Πέτρος Χατζόπουλος aka Αύγουστος Κορτώ. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, μένει στα Εξάρχεια. Έχει γράψει διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα και βιβλία για παιδιά και έχει μεταφράσει μια πληθώρα έργων. Περνάει απολαυστικές εργατοώρες στο facebook και παρουσιάζει εκπομπή με αγαπημένες του μουσικές στον Amagi Radio κάθε Σάββατο. Λατρεύει το διάβασμα, τη μουσική, τη μαγειρική, αλλά και τη nutella. Γενικώς διάγει βίο σπιτόγατου, συντροφιά με τον λατρεμένο του σύντροφο, ή αλλιώς το Κουτάβι.
Θέλω να ξεκινήσω απ’το μυθιστόρημα το οποίο βασίζεται στη ζωή της μητέρας σου, “Το βιβλίο της Κατερίνας”. Ένα βιβλίο το οποίο είχε ευρεία αποδοχή, εξαιρετικές κριτικές και ανέβηκε ως θεατρική παράσταση με μεγάλη επιτυχία. Έχω την αίσθηση ότι είναι το πιο δικό σου βιβλίο. Θες να μας περιγράψεις πως εισέπραξες την αποδοχή αυτή, αν την περίμενες και αν αποτέλεσε μια λύτρωση για σένα η συγγραφή του;
ToΚατερινάκι γράφτηκε εν θερμώ, σε δυο μανιασμένες βδομάδες τον Γενάρη του ’13. Το κουβαλούσα χρόνια υποθέτω αυτό το βιβλίο, αλλά ουδέποτε φανταζόμουν πως θα βρίσκονταν τόσοι άνθρωποι να το περιβάλλουν με την αγάπη τους. Είναι κάτι που εξακολουθεί να με εκπλήσσει τρομερά, και για το οποίο είμαι και θα είμαι παντοτινά ευγνώμων. Και πράγματι, είναι για πολλούς λόγους το πιο ‘δικό μου’ βιβλίο.
Ασχολείσαι ενεργά με το facebook και έχεις πάνω από 70.000 followers οι οποίοι απαρτίζουν το πιστό fanclub σου. Θες να μας περιγράψεις αυτή τη σχέση πάθους με το facebook και τους χρήστες του; Τί σε έχει συγκινήσει και τί σε έχει πικράνει περισσότερο;
Πέρα από την ευγνωμοσύνη που νιώθω – κι επιμένω στο αίσθημα και την έμφαση σ’ αυτό, διότι είναι η ελάχιστη πράξη αγάπης στην οποία μπορείς να προβείς όταν τόσοι άνθρωποι σου μιλούν με λόγια θαυμασμού ή ακόμα και στοργής – είναι κάτι που επίσης με αφήνει άναυδο. Ήμουν τραγικά αντιδημοφιλής ως μαθητής, ποτέ δεν έκανα εύκολα φίλους, συνήθως τρεφόμουν παρασιτικά με τη φιλία ήδη σχηματισμένων, δεμένων ομάδων ανθρώπων που υπέθετα ότι με ανέχονταν ως μέλος τους. Σε αντίθεση καταπώς φαίνεται με τη γνώμη πολλών υπερβολικά γενναιόδωρων ανθρώπων, όπως κάθε καταθλιπτικός με αυτοεκτίμηση στα πατώματα, δεν βρίσκω τίποτε το αξιαγάπητο στον εαυτό μου. Συχνά με αντιπαθώ σφόδρα, και βεβαίως αυτό με βοηθά να κατανοώ γιατί συμβαίνει να γυρνάω τα άντερα κάμποσων οι οποίοι εκτίθενται – ακούσια, λόγω κοινών φίλων που κοινοποιούν αναρτήσεις μου – στην τόσο αλλοπρόσαλλη αποτύπωση της καθημερινότητάς μου. Πέρα απ’ όλα αυτά όμως, η αλληλεπίδραση με τόσους αναγνώστες, και μάλιστα εν θερμώ, συχνά με το που κλείνουν κάποιο βιβλιαράκι μου και νιώθουν την ανάγκη να μου στείλουν ένα μήνυμα, είναι ασύλληπτα πολύτιμη για τη συγγραφική μου αυτοπεποίθηση και για το μέλλον της δουλειάς μου της ίδιας. Εκεί που παλιά ξεροστάλιαζα περιμένοντας αν και πότε κάποιος κριτικός θα ασχοληθεί μαζί μου, τώρα έχω έναν διαρκή σφυγμό αναγνωστικών εντυπώσεων, σε καθημερινή βάση, και μάλιστα χωρίς τον μεσάζοντα της κριτικής. Γι’ αυτό κι ευχαριστώ απ’ τα βάθη της καρδιάς μου κάθε άνθρωπο που μου προσφέρει απ’ το απλό του ενδιαφέρον μέχρι την εγκάρδια και πολύτιμη φιλία του χάρη στη γνωριμία μας στο Facebook.
