Με το 2016 να είναι αντικειμενικά ένας δύσκολος χρόνος, αποφασίσαμε να τον αποχαιρετήσουμε με τον πιο λαμπερό τρόπο. Η βασίλισσα της νύχτας, Ζωζώ Σαπουντζάκη, μιλά στο Αntivirus, δίνοντας λίγο από τη λάμψη της και μεταφέροντας το δικό της μήνυμα αγάπης στους LGBT θαυμαστές της.
Στη συντροφιά μας και ο Γιώργος Κιμούλης, σε μια συνέντευξη για την τέχνη, τη ζωή και τη διαφορετικότητα.
Στα αφιερώματά μας, συμμετέχουμε στη μεγάλη συζήτηση σχετικά με την PrEP ενώ γιορτάζουμε τον “1 χρόνο Σύμφωνο Συμβίωσης“, μέσα από τις συνεντεύξεις 4 ζευγαριών που θέλησαν να μιλήσουν ανοιχτά για τη σχέση τους. Επίσης, για πρώτη φορά μαθαίνουμε τον συνολικό αριθμό των ομόφυλων ζευγαριών που αποφάσισαν να κάνουν το βήμα αυτό στη χώρας μας.
Τέλος, ο Παναγιώτης Σιμόπουλος ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη για μια “vintage” φωτογράφιση μόδας.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις γνωστές μας στήλες πολιτισμού, υγείας κλπ.
Καλές γιορτές!
[responsive-flipbook id=”antivirus71″]
Editorial 71
Διανύουμε μια περίοδο που τα πάντα τα νιώθουμε ρευστά, με μια πλήρη ανακατανομή πολιτικών δυνάμεων και ιδεολογιών σε αυτό το οποίο ονομάζουμε “δυτικό κόσμο”. Σε αυτόν λοιπόν τον κόσμο, μια εξαιρετικά επίμονη και κακόηχη νότα- κοινή στις περισσότερες περιπτώσεις- είναι η άνοδος αντι-ανθρωπιστικών και μισαλλόδοξων δυνάμεων. Και τόσος, μα τόσος κόσμος να στέκεται αποσβολωμένος: “Μα πώς έγινε αυτό;”.
Αλλά, αν πραγματικά βρούμε το θάρρος -που κατά τη γνώμη μου είναι βαθύτατη η ανάγκη να το κάνουμε- να ψάξουμε για το τι φταιει, θα παρατηρήσουμε λίγο καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούμε εμείς στη ζωή μας. Πόσες φορές δε νιώθουμε ανήμποροι στην καθημερινότητά μας, ώστε να μας πιάνουμε να ονειρευόμαστε την υπόλοιπη μέρα για το πως θα θέλαμε να είναι τα πράγματα; Και οι ζωές μας; Και συνήθως δεν κάνουμε τίποτα! Και όσο πιο έντονα το κάνουμε αυτό, τόσο συσσωρεύουμε αντίφαση και ένταση.
Και αυτή κάποια στιγμή σκάει. Παντού, ανεξέλεγκτα και τιμωρητικά. Πάνω και πρώτα απ’ όλα στα σόσιαλ μίντια, τα οποία θυμίζουν όλο και περισσότερο κανιβαλιστικό τσιμπούσι. Είμαστε οι πιο αυστηροί δικαστές με μια ηλίθια αίσθηση παντοδυναμίας – και αλίμονο- και δικαιοσύνης. Αρκεί ένα ίχνος επιτυχίας και επιβεβαίωσης με την παραπάνω συμπεριφορά για να εξωτερικεύσουμε ακόμη περισσότερο. Σε οικείους και ανθρώπους που γνωρίζουμε. Και τέλος, σε ανθρώπους που νιώθουμε ως απειλή: Πρόσφυγες, μετανάστες, γκέι, τρανς, ΑμεΑ και τόσους τόσους άλλους…
Τόσο μίσος, τόσος πόνος.
Και όλα αυτά γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ που “θα τους δείξουμε εμείς και να παναγαμηθουνε”. Και εμάς πάνω απ’ ολα.
Αλλά όσο βαθιά κι αν οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει βρεθεί στην παραπάνω κατάσταση, νομίζω αρκεί μια και μόνο σκέψη για να μας πάρει αλλού. Ας σκεφτούμε τις πιο όμορφες στιγμές μας και τι ήταν αυτό που τις καθόρισε.
Αυτό αρκεί. Πάντα θα αρκεί.
Γιάννης Παπαγιαννόπουλος
