Είναι Παρασκευή βράδυ. Έχω αφήσει την Κ. στην οδό Μυτιλήνης στην Κυψέλη. Και επιστρέφω από τη Νάξου στο σπίτι μου. Σχεδόν σε όλο το μήκος του δρόμου περπατάω περίπου παράλληλα με κάποιον, που προσπαθούσα να καταλάβω ποιος είναι, αν και ήμουν σίγουρος ποιον μου θύμιζε.
Λίγο πριν το αναρχικό στέκι στην Κρασσά και Νάξου, τον προσπερνάω ελάχιστα, ενώ ο ίδιος συνεχίζει να περπατάει νωχελικά. Φαινόταν σα να πηγαίνει βόλτα. Ήταν ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης. Ο γνωστός κινηματογραφιστής. Ο Γιάνναρης μαζί με τον Κούτρα έχουν αλλάξει την πορεία του εγχώριου κουήρ σινεμά.
Αναρωτήθηκα εκείνη τη στιγμή αν ετοιμάζει κάτι. Έψαξα να δω στο Google. Και όντως ετοιμάζει πολλά, αθόρυβα και τίποτα από αυτά, δυστυχώς, δεν είναι κινηματογραφική ταινία. Σε μία συνέντευξη-αναδρομή στη Lifo, πέρυσι, είπε ότι «έχω ένα τεράστιο φωτογραφικό αρχείο και ετοιμάζω μια έκθεση με έναν επιμελητή. Παράλληλα, μόλις τέλειωσα ένα πειραματικό φιλμ για τον Χαλεπά, ανάθεση της Στέγης, μια προσωπική ματιά πάνω στα ύστατα έργα του. Ένα τετράπτυχο με τίτλο “Θλιμμένα πάθη”». Στην ερώτηση αν θα ξανακάνει ταινία απάντησε: «Θέλω, αλλά σε αυτήν τη φάση με ενδιαφέρει περισσότερο το ντοκιμαντέρ. Προσπαθώ να ολοκληρώσω ένα που λέγεται “Δύο επιδημίες και μία μητέρα”. Τα τελευταία χρόνια της μητέρας μου, που την κοίταζα κατά τη διάρκεια του lockdown και του Covid, σε αντιπαράθεση με φωτογραφίες φίλων μου που πέθαναν από AIDS στο Λονδίνο του ’80.
Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης ετοιμάζει βιβλίο
Θέλω να τελειώσω κι ένα τετράωρο ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Λευκάδιου Χερν. Και ελπίζω να τελειώσω το βιβλίο μου «Νότος», που είναι η Αθήνα της μεγάλης αντιμνημονιακής κρίσης, η σχέση ενός μυθικού σκηνοθέτη με έναν νεαρό Αφγανό.»
Δεν είναι και λίγα projects, για έναν άνθρωπο που, εκείνη τη στιγμή, τον έβλεπα να περπατά την οδό Νάξου, χωρίς πραγματικό σκοπό, να χάνεται στις σκέψεις του και να παρατηρεί, σχεδόν αδιάφορα, έναν αδιάφορο δρόμο τη νύχτα.
Ήθελα να του μιλήσω, να του πω πόσο με επηρέασαν οι ταινίες του. Το «Από την άκρη της πόλης» και ο «Δεκαπενταύγουστος» (μπορείτε να τη δείτε δωρεάν μέχρι τις 22 Ιουλίου 2024 στο ertlfix.gr). Αυτές τις δύο ταινίες του θεωρώ εμβληματικές και αντιπροσωπευτικές για τη γενιά μου. Και πιο πολύ το «Από την άκρη της πόλης», που βγήκε στα σινεμά το 1998. Ήμουν 19 χρονών και φυσικά πήγα και το είδα. Το ξαναείδα. Και μετά το είδα κάποια στιγμή και στην τηλεόραση, αν θυμάμαι καλά στην ΕΡΤ2. Το πήρα και σε DVD να το ξαναδώ. Μέσα στον ωμό ρεαλισμό της η ταινία, έβγαζε κάτι βαθιά ρομαντικό. Ήταν σαν τους εφήμερους εραστές που ψώνιζα εκείνη την εποχή στον ηλεκτρικό. Από τα 17 μέχρι τα 20 μου. Μετά έκανα σχέση και μετά ήρθε το ίντερνετ. Τέλος πάντων, τι θυμάμαι τώρα… Καλά να περάσετε στο Europride σήμερα!