Έχεις βοηθήσει πολλά άτομα παρέχοντας ψυχολογική υποστήριξη και ξέρω ότι είσαι εκεί για τα προβλήματα των άλλων. Πόσο εύκολο είναι να μην πέφτεις ψυχολογικά και να παραμένεις αισιοδόξος, κρατώντας την ελπίδα ζωντανή;
Η μείζουσα καταθλιπτική διαταραχή, από την οποία πάσχω, αλλά και η πιο απλή, παροδική κατάθλιψη – αμφότερες απολύτως αντιμετωπίσιμες – είναι μια διαρκής παγίδα, με το άγχος, την αυτολύπηση, και το αίσθημα απόλυτης υπαρξιακής ματαιότητας να παραμονεύουν κάθε στιγμή. Αυτή τη στιγμή που γράφω τούτες τις αράδες, λόγου χάρη, είμαι ανεξήγητα κι ωστόσο τρομακτικά πεσμένος – κι ευτυχώς έχω αρκετά χρόνια στο μετερίζι της ψυχικής νόσου ώστε να ξέρω πως μπορεί να περάσει με μια ωρίτσα διάβασμα και λίγο ύπνο παραπάνω. Βεβαίως και η φαρμακευτική αγωγή που λαμβάνω είναι ανεκτίμητης αξίας για την ισορροπία του ψυχισμού μου, και είμαι σαφώς υπέρ της ορθολογικής χρήσης των φαρμάκων εφόσον ο θεράπων ιατρός το προκρίνει – και το αναφέρω διότι υπάρχουν μύριες προκαταλήψεις απέναντι στην ψυχοφαρμακολογία, αλλά και στην ίδια την πολύτιμη, αναντικατάστατη επιστήμη της ψυχιατρικής. Τώρα, εάν μπορώ με τα όσα κατά καιρούς γράφω να ενθαρρύνω έστω κι έναν άνθρωπο που υποφέρει να απευθυνθεί σ’ έναν γιατρό και να ξανακερδίσει το χαμόγελό του, θα ήταν ευχής έργον – πιο σημαντικό για μένα κι απ’ την ενθουσιώδη υποδοχή εκατό βιβλίων.
Έχουν γίνει κριτικές ότι η ΛΟΑΔ κοινότητα διεκδικεί δικαιώματα που αφορούν αποκλειστικά την ίδια. Συμμερίζεσαι αυτή την άποψη; Θεωρείς οτι υπάρχει/πρέπει να υπάρχει σύνδεση και με άλλες κοινωνικές ομάδες που είναι περιθωριοποιημένες και αντιμετωπίζουν ρατσιστικές συμπεριφορές π.χ. αυτή των μεταναστών ή ανθρώπων που νοσούν απο ψυχιατρικές παθήσεις;
Οι αγώνες είναι τόσο πολλοί όσο και οι άνθρωποι, κι ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί και όσο αντέχει. Το ότι αγωνιζόμαστε για την κατάργηση της τραγικής ανισονομίας εις βάρος μας δεν σημαίνει πως αναισθητούμε απέναντι στα προβλήματα και τις σκληρές μάχες που δίνουν και άλλες βαλλόμενες μειονότητες εκτός από την δική μας.
Μετά το σύμφωνο συμβίωσης, τί; Γάμος; Υιοθεσία; Και πόσο εύκολο είναι για ένα ομόφυλο ζευγάρι στην Ελλάδα να αποκτήσει και να μεγαλώσει παιδιά;
Εύκολο γενικώς δεν είναι το να μεγαλώσεις παιδί. Αυτό ωστόσο δεν είναι λόγος να μην τεκνοποιήσεις, ή να μην προβείς σε υιοθεσία. Ας σκεφτούν όσοι καταφέρονται εναντίον της υιοθεσίας κατά πόσον είναι προτιμότερο ένα ορφανό παιδί να φτάσει ως την ενηλικίωση στο ορφανοτροφείο, απ’ το να ζήσει τα παιδικά του χρόνια στους κόλπους μιας δικής του οικογένειας, και δυο γονιών που το λατρεύουν και είναι διατεθειμένοι να του προσφέρουν τα πάντα.
