Τις προάλλες που χάζευα στο TikTok έπεσα σε ένα βίντεο του Χάρη Ρώμα. Το βίντεο δεν είχε να κάνει μια κάποια από τις σειρές του, μέσα από τις οποίες τον γνωρίσαμε, αλλά με την υποψηφιότητά του στον δήμο Χαλανδρίου.
Δεν σας κρύβω ότι τα βίντεό του μου κέντρισαν το ενδιαφέρον- για να είμαι απολύτως ειλικρινής η αισθητική τους, μου θύμισαν κάποιες από τις σειρές του. Μαζί με αυτά, ωστόσο, πρόσεξα και κάποια κακοποιητικά σχόλια – υπαινικτικά ως προς τη σεξουαλικότητα του. «Άλλος ένας π@@της, που κρύβεται…», έγραφε κάποιο από αυτά συνεχίζοντας ακόμη πιο ομοφοβικά.
Σε μια άλλη ανάρτηση, λίγες μέρες πριν, ένα αντίστοιχο σχόλιο απευθυνόταν στο Στέφανο Κασσελάκη. Σε αυτή την περίπτωση, ωστόσο, το σχόλιο αναφερόταν απλώς σε έναν «π@@στη που θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική», μιας και ο Κασσελάκης έχει μιλήσει δημόσια για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό.
Και στις δύο περιπτώσεις παρατηρούμε δύο άτομα να σχολιάζονται (με ομοφοβικό τρόπο) και να κακοποιούνται βάσει μιας ταυτότητας, ακόμα και στην περίπτωση που δεν την έχουν αναγνωρίσει ποτέ για τον εαυτό τους. Ενδιαφέρον έχει, επίσης, ότι όλοι αυτοί που γράφουν αυτά τα ομοφοβικά σχόλια είναι οι ίδιοι που με την πρώτη ευκαιρία θα ξεστομίσουν εκείνο το -εξίσου ομοφοβικό- «δεν με νοιάζει τι κάνουν στο κρεββάτι τους». Ειρωνικό, αν σκεφτείς το πόσο τελικά ασχολούνται με αυτό (το κρεββάτι των άλλων).
Είμαι της γνώμης, ότι ο αυτοπροσδιορισμός (και η δημοσιοποίηση του) αποτελεί δικαίωμα και γι΄αυτό κανείς δεν πρέπει να μπαίνει στη διαδικασία να υπαινίσσεται, θεωρεί, προϋποθέτει τις ταυτότητες ενός άλλου ατόμου. Τα παραπάνω, ωστόσο, παραδείγματα δείχνουν ότι ο αυτοπροσδιορισμός δεν έχει καμία σημασία με το ομοφοβικό bullying, το οποίο και μπορείς να υποστείς ανεξάρτητα από το αν είσαι ή όχι γκέι ή αν μιλάς ή όχι ανοιχτά γι΄αυτό. Κι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που αυτές οι επιθέσεις μας αφορούν όλ@ ως κοινωνία.
Και επειδή στόχος αυτού του κειμένου είναι να μιλήσουμε για την ομοφοβία και όχι για τη δράση των πολιτικών προσώπων, παραθέτω και το απόσπασμα ενός άρθρου του Δημήτρη Καλαντζή στο postmodern.gr, που περιγράφει κάποια πράγματα καλύτερα.
«Παρατηρώ την προεκλογική εκστρατεία στον δήμο Χαλανδρίου και μου έρχεται εμετός από τον τρόπο που κάποιοι αντίπαλοι του κυρίου Ρώμα (ακόμα και προερχόμενοι από τη Νέα Δημοκρατία) τον αντιμετωπίζουν.
Θα μπορούσαν να κοντράρουν τις θέσεις του, να του καταλογίσουν έλλειψη γνώσης των θεμάτων της τοπικής αυτοδιοίκησης (εάν υπάρχει), έλλειψη προγράμματος (εάν υπάρχει), να τον πουν «κομήτη» της πολιτικής, «σέλεμπριτι» που επιχειρεί να εξαργυρώσει την αγάπη του κόσμου από τους ρόλους που έχει γράψει και παίξει, να θυμίσουν άλλους «μετεωρίτες» που τα έκαναν θάλασσα στην τοπική αυτοδιοίκηση (βλέπε μάνατζερ Ψινάκης στη Νέα Μάκρη), αλλά όχι. Προτιμούν να λένε και να γράφουν ότι είναι… «τέτοιος» και γι αυτό δεν πρέπει να τον ψηφίσει ο κόσμος…»
«…Ο κύριος Ρώμας δεν έχει μιλήσει ποτέ για την προσωπική του ζωή. Είναι απόλυτα σεβαστό δικαίωμα του να μιλήσει ή όχι, όταν και εάν ο ίδιος θελήσει. Δεν είναι δικαίωμα όμως κανενός και καμίας να σπέρνει το δηλητήριο του μίσους, της προκατάληψης και των διακρίσεων. Δεν είναι λογικό να επιτρέπεται κάτι τέτοιο και μάλιστα σε μία κορυφαία στιγμή του δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως είναι οι εκλογές. Αυτοαναιρείται η δημοκρατία και ο πολιτισμός μας, τα ανθρώπινα δικαιώματα για τα οποία πάλευαν και παλεύουν δεκάδες χρόνια χιλιάδες άνθρωποι.
Οι αντίπαλοι του κύριου Ρώμα στο Χαλάνδρι χρειάζεται να καταδικάσουν ξεκάθαρα και δημόσια αυτή τη χυδαία καμπάνια εναντίον του. Ας το δουν έστω ψυχρά ωφελιμιστικά.
Ο κύριος Ρώμας, ως θύμα ρατσιστικής επίθεσης, γίνεται συμπαθής στους νοήμονες πολίτες. Ακόμα και σε εμένα (που δήλωσα εξαρχής ότι τον αντιπαθώ ως πολιτικό πρόσωπο).»
