newsroom
Για πέμπτη χρονιά στη Στέγη, άνθρωποι με αληθινές ιστορίες μιλούν για την αποδοχή και την αγάπη ενάντια στο στίγμα και στην προκατάληψη. Η ανοιχτή συζήτηση πραγματοποιείται στην Κεντρική Σκηνή, την Πέμπτη 13 Οκτωβρίου, με τη σφραγίδα του Συλλόγου Οροθετικών Ελλάδος «Θετική Φωνή».
«Η ασθένεια είναι φυσικό κακό και όχι ηθικό» είχε δηλώσει η νοσηλεύτρια Μαρία Γκίκα στο I’m positive του 2021, αποτυπώνοντας σε μια φράση τη δαιμονοποίηση της σεξουαλικότητας, αλλά και την ενοχή που δυστυχώς είναι συχνά συνδεδεμένη με τη διάγνωση HIV. Στη φετινή συζήτηση πρωταγωνιστούν η αποδοχή και η αγάπη, που ξεκινούν μέσα από τον πυρήνα της οικογένειας για να διοχετευτούν στην κοινωνία. Άτομα, οροθετικά και μη, ανεβαίνουν στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης, αφηγούνται τις προσωπικές ιστορίες τους και φωτίζουν τις διαφορετικές όψεις του HIV, αναδεικνύοντας πως η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν πλέον τα άτομα τα οποία ζουν με τον ιό είναι οι διακρίσεις και η άγνοια της κοινωνίας.
Άνθρωποι με αληθινές ιστορίες μιλούν για την αποδοχή και την αγάπη
Πιο ανοιχτό από ποτέ, το φετινό I’m positive αγκαλιάζει κάθε θετική φωνή που επιλέγει να μοιραστεί αληθινές ιστορίες συμπερίληψης. H Mαρία με τη μητέρα της μιλούν για τη διαδικασία αποδοχής μέσα στο πλαίσιο της οικογένειας. Ο Γιώργος με την Ειρήνη, που μεγάλωσαν σε κλειστά και ομοφοβικά περιβάλλοντα, φωτίζουν τη δύναμη της φιλίας που μπορεί να νικήσει το στίγμα και την προκατάληψη, αποδεικνύοντας ότι την οικογένεια που θέλουμε να έχουμε δίπλα μας την επιλέγουμε. Η Αμαλία και η Δήμητρα, μητέρες τρανς εφήβων, βάζουν τα παιδιά τους πάνω από τον εαυτό τους και συζητούν ανοιχτά για τη δύναμη και την υπομονή που απαιτεί μια τέτοια αλλαγή, αλλά και για τη σημασία της ενημέρωσης των γονέων πάνω σε ζητήματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Ο Διονύσης, ένα τρανς αγόρι, μαζί με τον πατέρα του αγκαλιάζουν τις επιλογές των ατόμων και αναδεικνύουν τη σημασία της στήριξης από την οικογένεια. Τη συζήτηση συντονίζουν η Λυδία Παπαϊωάννου και ο Φώτης Σεργουλόπουλος.
Φέτος, 41 χρόνια μετά την πρώτη διάγνωση HIV, κρίνουμε πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να τιμήσουμε ανθρώπους που ύψωσαν τη φωνή τους και δυνάμωσαν τη δική μας. Άτομα που έχουν συνεισφέρει με διάφορους τρόπους στον αγώνα κατά του στίγματος μιλούν για όσα έχουν κερδηθεί και για την αναγκαιότητα της συνέχισης των κοινωνικών αγώνων.
Στις 13 Οκτωβρίου μιλάμε ανοιχτά για το στίγμα που υπάρχει ακόμη στις σχέσεις, στη δουλειά και στην κοινωνία. Για όσα έχουν με κόπο κατακτηθεί και όσα πρέπει ακόμη να γίνουν. Μαζί διεκδικούμε να μην υποφέρει κανένα άτομο από τα ταμπού, την άγνοια και τις ανισότητες.
Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ
«Πολλά άτομα που κάνουν φυλομετάβαση βρίσκονται στον δρόμο. Εγώ επέλεξα να είμαι δίπλα στον γιο μου».
O Διονύσης Λεβεντάκης είναι ένα τρανς αγόρι που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Δέχτηκε πολλή αγάπη και στήριξη από τον πατέρα του, τον Μάριο, γεγονός που του έδωσε δύναμη να αποδεχτεί την ταυτότητά του. Γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι η εξαίρεση στον κανόνα, καθώς τα τρανς άτομα, στην πλειονότητά τους, δεν λαμβάνουν τη στήριξη των οικογενειών τους.
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ
«Είναι σημαντικό να πάρεις τον εαυτό σου από το χέρι. Είναι σημαντικό να σου κρατάνε το χέρι αυτοί που σε αγαπάνε». Ο Γιώργος Ανδρουλάκης μεγάλωσε στην Ιεράπετρα της Κρήτης, σε ένα κλειστό και ομοφοβικό περιβάλλον. Διαγνώστηκε με HIV το 2010 και λίγες μέρες αργότερα επέλεξε να το μοιραστεί με τον περίγυρό του. Πίστεψε ότι θα ξεσπάσει πόλεμος, όμως υπήρξαν άνθρωποι που τον πλησίασαν και τον αγκάλιασαν. Ανάμεσά τους και η αγαπημένη φίλη του, η Ειρήνη. Η ΜΑΡΙΑ ΚΑΙ Η ΜΑΜΑ ΤΗΣ Η Μαρία (Cyber) Κατσικαδάκου είναι ΛΟΑΤΚΙ ακτιβίστρια, ιδρύτρια και διοργανώτρια του Outview Festival. Ήταν από τα πρώτα άτομα στην Ελλάδα που μίλησε δημόσια για την ταυτότητά της, δηλώνοντας ανοιχτά ότι είναι λεσβία. Ήθελε να το μάθουν όλοι. Μαζί με τη μαμά της, την Ουρανία, έρχονται να μιλήσουν για τη σημασία της αποδοχής μέσα στον κύκλο της οικογένειας, την οποία θεωρούν αυτονόητη. Συμφωνούν ότι είναι βασικό να σε αγκαλιάζουν οι δικοί σου άνθρωποι, ενώ προτρέπουν τους γονείς να αγαπούν άνευ όρων τα παιδιά τους και να στηρίζουν κάθε απόφασή τους. Γιατί τελικά το «τι θα πει ο κόσμος» δεν έχει καμία σημασία μπροστά στην ευτυχία ενός παιδιού που ονειρεύεται τη ζωή του. Η ΑΜΑΛΙΑ ΚΑΙ Η ΔΗΜΗΤΡΑ Η Αμαλία Κουτσούκου και η Δήμητρα Παπαϊωάννου είναι μητέρες δύο τρανς εφήβων, καθηγήτριες αγγλικής φιλολογίας και μέλη της ομάδας υποστήριξης και ενδυνάμωσης γονέων με ΛΟΑΤΚΙ παιδιά, Proud Parents Greece (Υπερήφανοι Γονείς). Ενώνουν τις φωνές τους για να αναδείξουν την εμπειρία ενός γονέα απέναντι σε έναν έφηβο που διεκδικεί την ταυτότητά του. Μια διαδικασία που μπορεί στην αρχή να μην είναι εύκολη, στο τέλος όμως τροφοδοτείται με πολλή υπομονή και αγάπη γιατί, όπως τονίζει η Αμαλία, «είναι τα παιδιά μας» και αυτό αρκεί. Έχοντας ήδη ακούσει εκατοντάδες άλλες ιστορίες Υπερήφανων Γονέων, οι δύο μητέρες τονίζουν τη σημασία της ενημέρωσης και της εκπαίδευσης κάθε γονέα πάνω σε θέματα της LGBTQIA+ κοινότητας, ώστε να μπορούν να σταθούν δίπλα στο queer παιδί που αναζητά την υποστήριξη ενός ενήλικα.