Είσαι ένας άνθρωπος με δημόσιο λόγο που ασχολείσαι ενεργά και με τα θέματα των ομοφυλοφίλων, πολλές φορές εκφράζοντας μεγάλη μερίδα αυτών. Αυτό σου ασκεί και μία πίεση; Με άλλα λόγια, νιώθεις οτι μπορεί μερικές φορές να αυτολογοκρίνεσαι ή θεωρείς ότι πάντα πρέπει να εκφράζεις ελεύθερα αποκλειστικά τον εαυτό σου;
Υπάρχει πίεση, και μάλιστα μεγάλη, αλλά είναι παρασάγγας μικρότερη από την ωμή καταπίεση και βία συνανθρώπων μου που ζούνε σε καθεστώς καθημερινού τρόμου εξαιτίας της οικογένειας, του περιγύρου τους, και της κοινωνίας. Επομένως, έστω κι αν τρώω δυσανάλογα πολλή λάσπη – διότι δεν είμαστε και πολλοί στην Ελλάδα αυτοί που έχουμε βγει απ’ την ντουλάπα επωνύμως, κακά τα ψέματα – είναι ένας αγώνας που αξίζει τον κόπο χίλιες φορές, για κάθε κορίτσι και κάθε αγόρι που η απαρχαιωμένη ηθικολογία και ο ρατσισμός έχουν κάνει να φοβάται πως το περιμένει μια ζωή γεμάτη μοναξιά, δυστυχία και αποκλεισμό.
Το comingout από ανθρώπους όπως είσαι εσύ, με ευρύ κοινό, που ο λόγος τους έχει πολλαπλούς αποδέκτες, θεωρείς ότι είναι επιβεβλημένο; Ή σέβεσαι το δικαίωμα του καθενός να διατηρεί κρυφό το σεξουαλικό προσανατολισμό του;
Τίποτε δεν είναι επιβεβλημένο, για όνομα Θεού – και το outing τρίτων είναι απαράδεκτο, ακόμη κι αν με τη συμπεριφορά τους προκαλούν επανειλημμένα. Πρόκειται για μια απόφαση πολύ σημαντική, απόφαση ζωής, που ιδίως σε κοινωνίες όπως η Ελληνική περιπλέκεται από εύλογους φόβους. Γι’ αυτό και σέβομαι απολύτως την απόφαση οποιουδήποτε γκέι και οποιασδήποτε λεσβίας να παραμείνει στην ντουλάπα, φτάνει να μην παρασύρει στη δυστυχία κι άλλους ανθρώπους, όπως δυστυχώς συνέβαινε και συμβαίνει ακόμα. Εννοείται βέβαια πως θα βοηθούσε ασύλληπτα αν κι άλλοι άνθρωποι με δημόσια παρουσία και λόγο, καλλιτέχνες, αθλητές, πολιτικοί, έκαναν comingout – η δύναμή μας θα πολλαπλασιαζόταν γεωμετρικά. Και σε ορισμένες περιπτώσεις καλλιτεχνών που δεν θα είχαν τίποτε να χάσουν, κι απεναντίας θα βοηθούσαν χιλιάδες νέους ανθρώπους αν στέκονταν ανοιχτά και θαρρετά στο πλευρό τους και μοιράζονταν τους αγώνες τους, δεν σου κρύβω ότι με πιάνει και μια πίκρα. Δηλαδή ρε φιλενάδα, τόσο πολύ φοβάσαι μη χάσεις κανέναν ακροατή, ακόμα κι όταν το κοινό σου κατά βάθος γνωρίζει την αλήθεια κι εξακολουθεί να σε λατρεύει;
Ζούμε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης με διάφορες επεκτάσεις, κοινωνικές, πολιτικές κλπ. Πέρα απ’τις οικονομικές δυσκολίες, πώς βιώνεις αυτή την κρίση και ποιά είναι η αίσθησή σου για το μέλλον;
Τη βιώνω με ζόρια πολλά, όπως εκατομμύρια Έλληνες, αν και βεβαίως δεν έχω βρεθεί παρά μία ή δύο φορές στα όρια της φτώχιας – τη φάση μετράμε κέρματα και βλέπουμε αν φτάνουν και για φαΐ και για τσιγάρα. Και μιλάμε ότι είμαστε – ακόμα – δύο άνθρωποι μόνο. Είναι δύσκολα τα πράγματα, αισθητά δύσκολο, και έχουμε μάθει να ζούμε με το ζόρι εδώ και χρόνια. Ωστόσο παραμένω πεισματικά αισιόδοξος, κυρίως επειδή δεν έχω το σθένος να διαχειριστώ την απαισιοδοξία που εύλογα εκφράζουν πολλοί συνάνθρωποί μου.
