«Δυναμώσαμε όταν ενωθήκαμε. Όταν το Λ στάθηκε δίπλα στο Ο, κι αυτό στο Α, στο Τ, το Κ, το Ι…»
του Γιώργου Καπουτζίδη
Πριν από μερικούς μήνες, ρώτησα τον Βασίλη Θανόπουλο, αν θα μπορούσα να γράψω ένα κείμενο για το ΑΝΤΙVIRUS. Άκουγα τόσες ακρότητες στο δημόσιο λόγο, τόση εις βάρος μας υπονόμευση, τόση αμορφωσιά, τόσο μίσος, που ένιωθα ότι κάπως έπρεπε να αντιδράσω, να αναδείξω το πρόβλημα. Ο Βασίλης συμφώνησε, εγώ προσπαθούσα να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου, να βρω ποιος είπε άραγε το πιο ακραίο; Το πιο προσβλητικό. Το πιο ομοφοβικό σχόλιο (παρόλο που προφανώς δεν είναι ομοφοβικός και έχει και φίλους γκέι).
Οι μέρες περνούσαν, δεν έβρισκα τρόπο να ξεκινήσω, ζήτησα μία παράταση, ώσπου σήμερα άνοιξα τον υπολογιστή μου και δεν είχα όρεξη να καταγγείλω κανέναν. Γιατί σήμερα είμαστε λίγες μέρες πριν από την ψήφιση του νομοσχεδίου για την ισότητα στο γάμο. Πριν από τη μέρα, που η ελληνική πολιτεία, για πρώτη φορά θα αποφασίσει να τηρήσει το άρθρο 4 του Συντάγματος που ορίζει πως όλοι οι πολίτες της είναι ίσοι (με κάποιες εξαιρέσεις, το ξέρω, αλλά τουλάχιστον είμαστε πιο κοντά από ποτέ στην απόλυτη ισότητα).
Και συνειδητοποιώ πόσο μεγάλη διαδρομή έκανα, από το παιδικό μου δωμάτιο στις Σέρρες. Πόσο μεγάλη διαδρομή κάναμε όλοι, όλες, όλα μας. Μία διαδρομή που για τα περισσότερα άτομα από εμάς, πέρασε μέσα από τις συμπληγάδες πέτρες του φόβου, της μοναξιάς, της απομόνωσης, για κάποια παιδιά και μέσα από βίαια χτυπήματα, από απειλές. Ντροπή, ενοχές, βρισιές, υποτίμηση, για να φτάσω, να φτάσουμε, στο φως. Στην αισιοδοξία. Στην ελευθερία να είμαστε τα άτομα που θέλουμε να είμαστε. Στην ελευθερία να μπορώ να επιλέγω τον άνθρωπο που θα ζήσω μαζί του. Είμαι ελεύθερος να επιλέγω τους φίλους μου, τα άτομα με τα οποία θα συνεργαστώ. Ελεύθερος να ζήσω εκεί που αγαπάω, δίπλα στη θάλασσα, ελεύθερος να ταξιδέψω εκεί που λαχταράει η καρδιά μου, να διασκεδάσω εκεί που θέλω, να ντυθώ με τα χρώματα και τα ρούχα που θέλω, ελεύθερος να κινηθώ και να μιλήσω όπως θέλω. Και εν τέλει, ελεύθερος να επιλέξω και τους συνομιλητές μου. Και αναρωτιέμαι, μετά από τόση διαδρομή, υπάρχει λόγος να διαλέξω ως συνομιλητές μου αυτούς που βρίζουν, που σκορπάνε μίσος και προσβολές σε τηλεοπτικά παράθυρα και στα social media; Τι έχουν να πουν; Τι ξέρουν για τη ζωή μου κι από που κι ως που θα διαπραγματευθώ τη ζωή μου μαζί τους, τι δικαιούμαι και τι όχι. Θα πουν το κλασικό: «Εγώ έχω φίλους γκέι.» Έχε! Εγώ όμως δε θέλω να είμαι φίλος σου. Ούτε και συνομιλητής σου.
Περάσαμε πολλά χρόνια περιμένοντας να μας συναισθανθούν, να μας ακούσουν, ή έστω να μας αφήσουν στην ησυχία μας. Ας μην περάσουμε και τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μας με το να τους απαντάμε ή να προσπαθούμε να τους αλλάξουμε μυαλά. Ούτε χρειάζεται να βρούμε το δίκιο μας. Το έχουμε. Πάντα το είχαμε ακόμα κι όταν κανείς δεν το αναγνώριζε. Και σε λίγες μέρες από τώρα, ελπίζουμε πως η χώρα μας θα βρεθεί και αυτή στη σωστή, στη δίκαιη πλευρά του χάρτη και της ιστορίας.
Έχουμε γνωρίσει στη ζωή μας ανθρώπους ωραίους, φωτεινούς, εμπνευσμένους που τους αγαπήσαμε και μας αγάπησαν χωρίς όρους ως προς το σεξουαλικό προσανατολισμό μας. Αυτοί αξίζει να είναι συνομιλητές και συνοδοιπόροι μας στη ζωή.
Κι ας μην ξεχνάμε και το εξής. Δυναμώσαμε όταν ενωθήκαμε. Όταν το Λ στάθηκε δίπλα στο Ο, κι αυτό στο Α, στο Τ, το Κ, το Ι. Ας μείνουμε ενωμένοι, ενωμένες, ενωμένα, και πάντοτε με αλληλεγγύη.
Σε λίγες μέρες θα ακούσουμε πολλά ΝΑΙ στη βουλή, από πολλές μεριές, από πολλά χρώματα και παρατάξεις. Κάποια πιο δυνατά, κάποια χαμηλόφωνα, κάποια από καρδιάς. Απ‘ όπου κι αν προέλθουν, είναι δικά μας. Τα κερδίσαμε, πολεμήσαμε γι’ αυτά και αξίζει να τα χαρούμε.
Και θα ακούσουμε και κάποια ΟΧΙ. Ξέρουμε από ποιους. Χωρίς θυμό, ας απομακρυνθούμε πια από αυτούς, λέγοντας απλά ένα «αντίο». Δε χρειάζεται τίποτε παραπάνω.
Κι όσο κάποιοι θα θυμώνουν είτε από το Βήμα της Βουλής, είτε στα social media, εμείς ας εστιάσουμε σε κάτι άλλο, πολύ σημαντικότερο από το θυμό τους. Στις ζωές μας. Να τις φτιάξουμε όπως ονειρευόμαστε. Ελεύθεροι και ίσοι.
