Διανύουμε το έτος 2017, έχουμε ζήσει κρίσεις, δράματα, θανάτους, χαρές, έρωτες. Αν και κουτσουρεμένο, έχει υπογραφεί ένα σύμφωνο συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια, υπάρχει μια υπηρεσία καταγραφής ομο/αμφι/τρασφοβικών περιστατικών, τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα ταξινομούνται όλο και καλύτερα (=με μεγαλύτερη ορατότητα) ως ανθρώπινα δικαιώματα (σώπα!) και γίνονται κουηρόπαρτα συχνά πυκνά στο κέντρο της Αθήνας.
Χθες έπεσε το μάτι μου σε δύο ειδήσεις. Η πρώτη ήταν για κάτι κουήρ καλλιτέχνες από τη Νότια Αφρική που αποδομούν τις έμφυλες νόρμες. Η δεύτερη ήταν το γνωστό στην Ελλάδα «δεν ενδιαφέρει κανέναν τι κάνω στο κρεβάτι μου».
Η δεύτερη είδηση έσβησε αμέσως την χαρά της πρώτης, ίσα ίσα επειδή η πρώτη ήταν τόσο υπέροχη, με κουήρ άτομα να διεκδικούν τον χώρο τους, πολύ πολύ ορατά, παρά τα όποια εμπόδια (που δεν είναι και λίγα στο συγκεκριμένο συγκείμενο).
Και μετά σου έρχεται το χαστούκι, άλλος ένας καλλιτέχνης να ακυρώνει με μιας όποια ορατότητα θα μπορούσε να φέρει. «Δεν ενδιαφέρει κανέναν τι κάνω στο κρεβάτι μου». Φυσικά και το coming out δεν είναι πανάκεια (δεν είναι όλα τα συγκείμενα ίδια και δεν είναι όλα τα άτομα ασφαλή για να θεωρείται δεδομένο ότι είναι καλύτερο) δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα πρέπει να ειπωθεί κάτι τύπου “out and proud”, αλλά οτιδήποτε είναι καλύτερο από την άκρως ομοφοβική φράση που πατάει σε όλα τα εσωτερικευμένα (και μη) του «ΔΕΝ ΝΟΙΑΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΜΕ ΤΙ ΦΥΛΟ ΠΑΩ».
Τι πάει να πει δεν ενδιαφέρει κανέναν το τι κάνω εγώ στο κρεβάτι μου; Φτάνει με αυτό το σκοτάδι, το ότι το να είσαι γκέι σημαίνει μια ιδιωτική υπόθεση, φτάνει με παραδείγματα τύπου «όπως δεν θέλω να δω ένα στρέιτ ζευγάρι να γλωσσοφιλιέται στο μετρό, δεν θα θελα και ένα λεσβιών», «δεν έχω πρόβλημα, απλά να μην προκαλούν» και άλλα τέτοια μαργαριτάρια. Η μετάφραση όλων αυτών είναι «εντάξει από τη στιγμή που υπάρχουν δεν μπορούμε να τους διαγράψουμε από την κοινωνία, αλλά μην τρελαθούμε και τους δώσουμε και ίσα δικαιώματα στην καθημερινή τους ζωή ή να κάνουμε πως είναι και φυσιολογικό», όπως με την απουσία βασικών δικαιωμάτων από το σύμφωνο, η ταυτότητα φύλου και η τεκνοθεσία – λες και δεν είναι εντελώς υποκείμενα, είναι λιγότερης σημασίας, λιγότερο πολίτες και πολίτισσες, λιγότερο «δικοί».
Μια νεαρή ενήλικας που μόλις έχει τελειώσει το σχολείο πχ (ή και όχι ακόμα) συνήθως η εκπαίδευση που παίρνει για το τι υπάρχει εκεί έξω γίνεται σε ένα μεγάλο ποσοστό από τα social media και τον καλλιτεχνικό χώρο.
Χρειάζεται να υπάρχουν φωνές που να κάνουν ορατά τα σώματα και τις επιθυμίες τους. Χρειάζονται κουήρ σώματα και επιτελέσεις, που δεν περιορίζονται σε κανονιστικά στριμώγματα στο παιχνίδι κυνηγιού των διπόλων και της ετερο/ομοκανονικότητας. Χρειάζονται χοντρά σώματα, χρειάζονται μη λευκά σώματα, σώματα που και τις ραγάδες τους έχουν και τις ελιές τους κι απ’ όλα.
Φτάνει πια με το κανονικό, τη νόρμα, το κλίσμα, το σχοινί στο λαιμό υποκειμένων που δεν είναι στιλιζαρισμένοι πολίτες και ελληναράδες.