Εσύ ξέρω ότι δε θα σκεφτόσουν να φύγεις στο εξωτερικό. Έχεις να πεις κάτι στους χιλιάδες νέους μετανάστες ή στα παιδιά που σκέφτονται να μεταναστεύσουν λόγω της κρίσης;
Τους εύχομαι από καρδιάς ό,τι καλύτερο στη ζωή τους, κάθε ευτυχία ειλικρινά. Θαυμάζω το θάρρος τους, μπορώ να σου πω ότι τους ζηλεύω και λίγο – αλλά εγώ θα είμαι εδώ, κι ελπίζω τα καλοκαίρια να μας επισκέπτονται.
Αλήθεια πώς προέκυψε το μότο σου “Αγάπη ολούθε” το οποίο έχει μετατραπεί σε ατάκα;
Ιδέα δεν έχω, και κάθε φορά που βλέπω κάποιον να το χρησιμοποιεί – με τις διάφορες βλάσφημες παραλλαγές του – σκάω στα γέλια. Είναι μια φράση που μου είχε έρθει ένα βράδυ στο ραδιόφωνο του Amagi, κι από τότε μου κόλλησε και την έγραφα ενίοτε, και καταπώς φαίνεται κόλλησε και σ’ άλλους. Αλλά το εννοώ κιόλας – έτσι να σκάει λίγο μια αγάπη σαν μεξικάνικη πινιάτα με καλούδια.
Από μουσική ξέρω ότι λατρεύεις κυρίως ξένη αλλά και Μάνο Χατζιδάκι. Υπάρχουν σύγχρονοι καλλιτέχνες που εκτιμάς και σ’αρέσει ν’ ακούς;
Αμέτρητοι – ροκάδες, μινιμαλιστές, σύγχρονοι ‘κλασικοί’, ό,τι θες. Αυτόν τον καιρό έχω κολλήσει με μια ποπ αδυναμία μου, τον Mika, και το τελευταίο του άλμπουμ, το NoPlaceinHeaven, το οποίο είναι διαμάντι σε όλα του τα κομμάτια.
“Αρνί” και “Κουτάβι” ισοδυναμούν με τον απόλυτο έρωτα της ζωής σου;
Χα! Το Κουτάβι είναι ο Μεγάλος Έρωτας της Ζωής μου, συνοδοιπόρος στη λατρεία – και το Αρνί το πρώτο μας εικονικό παιδί, σε προετοιμασία για το πραγματικό. Εξ ου και το έχουμε στα όπα-όπα και το παίρνουμε πάντα σε ταξίδια, εκδρομές και διακοπές.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο αυτήν την περίοδο;
Διάβασα πρόσφατα το ‘SlaughterhouseFive’ του Κερτ Βόνεγκατ, ένα απ’ αυτά τα σύγχρονα κλασικά που δεν είχε πέσει ποτέ στα χέρια μου, κι έπαθα μεγάλη πλάκα. Μιλάμε για αριστούργημα. Και βεβαίως περιμένω με λύσσα να καταβροχθίσω το Purityτου Φράνζεν.
Ποιο βιβλίο θα ήθελες να είχες γράψει εσύ;
Ου, είναι ένα κάρο. Αλλά με το χέρι στην καρδιά, το τελευταίο βιβλίο του Σάλιντζερ, το οποίο έχω μεταφράσει κιόλας απ’ το τρελό μου κόλλημα. Μιλάμε για έναν συγγραφέα που σε κάνει να νιώθεις την παρουσία του θείου ακόμα κι αν δεν πιστεύεις.
Ποια είναι η πιο όμορφη σκέψη που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Ο καλός μου πλάι μου, κι ότι θα τον ξαναδώ πάλι μόλις ανοίξω τα μάτια μου το πρωί.
Τι σε κάνει να χαμογελάς;
Χαμογελάω πολύ εύκολα – και ιδίως χάρη στα διαμαντάκια που αλιεύουμε όλοι απ’ το Facebook, συχνά ξεκαρδίζομαι.
Ποιο έκανε την πρόταση γάμου; Κάπου πήρε το μάτι μου ότι έγινε τηλεφωνικά! Ισχύει;
Όντως, η λιγότερο ρομαντική πρόταση γάμου στην ιστορία! Ωστόσο, πέρα απ’ την πλάκα, η όλη διαδικασία – με αποκορύφωμα τη σύντομη αλλά συγκλονιστική τελετή – μου χάρισε μερικές απ’ τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις της ζωής μου.
Ποιο είναι το προσωπικό σου καταφύγιο;
Ο άνθρωπός μου, όπως λένε και τα λαϊκά άσματα.
