, εσύ, είμαστε όλοι ένα μικρό κομμάτι κοινωνία. Αν εμείς υιοθετήσουμε μία συγκεκριμένη μορφή συμπεριφοράς, ένα άλλο κομμάτι θα το ζηλέψει και θα το αντιγράψει. Τότε θα έχουμε μία μικρή νίκη. Η κοινωνία δεν είναι έξω από εμάς. Η κοινωνία είναι κλειστή και φταίμε εμείς γι’ αυτό, που δεν επαναστατήσαμε την ώρα που έπρεπε ή που υπήρξαμε υποκριτές την ώρα που δεν έπρεπε. Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών».
